Studio tatuażu i piercingu

Miłe popołudnie niezbyt pracowitego dnia nie owocowało w klientów, dlatego szanowny tatuażysta mógł pozwolić sobie na kończenie projektów. Usadowiony naprzeciw drzwi, przy blacie do kopiowania, wprowadzał na kalkę kolejne fragmenty rysunku. Tatuaż na całe plecy był nie tylko najbardziej pożądanym, ale i najtrudniejszym do zrealizowania projektem. Utanaki przynajmniej na przedstawioną koncepcję nie mógł narzekać, ponieważ tatuaż samuraja w tradycyjnej zbroi z grawerowanym mieczem i o twarzy demona był czymś, co bez większego problemu mógł rozplanować na tak dużej przestrzeni. Spokojnymi, pewnymi ruchami zaznaczał paski tła i grawer w postaci kwiatów wiśni na samurajskim mieczu. Cały rysunek powoli zapełniał się drobniejszymi elementami, dalej jednak zachowując postać szkicu. Chłopak zerknął na wcześniej wykonany przez siebie rysunek z cieniowaniem i detalami, który pokazał klientowi, po czym westchnął i wyprostował się na krześle. Ołówek przerzucił do lewej ręki, a prawą sięgnął po stojący na podłodze kubek z Ciasteczkowym Potworem. Herbata zdążyła już wystygnąć, ale lepsza taka przerwa niż żadna. Rozsiadł się wygodniej na krześle i zmęczonym wzrokiem zaczął śledzić przechodniów, którzy spacerowali po ulicy przed oszklonymi drzwiami zakładu.
No to co, Aru, może w końcu żadne terminy nie będą nas ścigać...?
Pomyślał i skrzywił się lekko. Na cholerę mu wolne, skoro tak uwielbiał swoje zajęcie?

Wysiadł na odpowiednim przystanku i teraz tylko musiał przejść kawałek, by dojść do tego salonu, o którym tyle słyszał.
Z wierzchu wielkiego szału nie robił, ale to może i dobrze? Chwile się wahał nie pewny co mógłby sobie zrobić. Przecież nie każdy artysta ma ochotę użerać się z niezbyt zdecydowanym klientem nie?
Wreszcie pchnął drzwi wchodząc do środka od razu się rozglądając po pomieszczeniu. Jego uwagę przykuły ściany z pracami na, które Vincent uśmiechnął się lekko. W końcu wzrok mężczyzny zawiesił się na chłopaku który ewidentnie tu pracował. Nie wyglądał źle ale na pewno przydało by się mu parę godzin snu. Podszedł do lady nie bardzo wiedząc jak zacząć. W końcu nie wyglądał na wielkiego fana ozdabiania się a chłopak pracował nad projektem.
-Witam... Myślę nad ozdobieniem swoje ciała. Mógłbyś mi w tym pomóc? - zapytał lekko się uśmiechając dokładnie obserwując reakcje chłopaka jednym okiem.
Cholera.. chyba zacząłem zbyt oficjalnie.

Jeden z przechodniów zatrzymał się i przez chwilę chłopaczyna miał dziwne wrażenie, że stojący przed drzwiami mężczyzna odpowiada spojrzeniem na jego spojrzenie. Dopiero gdy wszedł jasne oczy mogły dostrzec, że jednak zakład był źródłem takiego zainteresowania. Uśmiechnął się do klienta kiedy ten podszedł, ale dopiero kiedy ten poprosił o pomoc Hikaru odłożył kubek i wstał z siedzenia.
-W takim razie dobrze trafiłeś - odpowiedział dość pogodnym tonem. Przy takim podejściu każdy klient czuł się mile widziany, ale nie wina tatuażysty, że go przyszła możliwość pracy uszczęśliwia!
-Bardzo chętnie pomogę. Myślałeś nad czymś konkretnym? Tatuaż, kolczyk, miejsce jednego lub drugiego? - zapytał i schylił się, by wyjąć z jednej z szafek stojących tuż obok niego dwa segregatory obficie wypchane pracami. Wzory prac w kilku stylach często potrafiły ułatwić klientom wybór a samemu artyście pokazać co ma na myśli, gdy próbował ludziom przedstawić jak on widzi ich pomysł. Zdjęcia wcześniejszych prac były posegregowane na klika działów i łatwo można było się połapać we wszystkim, co znajdowało się w albumie.
Żeby pomóc jakoś konkretniej musiał przynajmniej wiedzieć względem czego ma doradzać.

