Sala Gimnastyczna

Naszedł „tydzień zero”, czyli coś, o czym większość trzecioklasistów wolałaby zapomnieć – egzaminy. Na czas testów salę gimnastyczną zmieniono w wielką salę egzaminacyjną, z kilkoma rzędami ławek, aby zmieścić wszystkich uczniów w jednym miejscu i, żeby nauczyciele nie musieli biegać w tę i z powrotem między salami.
Na całe szczęście, testy dobiegały końca. Dzisiaj pisali ostatnią część, z przedmiotów ścisłych. Literaturę japońską, matematykę, angielski oraz historię mieli już z głowy. Został egzamin znienawidzony przez 99% uczniów.
Arisee przechadzał się w tę i z powrotem pomiędzy ławkami, celowo jak najrzadziej spoglądając do ostatnich rzędów pod oknem. To właśnie tam siedzieli Ryu z Naokim, o ironio, ławka w ławkę obok siebie. Nie miał pojęcia, czy to czysty przypadek, czy wredny Los postanowił sobie z nich zadrwić, pozwalając, by wylosowali miejsca dokładnie obok siebie.
Stresował się. Ogromnie się stresował. Przez cztery ostatnie dni pracował przy wydawaniu testów, a uczniów pilnowali inni nauczyciele. Dzisiaj dopiero to jego wysłali na salę, skoro, bądź co bądź, to z chemią dzisiaj walczyli… Nie miał więc pojęcia, jak wyglądało to w dniach poprzednich. A na sam widok, pochylającego się w skupieniu nad kartką Endo i niemal zielonego Naokiego robiło mu się słabo ze zdenerwowania…

Ciekawe co by się stało, gdyby ktoś zwymiotował na kartkę. Musiałby zaczynać na nowo? Mógłby to oddać? Powtórka egzaminu?
Naoki z takimi myślami przetarł twarz. W sumie to co on się przejmuje? Czy na nowo podpisze tę kartkę czy nie, punktów mu to nie zabierze. Odetchnął ciężko i znów spojrzał na zadanie, z którego treści po pierwszym przeczytaniu nie zrozumiał kompletnie, ale to absolutnie nic. Czuł, że jego pająk ma większe predyspozycje do zostania naukowcem, niż on.
O ile nadal ma pająka tak właściwie. Ciekawe gdzie jest Emilka? Czy żyje? Naoki ma nadzieję, że żyje. I myśląc o pająku tym bardziej nie zrozumie tego zadania.
Miał ochotę zacząć czytać je na głos, żeby przekrzyczeć swój absolutny brak skoncentrowania. Napiłby się kawy. Zdecydowanie potrzebuje kawy. Może przestałoby mu być niedobrze.
Pomyślał o matematyce, której bał się najbardziej. Jej też nie rozumiał przy pierwszym przejrzeniu testów. Nic, a nic. A potem jakoś go olśniło. Może teraz też się uda?
Choć nie ma co się cieszyć póki nie widział wyników.
Chyba jednak wypił za dużo kawy. Ale napiłby się jeszcze. Dopiero po chwili czyjeś chrząknięcie uświadomiło mu, że nerwowo stukał długopisem o ławkę. Rozejrzał się dookoła. Wszyscy piszą. Cholera. Nawet ten-durny-pedał pisze. Oba pedały piszą. Nie dziwne, zawsze ogarniały. Endo szczególnie.
W tej chwili Naoki zapragnął zamienić się z tym zidiociałym burakiem na mózgi. Co to w ogóle za pomysł sadzać ich obok siebie? Dla kontrastu? Mózg i półmózg? Jej!
Znów stuknął i znów spróbował przeczytać. Dobra. Coś pamięta. Ale lepiej przejrzy następne zadania, może będą łatwiejsze. Która w ogóle jest godzina? Zerknął na zegarek. Super, dziesięć minut, a on się jak narazie podpisał. Spojrzał na Arisee, w duchu nie rozumiejąc czemu to on musiał urodzić się rodzinnym debilem.
Znów chrząknięcie. Znów zaczął stukać. Lepiej przestanie, bo jeszcze go oskarżą o przesyłanie wiadomości alfabetem morsa, czy coś. Hehe, jakby jeszcze jakieś wiadomości miał...
