Diabelski Młyn

Keito szedł przez teren wesołego miasteczka ku niezwykle dużemu Diabelskiemu Młynowi, jakoś nie widziała mu się ta atrakcja, ale obiecał sobie że zwiedzi każdą z atrakcji, Diabelski Młyn był pierwszą z nich. Keito poprawił swoje fioletowe włosy, nie farbowane i westchnął, miał na sobie zieloną koszulkę, a na niej płaszcz czarny, Nosił też czarne leginsy i czarne glany. Dość dziwny wygląd ale Keito nie był taki zwyczajny, widocznie odstawał od tłumu przez swój wygląd, głównie kolor oczu i włosów. Szedł spokojnie póki nie musiał się zatrzymać w kolejce do Młynu, była spora ale co poradzić, w końcu wszystcy chcieli tego spróbować.

Reito westchnął i podrapał się po głowie.
- Reiji-sama, Yuukina-okaasama, jesteście pewni?
- Oczywiście, synku. Ty też leć się na czymś przejechać! - zaświergotała matka, a wuj pokiwał głową, zaborczo obejmując siostrę muskularnym ramieniem.
Reito po raz kolejny przekonał, że nie dość, że Yuukina jest zjawiskowo piękna, to ma idealny gust. We wszystkim wyglądała tak samo perfekcyjnie, a ubrania dobierała z właściwą ikonom mody precyzją.
No po prostu pani Akarai była prześliczna i tyle.
- Dobrze, mamo. - skapitulował Reito, do tej pory mając wątłą nadzieję, że ominie go interakcja z tak ogromną ilością ludzi. Niestety, państwo Akarai byli nieugięcii, i chłopak ze sztucznym uśmiechem klejonym na butapren ruszył w kierunku diabelskiego młyna.
Kopnął trampkiem kamień. Sztandarowe ubranie Reito nie zmieniło się i dzisiaj - dżinsy i koszulka z długim rękawem - no, może poza szarą bluzą. Było chłodno.
Telefon chłopaka zawibrował. Skupiony na odpisywaniu nauczycielowi śpiewu, nie zauważył jak wpadł na jakiegoś człowieka, i się przewrócił.
- Ajć! - syknął, ale zaraz się podniósł - Przepraszam. Moja wina.
Po sekundzie oględzin okazało się, że był na torze kolizyjnym z na oko dziesięć centymetrów niższym od niego chłopakiem, o intrygujących fioletowych włosach i oczach barwy fiołków. Były jaśniejsze niż tęczówki Reito, które skrzyły się pięknym, głębokim fioletem, w które tak kochała patrzeć Yuukina.

Keito zamyślił się gdy uderzył w niego jakiś chłopak, obrócił się i uśmiechnął do niego. Co jak co ale Keito wiedział że ludzi zdobywa się promiennym uśmiechem i przyjaznym podejściem.
- Nic się nie stało, każdemu może się zdarzyć zapatrzeć w telefon - powiedział chłopak i po raz pierwszy spojrzał mu w oczy. Chłopak miał odcień ciemniejszy od oczu Keito ale jednak widać było po nim że jest to chłopak dość młody. Cóż Keito był dość można powiedzieć niski, mierzył 175 cm i był niższy od tego chłopaka.
Wyciągnął ku niemu dłoń by pomóc mu wstać. Jednocześnie nie mógł oderwać od niego oczu.
- Nienawidzę tłumów i Diabelskich Młynów - powiedział chcąc utrzymać rozmowę z chłopakiem, można było pomyśleć że Keito to łatwowierny i naiwny chłopak, co oczywiście było niestety prawdą, łatwo było go wykorzystać i zranić.

Reito, do bólu uprzejmy, ukłonił się i uścisnął nieznajomemu dłoń, nie bez charakterystycznego mrowienia po wewnętrznej jej stronie.
Chłopak wyglądał dość dziwnie, z jego legginsami i fioletowymi włosami, ale Akarai nie skomentował tego. Za to uśmiechnął się grzecznie i ujmująco.
- Nie jest tak źle. - odparł z właściwą sobie manierą grzecznego i ułożonego chłopca z dobrego domu, którym, o ironio, był.
- Mam na imię Reito. Akarai Reito. - przedstawił się w tym samym zdystansowanym, ale nieskończenie uprzejmym tonie.
Skoro nienawidzi młynów, czemy stoi w kolejce do jednego?
Reito przyjrzał się chłopakowi. Był młodszy od niego, i jak widać, logika i ciągi przyczynowo-skutkowe nie były jego mocną stroną. Wyglądał na naiwnego i przez umysł Akaraia przeszedł chłodny żal względem nieznajomego. Chłodny i beznamiętny. Tego jednak Rei nie mówił, ponieważ byłoby to niestosowne i wysoce nietaktowne, a takich rzeczy chłopak nie lubił.