Na takie przywitanie rozluźnił się znacząco i wziął nieco głębszy oddech szykując się na najgorsze czyli znalezienie "tego czegoś" co Vincent będzie chciał nosić na swoim ciele do końca swojego żywota.
-na pewno tatuaż ... nogi albo tors... zdecydowanie lepiej tors-  śledził ruchy artysty bardzo dokładnie aż nie zostały mu przedstawione prace.
-nie bardzo mogę się pokazywać w pracy z takimi cudami więc niestety jestem zmuszony chować- westchnął ciężko Zaczesując włosy za ucho by dokładnie obejrzeć to co chłopak mu pokazywał. Prace były naprawdę zadowalające aż teraz musiał przyjrzeć sie ich młodemu twórcy nieco uważniej. Wyglądał na kogoś kto kocha tę pracę... i że pogłoski były prawdziwe o dobrej jakości dzieł.
-Jak sie nazywasz? -zapytał chcąc nawiązać inny kontrakt. Pominimy fakt ze nauczyciel parokrotnie słyszał imię jak i nazwisko chłopaka od ludzi którzy go polecali ale pamięć nie raczyła przyswoić tej informacji na zbyt długo. Cud ze pamiętał co mu mówiono na temat tego salonu.

- Tors... Dużo miejsca i wiele pola do popisu. Można poszaleć ze szczegółami. Zwierzęta, skomplikowane drobiazgi w stylu steampunku, czy nawet portrety... Masz zamiar łączyć tematycznie ten tatuaż z resztą, bo jeżeli tak, to chciałbym je zobaczyć, dobrze? -jedynie lekkim spojrzeniem obrzucił tribal na policzku mężczyzny. W sumie samemu zdarzyło mu się tatuować ludzkie twarze. I właśnie dlatego założył, że mężczyzna ma na ciele jeszcze jakieś rysunki.
Hikaru tatuował w przekonaniu, że wystarczy odrobina chęci, by wszystkie tatuaże na ciele stanowiły ładnie dopasowaną całość i właśnie w takiej konwencji lubił tworzyć.
Na westchnienie zaśmiał się lekko.
-Rozumiem, wielu klientów przychodzi tutaj własnie z prośbą, by tatuaż był w miejscu, które nie wkurzyłoby szefa - pokiwał głową i rozłożył przed nim na ladzie dwa pozostałe albumy. Jeden otwarty na czterech zdjęciach realistycznie wyglądających ptaków i jeden prezentujący cztery zdjęcia różności, z których największą uwagę przykuwała przedstawiona od pasa w górę, rozkładająca ramiona kobieta z czaszką przystrojoną na meksykańskie święto zmarłych zamiast twarzy, z nagietkami fantazyjnie przystrajającymi jej włosy.
-Gapa ze mnie. Wybacz. Nazywam się Hikaru Utanaki. Szef i jedyny pracownik tego przybytku. - uśmiechnął się szerzej niż do tej pory i wyciągnął do mężczyzny rękę w ramach oficjalnego przywitania. Stary chwyt, który dodatkowo zmniejszał dystans w kontaktach miedzy klientem a Utanakim.

Bez zawahania ścinał dłoń młodzieńca starając się zapamiętać imię, by znów nie uleciało mu w natłoku informacji jak zazwyczaj to bywa z "niepotrzebnymi" informacjami jak imię osoby którą zobaczy za pewne parę razy w życiu i zapomni o niej jak o wielu innych osobach.
-Vincent Russell. Nic się nie stało. Naprawdę -powiedział z ciepłym uśmiechem po chwili zabierając dłoń.
-Tematyczne połączenie myślę że było by bardzo intrygujące.... -przeciągnął nieco ostatnie słowa myśląc nad tym. Słuchał uważnie wcześniejszych słów chłopaka dlatego teraz pozwolił sobie na zdjęcie koszuli i położenie jej na szklanym blacie, by swobodnie się odwrócić plecami i naciągnąć podkoszulek tak by tatuażysta mógł spokojnie obejrzeć sobie to co zdobiło lewą cześć pleców Vincenta.  Pokazując tatuaż musiał też ujawnić bardzo liczne blizny których się wstydził bo nieco szpeciły jego ciało. Myślał nawet nad zakryciem blizn rysunkami ale tego musiało by być dużo nie tylko na torsie ale i na rękach co przy jego zawodzie nie wchodziło w grę. Nie miał najmniejszej ochoty w ciepłe dni na długi rękaw by się grzać jak jakiś popapraniec.
Z  jakiś bardzo niewiadomych przyczyn bardzo ciągnęło go by zobaczyć reakcje oglądającego dlatego też zerknął na niego ukradkiem przez ramię naciągając jeszcze bardziej lewa cześć ubrania by ten mógł zobaczyć jak najwięcej.
W niesmak mu wchodziło rozbieranie się całkiem więc miał cichą nadzieje że tyle wystarczy.
-i co myślisz? - zapytał starając ukryć się niepewność w głosie co chyba nawet mu wyszło.