Wyłączył telefon? Przygryzł lekko wargę i już chciał sięgać do torby, żeby sprawdzić, ale za to to na bank wyrzuconoby go z sali. Wdech-wydech. Dobra. Może nie zadzwoni. A może wyłączył? Cholera wie...
Spróbował przeczytać kolejne zadania. Jej! W dwudziestej minucie egzaminu postawił pierwsze kreski pod zadaniem, które wydało mu się najłatwiejsze. Mdłości powoli znikały, a on nareszcie zaczynał się skupiać. I chyba w miarę rozumiał co czyta i pisze.

Zajął miejsce z tyłu sali. Niedobrze, nie lubił mieć widoku na innych piszących. Najbardziej lubił siadać w pierwszej ławce, tam najlepiej się skupiał. Niestety nic nie mógł poradzić na to, które miejsce wylosował. Naoki Vendell też nie mógł nic poradzić na to, które miejsce wylosował i niebawem usiadł w ławce sąsiadującej z ławką Endo.
Ryu zerknął na kolegę z klasy, ale zaraz odwrócił wzrok by go nie drażnić. Miał świadomość tego, że Naoki go nie znosi i nie chciał go denerwować swoją osobą, dlatego zaraz skupił się na swojej kartce. Zignorował nawet denerwujące stukanie długopisem dobiegające z sąsiedniej ławki.
Większość egzaminów miał już za sobą i z większości był zadowolony. Nie miał pewności co do tego jak mu poszło na literaturze japońskiej, ale był pewien, że na pewno zdobył wystarczającą ilość punktów do zaliczenia tego egzaminu. Oczywiście Ryu zależało na jak najlepszych wynikach, ale było to kwestią własnej satysfakcji. Teraz gdy był olimpijczykiem nie tylko był zwolniony z egzaminu z matematyki, ale też wystarczyło zdać pozostałe egzaminy nawet na minimum, a i tak miałby gwarantowany indeks na uczelnię, na którą chciał się dostać. Obecnie bardziej przejmował się poszukiwaniem mieszkania i tym jak się utrzymać jeśli ojciec postanowi obciąć mu środki, niż egzaminami. Rano wychodził z domu zupełnie spokojny, dopiero pod salą egzaminacyjną zwykle udzielały mu się nerwy kolegów i koleżanek.
Dziś wyjątkowo się denerwował. Pierwszy raz podczas egzaminu pilnował ich Arisee. Ryu starał się skupić na swojej kartce, ale nie mógł powstrzymać się od tego by zerknąć parę razy na partnera. Widział jego zdenerwowanie i sam irytował się faktem, że nie może nic zrobić by go choć trochę uspokoić.
Widział, ze Arisee ciągle zerka w ich stronę i domyślał się, że denerwuje się tym, jak pójdzie Naokiemu. Co gorsza sam Ryu też zaczął się tym denerwować. Rozwiązywał co prawda te łatwiejsze zadania, ale na trudniejszych nie mógł się skupić. Zerkał co jakiś czas na Naokiego i tylko sam coraz bardziej się stresował.
Vendell, błagam weź się wreszcie za pisanie i napisz to przyzwoicie dla dobra Arisee. Zacznij pisać, zacznij pisać, zacznij pisać….-zacisnął kciuk jednej dłoni, drugą ściskając na długopisie, którym wypisywał właśnie odpowiedź na przedostatnie pytanie. Niepokoił się tym, że chociaż minęło już sporo czasu, Naoki wciąż tylko bębnił długopisem w ławkę. Kiedy po dwudziestu minutach bębnienie ustało zerknął w stronę sąsiada i odetchnął z ulgą widząc, że ten zaczął pisać. Wciąż się trochę stresował, ale wreszcie mógł się skupić na trudniejszych zadaniach.
Normalnie zapewne miałby gdzieś to, jak egzaminy pójdą jego kolegom z klasy, ale Naokiemu życzył jak najlepiej i martwił się trochę o niego, bo wiedział jak ważne są egzaminy brata dla Arisee.