Cóż Keito nie wiedział co ma zrobić, szczerze chciałby odejść od Młyna jednak obiecał sobie że przezwycięży lęk wyskości właśnie tu, wiedział też że chłopak pewnie jest zdziwiony, słysząc że ten się przedstawił szybko się zmitygował.
- Keito. Setorai Keito - odpowiedział tym samym i skłonił lekko głowę.
Spojrzał jakby z lękiem na zmniejszającą się kolejkę i westchnął.
Dasz radę
Owszem miał ledwie 16 lat jednak nie za bardzo chwalił się swym wiekiem, wolał udawać starszego by dodać sobie czegoś co się nazywa magnetyzmem. Zamknął na chwilę oczy i wypuścił powietrze licząc do 10.
- W końcu mi się uda - powiedział cicho choć możliwe iż ten to usłyszał.

Reito zmarszczył brwi.
Przyszedł do wesołego miasteczka, mimo że nie znosi tłumów, i na diablelski młyn, nawet jeśli ma lęk wysokości?
Akarai spojrzał na Keito, potem na młyn, a potem znowu na niego.
- Jeśli chcesz, pójdę z tobą. - zaoferował się grzecznie Reito, mimo że wcale nie miał ochoty na niańczenie Setoraia. Wolał wrócić do matki i wuja, a potem do domu, do płótna i do nauki włoskiego. Uczenie się nowego języka skutecznie zajmowało mu wolny czas na bezrobociu, ponadto Reiji-sama powoli zaczął coś przebąkiwać o studiach w Anglii albo Rosji, czego perspektywą Reito był przerażony.
- Razem raźniej. - dodał Akarai po chwili milczenia.

- Serio chcesz iść ze mną? Nawet jeśli przypadkowo puszczę na Ciebie pawia? - zapytał on z zdziwieniem w głosie, cóż to niezwykle dziwaczne by ktoś szedł na Diabelski Młyn z osobą z lękiem wyskości mimo iż ten może go obrzygać.
Jednak z drugiej strony cieszyło go to, w końcu może pozna kogoś kto podaruje mu choć kawałek dobra i współczucia.
- Dziękuję Rei- sama - powiedział uznając jego wiek. W końcu szacunek musiał być, a on był dobrze obeznany z etykietą. Młodsi zawsze musieli okazywać szacunek osobom starszym by nie uchodzić za jakiś nieokrzesanych palantów.

Reito uśmiechnął się i nieco zarumienił.
- Wystarczy "Reito". - odparł na sufiks honoryfikatywny i pociągnął chłopaka za sobą do młyna.
Już mieli wchodzić, kiedy komórka Akaraia zadzwoniła.
- Zignoruj. - powiedział z uśmiechem do Keito, ale niedoszły rozmówca nie dawał za wygraną. Reito odebrał.
- Oh, dzień dobry, szefie. - rzekł szczerze zaskoczony - Jak to dziś wieczór? DZIŚ? Nie, oczywiście, oczywiście..
Spojrzał smutno na chłopaka i schował telefon.
- Przepraszam, muszę iść. Praca. - powiedział. Strasznie było mu wstyd, ale nie mógł stracić roboty - Mam nadzieję, że się jeszcze zobaczymy!
Z tymi słowami uścisnął chłopakowi rękę, odwrócił się na pięcie i pognał do domu, po drodze stukając śpiesznego smsa do wuja.
"Będę nocował u kolegi."
Było to oczywiście wierutne kłamstwo, przez co Reito było obrzydliwie głupio, ale nie miał wyjścia. Musiał szybko wrócić do domu i się ogarnąć na dzisiejszy wieczór.

Popatrzył na niego i westchnął.
Zwykle go tak wystawiano i zawsze kończyło się tak samo, jednak w głosie chłopaka czuło się nadzieję i prawdę. Liczył że ten jeszcze go kiedyś ujrzy, samotnie wsiadł do wagonika na Diabelskim Młynie i wjechał na górę zaciskając oczy, oj tak lęk nadal go sięgał. Spojrzał w dół i przełknął ślinę. Zaczął liczyć uderzenia swego serca. Gdy doszedł do 135 poczuł się lepiej, już tak nie panikował jak wcześniej, teraz było lepiej. Wiedział jednak że to co się z nim stanie to nic. Naprawdę polubił ei-samę i liczył na spotkanie z nim, w końcu wydawał się taki zwyczajny nie jak inni których poznał. Tylko on zrozumiał naprawdę strach chłopaka, i chciał mu pomóc. To dzięki niemu odważył się tu wejść.
Zt.