Pokiwał głową na słowa mężczyzny i poczekał aż ten się rozbierze. Na zaprezentowane mu dzieło zmarszczył brwi, najmniejszej uwagi nie zwracając na blizny. Złota zasada tatuażystów - nigdy nie wiesz, kiedy robisz cały "garnitur" komuś z mafii, dlatego nic poza twoją robotą nie powinno przykuć twojej uwagi. Srebrną było - zawsze używaj świeżego sprzętu, bo nie wypłacisz się z odszkodowań. Wychylił się przez ladę, niemal się na niej kładąc i lekko pociągną mężczyznę za szlufkę od spodni w swoją stronę, by przyjrzeć się obrazkowi lepiej. Samej koncepcji piór i kwiatów nie rozumiał, ale wykonanie było w porządku i nie wyglądało to źle.
-Nie najgorzej. Na samym początku mogę zaproponować ptaka w otoczeniu tych piwonii. Zrobię go tak, by łączył się kolorystycznie z piórami, później zawsze będziesz mógł zmienić pióra w ogon samego ptaka, więc nie powinno wyglądać to dziwnie. - przerwał i ewidentnie się zamyślił, stanął normalnie na ziemi i sięgnął po jeden z albumów, przekartkował go i położył przed mężczyzną.
-Moja propozycja wygląda następująco... Ptaszysko z rozpostartymi skrzydłami, trzyma się gałązki piwonii i oplata ją ogonem. Kolorystycznie ptak powinien być w odzieniach beżu, błękitu, lub złoto-pomarańczowym, dlatego proponowałbym pawia, modrosójkę błekitną z beżowym brzuszkiem albo feniksa z dodatkami fioletu. Feniksa i pawia zrobiłbym z konturem, sama piwonia i jej liście będą konturów pozbawione, realistyczne. Modrosójkę też przedstawiłbym jak najbardziej realnie, ale jej niestety nie da przedłużyć się ogona.

Wyszedł zza lady i stanął obok mężczyzny, palcem wskazując elementy na zdjęciach. Na jednym postukał w pozbawione konturów róże na innym w pawia i feniksa.
-Tatuaż jest duży i szacowałbym czas robienia na cztery... może sześć godzin albo więcej. Wszystko zależy od opcji którą wybierzesz. Możliwe, że trzeba będzie poczekać aż część się zagoi i resztę tatuować przy następnej wizycie.
Profesjonalny, rzeczowy ton udzielił wszystkich koniecznych wyjaśnień. Poza szacowaną ceną. Ta powinna być niespodzianką na koniec.

Burknął nieco niezadowolony na takie pociągniecie ale dał się przybliżyć w taki sposób.
Jak tylko go puszczono odwrócił się zostawiając swoja bluzkę już w spokoju pozwalając by opadła ponownie zakrywając swoje ciało. Chwile wahał się nad koszulą ale na razie zostawił ją w spokoju
Ptaki? W sumie nie zły pomysł... Ale paw odpada na pewno. Przynosi pecha... ta modrosójka jest taka "cicha" Chyba zostanie feniks odradzający się z popiołów. Byle by nie sprawił że ma przeszłość też z nich wstanie.
Skomentował w myśli propozycje jakie mu podkładane pod nos. Sama koncepcja była dobra... Jednak te konkretne ptaki średnio mu się widziały. Najlepszy jednak będzie feniks. Dostojne i mityczne stworzenie do którego pałał sporą i czystą sympatią.
-najlepiej wygląda feniks... będziesz mógł zaszaleć przy nim - Zaśmiał się cicho  dokładnie słuchając szacowanego czasu. Ból nie był mu straszny a czasu miał pod dostatkiem. - Wiem ile będziesz go robił.... ale złoty powiedz mi ile to mniej więcej będzie kosztować? Nie chce być później zmuszony płacić Ci w naturze choć pyszczek masz ładny. - Zagrał dość niebezpiecznie. Oby to nie miało  później kiepskich konsekwencji. Ludzie tacy jak Hikaru mają władze absolutna jak zdecydujesz się położyć pod ich igłą.