Kiedy skończył pisać i sprawdził swój arkusz odpowiedzi, wciąż pozostawało trochę czasu do końca. Mógłby już wyjść z sali, ale postanowił poczekać jeszcze, aż młodszy Vendell skończy pisać. Sam właściwie nie wiedział dlaczego został.

Mijała połowa testu, a Naoki nie ruszył ani jednego zadania. Co przyprawiało Arisee o mały zawał serca. W braterskim odruchu miał szczerą ochotę podejść, wyrwać mu tę pustą kartkę z ręki i samemu napisać za niego ten egzamin.
Napisz COŚ. Cokolwiek. Zacznij pisać, a ja na rzęsach stanę, żebyś zaliczył ten egzamin, choćbym miał dawać Ci punkty za bzdety.
Wiedział, że będzie to skrajne naciąganie i niemal oszustwo. Ale Naoki musiał zdać. Po prostu musiał!
Ryu skończył pisać kilkanaście minut przed końcem. Arisee spodziewał się, że sprawdzi dla pewności swoją pracę i po prostu wyjdzie, jak kilka innych osób, które już oddały egzaminy. Chłopak jednak uparcie siedział, jakby chciał chociaż swoją obecnością sprawdzić, że Naoki dostanie nagłego olśnienia. I za to Arisee był mu niezwykle wdzięczny.
Wskazówki zegara przesuwały się nieubłaganie, aż wreszcie wybiła pełna godzina. Koniec czasu. Koniec testów. W zasadzie koniec roku. Od teraz uczniowie trzecich klas mieli wolne, jednie za tydzień mieli zgłosić się na uroczystość zakończenia roku, kiedy to nauczyciele uporają się ze sprawdzaniem egzaminów.
- Koniec czasu. Odłóżcie długopisy. – odezwał się głośno, żeby pozostali na sali uczniowi go usłyszeli. – Egzaminy możecie zostawić na ławkach. Zaraz je pozbieram.
Uczniowie ruszyli do wyjścia, a Arisee zajął się zbieraniem testów. Starał się zrobić to w miarę szybko, żeby zdążyć dojść do ławek Naokiego i Ryu jeszcze zanim wyjdą. Musiał upewnić się, jak im poszło. Bo jeśli nie dowie się teraz, to chyba pęknie.
Niemal jednocześnie zebrał ich prace i, nie patrząc na żadnego z nich, wydusił:
- Jak poszło?
Pytanie skierowane do ich obu. Nie mógł w tym wypadku faworyzować jednego z nich. Obaj byli dla niego niezwykle ważni.

Skupił się na pisaniu w miarę. Co prawda natrętne myśli o nędznej przyszłości co chwila nawiedzały jego głowę i doszedł już do tego poziomu egzystencji na którym człowiek nawet wynik dodawania 2+2 sprawdzałby na kalkulatorze, jeśli miałby go podać. Kiedy wiedział co pisać, dosłownie starał się prześcignąć własną rękę, kiedy znów trafił na coś czego nie rozumiał, blokował się na kilka minut. Ale napisał sporą część. Nie wszystko i nie szczególnie dużo, ale ilościowo zda na pewno. Tylko jeszcze ponad połowa z tego musi się okazać dobrze rozwiązana.
Kiedy Arisee oznajmił, że to już koniec czasu i mają odkładać długopisy, rzecz jasna ciśnienie znów mu skoczyło i mdłości na moment wróciły. W jednej chwili zaczął się doszukiwać błędów w tym, co napisał i fakt, że kartka po prostu zniknęła mu sprzed twarzy był niemal wybawieniem. Spojrzał na brata, na razie zapominając o obecności jego faceta.
- Nie wiem.
Odpowiedział absolutnie szczerze. Za chwilę zaczyna egzaminy na studia, ale cieszył się, że te jedne ma z głowy. Jeszcze kilka bezsennych nocy do czasu, aż pozna wyniki.