Pokiwał głową na wybór mężczyzny. Miał pewne podejrzenia, że stanie na tym stworzonku. Wziął fragment kalki i flamaster i już miał prosić mężczyznę o rozebranie się do pasa, gdy go zamurowało.
Gwałtownie wyprostował się, gdy mężczyzna dodał ostatnie zdanie i aż otworzył usta. No to, kurwa, nieźle. Skrzywił się lekko i pokręcił głową.
-Za takie teksty nie ma zniżek. - westchnął i przetarł czoło nadgarstkiem, odsuwając włosy nieco bardziej na lewą stronę. - Kolorowy feniks i piwonie to minimum dwie sesje tatuowania. Z dwu tygodniowym odstępem pomiędzy, żeby nie drażnić niewygojonych miejsc. Minimum. Kwota będzie sięgała siedemdziesięciu pięć tysięcy jenów. Jeżeli się zdecydujesz to dzisiaj chciałbym zrobić feniksa... Za niego samego byłoby pięćdziesiąt tysięcy. Cena poza rysunkiem obejmuje też indywidualny projekt.
No tak, Aru nie należał do artystów, którzy lubią powielać swoje prace. Każdy rysunek, który wykonał był inny, niepowtarzalny, jedyny w swoim rodzaju. Jego poprzednie prace zawsze były tylko inspiracjami do kolejnych dzieł. W sumie te cholerną oryginalność też doliczał w cenę swoich dzieł.
Ale jak to mówią... Piękno jest w cenie. W tym wypadku w dość wysokiej cenie.
-Wiesz, ja też muszę za coś kota nakarmić... - uśmiechnął się szeroko.
-Jeżeli zdecydowałeś się na tatuaż to rozbierz się od pasa w górę a ja przygotuję kalkę ze szkicem konturów. Zajmie mi to jakieś piętnaście, może dwadzieścia minut.

....Chyba go rozdrażniłem...
Patrzyłem na niego. Ta cena... Niestety Vinni nie posiadał aż tyle pieniędzy. Westchnął cierpienczo po czym nieco sie przeciągnął myśląc nad tym jak grzecznie się wycofać
-Wiesz.... Wybacz ale się jednak nie zdecyduje.. Nie mam aż tyle -powiedział łapiąc za swoją koszule i założył ja spokojnie patrząc na niego ciągle - Może kiedyś... Ale fajnie było Cię poznać Hikaru. - Bardziej mruknął patrząc gdzieś w bok. Nie chciał czekać na odpowiedz dlatego udał się szybkim krokiem do wyjścia
-To na razie~ - Machnął na pożegnanie i już zamykały się drzwi za nim.

[Z.T]

No prawda. Nie należał do najtańszych, ale cóż. Brał pełną odpowiedzialność za swoje obrazy, dlatego nie miał żadnych skrupułów, by żądać za to odpowiedniej ceny. Satysfakcja powinna być obustronna. Na słowa mężczyzny pokiwał głową i uśmiechnął się lekko, chociaż kąciki ust drgały bardziej w zirytowaniu, niż dobrotliwym zrozumieniu.
Świetnie. Uwielbiam, gdy marnuje mi się czas. Poważnie, kocham.
-Ta. Wspaniale... Ciao! - mruknął i jedynie pożegnanie powiedział głośniej. Na tyle by niedoszły klient usłyszał. -Świetnie, wspaniale. A taki dobry pomysł miałem... Kurwa.
Rzeczywiście, Krystalicznie czysty obraz tego, co mógłby stworzyć dalej siedział w jego głowie. Usiadł na swoim miejscu, odłożył wszystko i sięgnął po herbatę.
-Zajebiście...