- Ale mam ochotę się najebać. Jeśli rano znajdziesz jakiegoś menela w rowie, to mogę być ja. - dodał po chwili, pakując swoją torbę. Dobrze wiedział, że do chwili, kiedy będzie mógł pozwolić sobie na porządne zresetowanie minie jeszcze trochę czasu. W sumie to cieszył się, że nie za wiele. Czuł, że na kolejne egzaminy lepiej się już nie przygotuje, a jego organizm już zdecydowanie miał dość dni pełnych zdenerwowania.
- Ale póki co powiedz mi, że masz coś do jedzenia. Jak nie to idziemy gdzieś. - dodał, czując jak dopada go dosłownie wilczy głód do pary z ulgą po części. I chciał z tego skorzystać, bo doskonale wiedział, że długo to nie potrwa.
Ale do końca przyszłego tygodnia będzie już po wszystkim. Absolutnie wszystkim.
- Poza tym jedziesz dziś do domu? Albo masz czas mnie podrzucić tam i do akademika? Chcę pomieszkać przed egzaminami, bo wiesz, jak będzie jeśli zostanę w domu.
Mentalnie już słyszał matczyne "uczysz się?" "rysujesz?" "a może jednak wybierz coś przyszłościowego?" "mam nadzieję, że zdałeś" "jak się nie dostaniesz to nic, tam przecież będzie cała masa osób, skarbie" i tak w kółko. Nie. Jeśli ma dotrwać do końca i nikogo nie zamordować, musi się wynieść.
- Przewiozłem wczoraj rzeczy z internatu do domu. - dodał dla wyjaśnienia sytuacji i dopiero ruch obok uświadomił mu, że brat mógł nie mówić do niego. Spojrzał więc na Endo i zamilkł, dopakował swoją torbę.

Oddał wypełniony arkusz i w ciszy spakował swoje rzeczy do torby. Zdjął na chwilę okulary, przetarł je wyjętą z etui ściereczką i włożył ponownie na nos. Stał po prostu i czekał aż Naoki się spakuje i odsunie, bo w tej chwili blokował Ryu wyjście z sali. Słuchał go, ale zdawał sobie sprawę z tego, że mówi do Arisee, więc się nie wtrącał dopóki nie skończył mówić i nie nastała cisza. Spojrzał na Arisee.
-W porządku. Wzięły mnie trochę nerwy, ale punktów wystarczy bym zaliczył… U mnie jest chyba trochę lepiej, bo nie mam ochoty ‘się najebać’, jak to ładnie Naoki ujął, ale szczerze mówiąc mam ochotę na dobre piwo albo dwa kieliszki sake. Kupię sobie w drodze do domu, zjem obiad, ogarnę trochę pakowanie swoich rzeczy z mieszkania, a później usiądę do komputera, poeksploruję trochę Draenor, bo dawno WoWa nie włączałem i wypiję sobie spokojnie piwo.  O mnie się nie martw, Arisee.-powiedział. Zwrócił się do partnera po imieniu, bo właściwie praktycznie już zakończył naukę w liceum. Teraz, po napisaniu egzaminów praktycznie był absolwentem. Wystarczyło tylko za tydzień odebrać dyplom i wyniki egzaminów.
-Jedź, Arisee z bratem i dopilnuj by jednak nie spał w rowie. Szkoda, by się przeziębił na wakacje. Wpadnę do Ciebie w sobotę i pomogę Ci z przeprowadzką. –uśmiechnął się ciepło do Arisee, dając mu do zrozumienia, że wszystko będzie w porządku. Miał ochotę go przytulić, ale wolał nie przeginać. Wystarczy, że śmiał zwrócić się do niego po imieniu.
Zdawał sobie sprawę z tego, że Naoki jest zestresowany i zapewne bardziej teraz potrzebuje towarzystwa Arisee. Oczywiście najchętniej porwałby Arisee dla siebie, bo sam też potrzebował jego bliskości, ale nie chciał być egoistą. Nie chciał psuć i tak kruchej więzi pomiędzy braćmi, którą już wystarczająco naruszył swoją osobą.
-Naoki… Nie przejmuj się tak. Nie wiem jak obliczenia, ale widziałem, że w większości zadań używałeś dobrych wzorów i metod. Jestem pewien, że zdasz, nawet jeśli przytafiło Ci się parę błędów w obliczeniach. -dodał spokojnie. Tylko tyle. Zdawał sobie sprawę z tego, że działa na Naokiego jak płachta na byka. Próby zaprzyjaźnienia się z nim spaliły na panewce i jedyne co Ryu mógł teraz robić to starać się schodzić mu z drogi.