Po jakimś czasie drzwi do studia ponownie się otworzyły. Tym razem stał w nich Reiichirou. Od dawna chciał sobie zrobić nowe kolczyki, jak i dziarę, ale dość długo się przed tym wzbraniał. Można powiedzieć, że w końcu dojrzał do tego... Albo po prostu znalazł chwilę czasu, aby zaprowadzić swoje szacowne cztery litery do tatuażysty. Ta, prędzej to drugie. Non stop siedzi z nosem w książkach, do tego praca, latanie do wydawnictwa... Pochlastać się można. Ale czy on zamierza chociaż na chwilę zwolnić? Nie... Bo po co. Jeszcze korepetycje bratu daje, bo tak!
Wzdychając cicho, ściągnął z siebie skórzaną kurtkę, zaraz zawieszając ją tuż przy drzwiach. Podwinął nieco rękawy bluzy i wszedł dalej. Z zaciekawieniem oglądał okładki katalogów i już wcześniej zrobione prace. Dopiero kiedy się odwrócił, zauważył właściciela zakładu.
- O... Cześć. - Uśmiechnął się pogodnie na przywitanie.
Podszedł do niego bliżej, trzymając jedną rękę w kieszeni spodni, a w drugiej wydruk tatuażu, a raczej czegoś na wzór, który chciałby mieć.
- Przyszedłem w dwóch sprawach. Piercingu i tatuażu...

Kiedy w drzwiach stanął kolejny możliwy klient nie odłożył herbaty. Nie ruszył się z miejsca i nie zaczął szczerzyć się jak idiota. Napój miał świeży, w idealnej temperaturze do picia, siedziało mu się wygodnie i był tak pochłonięty dopracowywaniem szkicu samuraja, że nawet nie zauważył pojawienia się nowej osoby w pomieszczeniu. Dopiero na jakieś takie zdziwione "cześć" podniósł głowę i zakrztusił się herbatą. Kaszląc odstawił kubek i zgięty w pół, próbując odzyskać możliwość oddychania, pomachał do chłopaka, który się do niego zbliżał.
Wspaniale.
-Wybacz... - wychrypiał, kiedy mógł już spokojnie zaczerpnąć powietrza. - Mogę pomóc w każdej z tych spraw.
Kaszlnął jeszcze raz i lekko poklepał się w klatkę piersiową.
-A co konkretnie ma być?
Odłożył papiery na bok i wstał z krzesła, by móc spokojnie porozmawiać z szatynem.

No to niezłe wrażenie zrobiłem... Prawie się udusił.
Śmiejąc się cicho, położył przed nim wydruk.
- Myślałem o czymś takim. Niewinne osiem czaszek z rogami, w takim dziwnym układzie. Chaos, tak można to po prostu nazwać. Planuję sobie zrobić cały rękaw, a od czegoś trzeba zacząć, prawda? - Uśmiechnął się już nieco łagodniej, zerkając w stronę sprzętu.
Ani razu dokładnie nie przyjrzał się swojemu rozmówcy, a powinien. Zamiast tego oglądał wszystko co było wokół niego, bo miejsce naprawdę było super. Pierwszy raz wszedł do profesjonalnego studia. Pierwsze wrażenie?
No po prostu zajebiście.
W końcu spojrzał na niego i... Zamurowało go. Miał wrażenie, że już go kiedyś widział... Ale nie mógł sobie przypomnieć skąd. Coś mu świtało, ale zaraz ta myśl uciekała i...
- Em... Jeżeli chodzi o piercing to myślałem o snake'ach. Miałem kiedyś ringa, ale wyjąłem i... Zatęskniło mi się można powiedzieć.

-Podoba mi się.
Stuknął palcem w wydruk i pokiwał głową.
-Mógłbym przerobić nieco czaszki? Każda z nich byłaby inna. Wyglądałoby ciekawiej niż te przeciętne. I dodałbym tło. Płomienie, kłęby dymu, jak wolisz. Chociaż bez tła potem łatwiej jest wszystko połączyć.
Szczerze zainteresowany chwycił za jeden z miękkich ołówków i kilkoma ruchami "poprawił" jedną czaszkę. Wydłużył kły, urozmaicił proste oczodoły i rogom dodał kilka zawijasów, przez co czaszka szybko stała się bardziej demoniczna. Wyglądało całkiem nieźle i pasowało do koncepcji.
-Gdzie chcesz mieć te czaszki?
Znad kartki podniósł się po rzuceniu informacji o kolczykach. Pokiwał głową.
-Nie ma problemu. Kolczyki mogę zrobić od ręki, na projekt tatuażu potrzebowałbym dziesięć minut i... Wyglądasz młodo, więc dowodu tożsamości. Wybacz, ale takie zasady! Przeżyję nawet legitkę, jeżeli rok się będzie zgadzał.
No tak. Nie lubił odwiedzin niezadowolonych rodziców i całej reszty zdarzeń tego typu. Chłopak co prawda nie wyglądał na dzieciaka, ale niektórzy licealiści potrafili wyglądać dojrzale. On sam jako gówniarz wyglądał dorośle i dlatego zawsze wołał o jakąś podkładkę.

- I to jest zajebisty pomysł... Sorry, za słowa, ale to fakt! - Uśmiechając się szeroko, zaczął przyglądać się temu co chłopak robi z czachą.
Pytanie o dowód trochę go zdziwiło, no ale w takich miejscach to raczej normalne. Wolał więc nie dyskutować na ten temat. Posłusznie wyciągnął z tylnej kieszeni spodni portfel, po czym podał mu swój dowodzik.
- Proszę. Dwadzieścia dwa lata, więc takim cholernym młodzikiem też nie jestem.
Opierając się łokciami o blat, zaczął odruchowo palcem przejeżdżać po swojej dolnej wardze.
- Więc jak... Na początek na szybko te dwa kolczyki, nie? A! No i tak na przełamanie jakichkolwiek lodów... - Wyprostował się po czym wysunął w jego stronę swą dłoń. - Jestem Rei, miło mi Cię poznać.
Uśmiechając się przyjacielsko, znów uciekł wzrokiem do projektu. Wciąż miał takie głupie wrażenie, że kojarzy go skądś. Może kiedyś spotkali się na imprezie... Albo należeli do tej samej bandy delikwentów w liceu... Liceum! Może stamtąd go kojarzy?
Zerknął dyskretnie w jego stronę.
Hm... Nie pamiętam.

Zaśmiał się głośno, po czym w szerokim uśmiechu zaprezentował uzębienie.
-Dzięki. Czasem mi się zdarzają. -powiedział dalej rozbawiony, po czym z kolejnym podziękowaniem przyjął dowód chłopaka. Szybko zerknął na dane personalne a następnie dokładniej przejechał spojrzeniem po dacie.
-Wszystko dobrze. Twoi rodzice raczej mnie nie pozwą.
Rei?
Zerknął jeszcze raz na dowód chłopaka, po czym odpowiedział uściskiem dłoni na jego gest.
-Reiichirou Takano. - powiedział już głośniej i zmarszczył nieco brwi. Brzmiało znajomo. Ale tylko brzmiało, bo chłopak wyglądam nawet nie przypominał żadnego z jego dawnych znajomych. A przynajmniej tak podpowiadał tatuażyście pamięć. Dokładne spojrzenie znów przeleciało po Rei'u, ale nie rozjaśniło to niejasnego przeczucia.
-Mnie również miło Rei. Hikaru Utanaki i muszę szczerze przyznać, że przeraża mnie twój zapał.
Uśmiechnął się ponownie i oddał chłopakowi jego dowód.
-Czyli dzisiaj kolczyki a tatuaż kiedy indziej? Czy chcesz combo i robimy obie rzeczy dziś?

Zaśmiał się wesoło, ściągając z siebie cienką bluzę, aby pozostać w samej czarnej bokserce.
- No wybacz. Po prostu uwielbiam tatuaże, zaraził mnie tą pasją do nich znajomy. Sam zaczął się wtedy szkolić. Można powiedzieć, że byłem jego płótnem. Ale... Tatuaż nigdy nie został dokończony, a chłopak nagle zniknął. Mam raptem początek.
Wskazał na lewy nadgarstek, gdzie była ledwo co widoczna celtycka runa.
Przeczesując dłonią swe i tak nieogarnięte włosy, znów coś się w nim obudziło.
Utanaki... Utanaki Hikaru... Aru...
- Aru... - Powtórzył jakby sam do siebie. No naprawdę, miał wrażenie, że skądś go zna! Ale nie... Nie możliwe aby...
Musiał mu się ponownie dokładnie przyjrzeć, naprawdę miał to chore, dzikie wręcz wrażenie, że skądś go kojarzy. Tylko za cholerę nie mógł sobie przypomnieć skąd.
- Utanaki... Nie wiedzieć czemu... Skądś znam to nazwisko, tylko... Nie mogę sobie przypomnieć... Chodziłeś może do tutejszego liceum?
Musiał wiedzieć, po prostu ciekawość zwyciężyła.