Poprawił torbę na ramieniu czekając na to, aż Naoki zbierze się do wyjścia i pozwoli też Ryu opuścić salę.

- To dobrze. – odetchną z niemałą ulgą, że obu poszło w miarę. W przypadku Naokiego odpowiedź „nie wiem” mogła już zwiastować pewien sukces. Bo postarał się, tak? Coś tam zrobił, prawda?
- Nawa….? – aż wytrzeszczył oczy, słysząc o upojnych planach na wieczór młodszego braciszka. – Chyba żartujesz. Nie… dobra, wykładów Ci nie będę robił, nasłuchasz się później. No i musisz odreagować. I cieszę się, że Ci apetyt wraca. – Naoki był głodny. Więc kryzys zażegnany. Przynajmniej na chwilę.
Zerknął z ukosa na Ryu, kiedy młodszy Vendell rozgadał się o jedzeniu, akademiku i marudzącej mamie. Nie chciał znowu kombinować, udawać, że się nie znają i odpowiadać sobie jedynie neutralnymi półsłówkami. Kochanek jednak uznał, że nadszedł koniec żenującej farsy i nie tylko zwrócił się do niego po imieniu, ale też uśmiechnął się ciepło, tak jak to tylko on potrafi. Na co Arisee nie mógł zareagować inaczej, jak tylko szerokim uśmiechem.
- Najchętniej to obu bym Was zabrał na pizzę czy gdziekolwiek. – powiedział w końcu. – Jako nagrodę. Mogę? – zapytał, aprobaty dla pomysłu szukając przede wszystkim w oczach brata. Jednak Endo również musiał wyrazić na to zgodę.
- Skoczyłbym tylko do pokoju nauczycielskiego zanieść papiery i po swoje rzeczy. Poczekalibyście na mnie?

Spojrzał na Endo, kiedy ten się odezwał. Burak nie był niemiły. Naoki wiedział, że powinien w ramach terapii dla własnego buractwa odpowiedzieć uprzejmie, ale ta terapia była bardzo, ale to bardzo ciężka. Ciekawe, czy obejdzie się bez trupów.
Choć ciężko mu było normalnie rozmawiać z kimś, kto wykorzystuje jego brata.
Czemu akurat w tej chwili pochwycił spojrzeniem blond czuprynę Francuza w tłumie nie wiedział, ale nie pomogło mu to w odburaczaniu, zdecydowanie.
- Nie chce mi się już tego rozkminiać. - powiedział tylko. Nie zamierzał zaglądać do rozwiązanych arkuszy i odpowiedzi w internecie, tylko by go to mocniej stresowało. Przeczeka tydzień i będzie okej.
- Jeśli dostanę z boczkiem i ananasem, możemy zabrać nawet orangutana. - odpowiedział na propozycję Arisee. Będzie miły. A jeśli karma istnieje? To by było kiepskie. Ale ten głupi kretyn wykorzystuje mu brata! A jeśli nie wykorzystuje? Jeśli... no, czuje się tak dziwnie? Ciepło i fajnie, jak... nie. Stop. On nic nie czuje. On nie jest pedałem. Pedalstwo to jakieś zboczenie. A ten durny blond pedał to jakiś ostatni perwers, nic ponadto.
A jednak nie mógł nic zrobić na to, że trochę go ścisnęło w środku na samą myśl o chłopaku.
- Dzisiaj nigdzie się nie spieszę. Wieczorem pewnie wrócę do nerwowego robienia czegokolwiek, żeby nie czuć, że marnuję czas. - skinął leniwie głową i opuścił salę. Na korytarzu oparł się o ścianę i leniwie czekał. Nie próbował zagadywać Endo. Na to zdecydowanie nie był jeszcze gotów.