Wysłuchał historii z rosnącym zainteresowaniem i rosnącym niepokojem. Brzmiało jakby znajomo... Jeszcze bardziej znajomym wydało się, gdy zerknął na nadgarstek chłopaka. Pamiętał tę runę. I pamiętał, że miało to być największe wyzwanie w całej jego karierze. Zapomniał twarz chłopaka, któremu wykonywał swój pierwszy tatuaż, ale samego znaku nie mógł zapomnieć. Kilka kresek wykonanych niepewnymi ruchami, za które mimo wszystko zgarnął pochwałę od pierwszego "klienta". Nie pamiętał dlaczego zdążył wykonać tylko tę runę, ale...
Schylił się, wyciągnął stary zeszyt bez okładki i położywszy go na stole zaczął w nim szperać, by po kilkunastu sekundach zaprezentować Rei'owi koło z run i umieszczony weń statek wikingów z widoczną na dziobie głową smoka.
-Chodziłem. I miałem nielegalnie wytatuować jednemu dzieciakowi to. - stuknął palcem w obrazek patrząc na Rei'a z lekkim uśmiechem.- Ale nie zdążyłem.
Uśmiech na jego twarzy nieco przygasł, ale po chwili chłopak znów się rozpogodził.
-Jesteś Rei-chan z klasy 1a! Strasznie wyrosłeś od czasu kiedy ostatnio Cię widziałem!
Ta. Przez sześć lat od ostatniego spotkania każdy by się zmienił, geniuszu...
-To może pierwszy tatuaż, co? Przy drugim tatuażu zawsze daję jakąś zniżkę.
Uśmiechnął się szerzej i pokręcił głową patrząc na swoje pierwsze dzieło wykonane na ludzkiej skórze.

Kiedy został mu pokazany rysunek, wspomnienia z dawnych lat powróciły. Już uśmiech pojawił się na jego twarzy i miał się odezwać... Ale to cholerne "chan", bo uciszyło.
- Senpai... Nie uważasz, że jestem już za stary na "Rei-Chan"? - Westchnął dość głośno, jakby chciał mu dać przez to do zrozumienia, że wręcz go to wku.... rza.
Ludzie urosłem tylko piętnaście centymetrów, to nie aż tak wiele... Ale miło znów spotkać Aru-Chan i zobaczyć jego uśmiech. Dobra, a teraz... Kurwa o czym ja myślę?!
Wziął do ręki jego stary zeszyt i z iście stoicką miną, zaczął go przeglądać.
- Pamiętam te szkice... Zawsze je robiłeś siedząc na dachu.
Tia, a ja robiłem za pierdolonego ochroniarza i strzegłem drzwi, aby żadna zakochana para Ci nie przeszkadzała... A jak już się tacy śmiałkowie napatoczyli... Hyhyhy.
- To jak zaczynamy Senpai i... Błagam tylko nie mów do mnie "Rei-Chan", udało mi się już z tego wyrosnąć. Dosłownie wręcz. No i to było już tak dawno...