Był zaskoczony. Nastawił się już na to, że to popołudnie i wieczór spędzi samotnie. Właściwie już od wczoraj zamierzał po egzaminie zamówić pizzę do domu, kupić piwo po drodze i wrócić do domu, a następnie do późnego wieczora grać w gry. Oczywiście wolałby spędzić ten czas z Arisee i było mu trochę przykro, że zakończenie egzaminów będzie świętować sam, ale nie liczył na to, ze będzie mógł spotkać się ze swoim chłopakiem. Propozycja Arisee go naprawdę zaskoczyła. Jeszcze bardziej zaskoczyła go zgoda Naokiego.
Jeżeli dostanę Cię na deser, mogę znieść nawet obiad z Twoim ‘uroczym’ braciszkiem. Tylko jesteś pewien, że to dobry pomysł?-pomyślał. Oczywiście nie wypowiedział swoich myśli na głos i w żaden sposób ich nie zdradzał. Pogorszyłby tym tylko swoją i tak kiepską opinię u Naokiego. Rzucił tylko zupełnie neutralne i na pozór obojętne ‘-Jasne’.
Poprawił torbę na ramieniu starając się uniknąć spojrzenia Naokiego. Zanim jednak Arisee wyszedł do pokoju nauczycielskiego Ryu rzucił mu krótkie, pełne obaw spojrzenie. Był pewien tego, że Arisee bez słów zrozumie jego wątpliwości. Wspólne wyjście z Naokim albo będzie pierwszym większym krokiem ku poprawieniu ich relacji, albo tylko doleje oliwy do ognia. Chociaż Ryu był zdeterminowany by nie robić na Naokim złego wrażenia (bo o wywieraniu dobrego wrażenia nie było już mowy) to bał się, że samą swoją obecnością doleje oliwy do ognia.
Po wyjściu z sali, kiedy Arisee wyszedł na chwilę, Ryu zerknął tylko na Naokiego. Chciał się odezwać i jakoś zagadać, ale jakoś trudno było mu zacząć rozmowę tak, by mieć pewność, że w żaden sposób się nie pokłócą dopóki nie wróci Arisee. W końcu wyjął z torby komórkę, włączył ją i postanowił napisać smsa do Nany z wiadomością o tym, ze ostatni egzamin jest już za nim.
Najpierw pisał smsa, później wysłał go. Włączył facebooka i przez dłuższą chwilę przewijał stronę główną ze znudzeniem patrząc na kolejne publikowane przez (nie)znajomych bzdury, tylko po to by do czasu powrotu partnera wyglądać na bardzo zajętego i nie musieć przerywać ciszy panującej między nim a Naokim.

Autentycznie ucieszył się, że zarówno Naoki, jak i Ryu zgodzili się pojechać z nim na pizzę. Chociaż łatwo nie będzie. Miał tylko nadzieję, że skoro emocje już nieco opadły i kiedy młodszy Vendell naje się do syta będzie nieco bardziej… cóż, może nie przyjazny w stosunku do ukochanego Arisee, ale chociaż bardziej wyrozumiały.
- Okej, to poczekajcie na mnie, wracam dosłownie za chwilę.
I nie pozabijajcie się w tym czasie.
Wychodząc z sali gimnastycznej wyłapał jeszcze pełne obawy spojrzenie Endo. Uśmiechnął się więc do niego delikatnie i na jeden, krótki moment (który miał nadzieję umknął Naokiemu) chwycił go za rękę i uścisnął mocno. Żeby mu pokazać, że nie jest sam i że Arisee też nieco się boi tego wszystkiego. Sekundę później puścił go i niemal popędził do pokoju nauczycielskiego.
Odłożenie testów na swoje biurko, zdjęcie fartucha i zgarnięcie torby zajęło mu raptem kilka minut. Poinformował jeszcze pozostałych nauczycieli, że wychodzi, a testy zabierze do siebie, do sprawdzenia, jak wróci. I pognał z powrotem pod salę gimnastyczną.
Widząc Naokiego i Ryu całych i zdrowych, jedynie strasznie milczących, odetchnął z ulgą. Nie zabili się. To już coś.
- Jestem. Możemy iść. – oświadczył.
Całą trójką wyszli ze szkoły, zapakowali się do samochodu Arisee i pojechali do pizzerii.