-Nadal możesz się cieszyć młodością Rei-chan! Nie rób z siebie poważnego dorosłego. Nigdy Ci to nie wychodziło.
Chociaż pasowałoby bardziej, gdybyś był bardziej ludzkiego rozmiaru... Czym oni karmili ludzi w tym mieście po moim wyjeździe?!
Gdyby jakakolwiek perswazja docierała do artystycznego łba tatuażysty może ton przyniósłby skutek, ale nie tym razem. Poza tym Utanaki był jaki był i nie lubił zmieniać swoich przyzwyczajeń. A przez niecały rok znajomości młodszy kolega był dla niego Rei-chanem i takim chyba już pozostanie.
-Nieprawda. Czasami robiłem też zadania z matematyki... - mruknął, dalej niesamowicie rozbawiony całą sytuacją.
-Możemy zaczynać. Narysują od razu na tobie, będzie szybciej. To gdzie w końcu ma być ten tatuaż? - Zapytał spokojnie i wyszedłszy zza swojej "lady" zaczął chodzić po salonie. Z pojemnika wyjął świeżą parę czarnych lateksowych rękawiczek, płyn do odkażania, specjalny pisak, by narysować na chłopaku kontury i zaczął składać fragmenty maszynki do tatuowania. Ułożył to wszystko na małym stoliczku na kółkach, który podciągnął pod taborecik - również na kółkach - po czym wskazał Rei'owi fotel, miejsce w którym miał usiąść. Hikaru zniknął jeszcze na moment na zapleczu, by umyć ręce i szybko włączył wieżę, z której zaczęły rozbrzmiewać klasyki. Przełączył na jedną z piosenek U2 i usiadł na taboreciku, podjeżdżając do klienta. Szybko złapał za pisak i ponaglił chłopaka gestem.

Wskazał z uśmiechem na swoje ramię. Tutaj miały się zacząć cuda. Już nie mógł się doczekać efektu końcowego, no ale na to sobie jeszcze poczeka.
Usiadł zaraz na wskazanym przez Utaśka miejscu.
- Mam dwadzieścia dwa lata, a ty wciąż chcesz mnie nazywać "Rei-Chan"? No Aru-Chan, bez przesady.. - Rozbawiony, wpatrywał się w niego.
Nie mógł się napatrzeć, jak i wyjść z podziwu. Udało mu się otworzyć własne studio, wydaje się o wiele dojrzalszy. To dobrze, że ze wszystkim sobie poradził.
Rozluźniając się na fotelu, zerkał na cały sprzęt, który ma się w nim zaraz zatopić.
Spora ta igiełka.
Jednak wszystkie myśli znów gdzieś uleciały, kiedy spojrzał w jego oczy. W dawnych latach uwielbiał go obserwować. Każdą minę Hikaru, znał już na pamięć. Najbardziej lubił tą, która pojawia się przy skupieniu. Zawsze oddawał się pracy na sto procent, godne podziwu.
Kolejny głęboki wdech.
- Dobra to zaczynaj swoje cuda Aru-Chan...

Zaśmiał się, wziął do ręki flamaster i oczyściwszy skórę chłopaka z domniemanych drobnoustrojów zaczął na jego ramieniu, z pamięci, odwzorowywać układ czaszek, chociaż one same nie imały się do tych, których wydruki przyniósł chłopak. Pośpieszny szkic ukazywał osiem różnych czaszek. Tradycyjna, demoniczna, jedna niemalże wyrwana z meksykańskiego święta zmarłych i rożne wariacje na ich temat. Jedynym wspólnym elementem były rogi, również urozmaicone, które ozdabiały każdą czaszkę.
-Jak się odzywasz do swojego senpaia?! - parsknął udając oburzenie. Wstał na chwilkę z miejsca i podstawił chłopakowi małe lusterko, by mógł zerknąć na czaszki i stwierdzić czy mu się podobają. W tym czasie sam Hikaru założył na dłonie czarne rękawiczki, które mocno opinały się na jego szczupłych palcach i przygotował sobie papierowe ręczniczki, którymi miał zamiar wycierać nadmiar tuszu. Powoli napełnił też niewielkie zbiorniczki trzema kolorami. Czarnym, czerwonym i białym.
Szybko jeszcze raz sprawdził maszynkę, poprawił ułożenie chłopaka i uśmiechnął się do niego szeroko.
-Będzie bolało bardziej niż runy. Wytrzymasz?
Lekki żart na rozluźnienie atmosfery i już mógł zabierać się do pracy.

Uważnie przyjrzał się odbiciu w lustrze. Najbardziej spodobała mu się ta meksykańska czaszka. Całkiem fajny pomysł.
Ciekawe jaka będzie kolorystyka na końcu...
- Hm? Raczej normalnie się odzywam, Aru-Chan. No nie mów, że Ci to przeszkadza... Nie zmieniłeś się ani trochę od czasów liceum, wciąż uroczy i nie da się nikomu przegadać. - Uśmiechając się wesoło, oparł głowę o drugą rękę. Tak mógł sobie bezczelnie obserwować pracę swojego Senpai'a. No dobra... Jego samego. Ale przecież nie musiał nic o tym wiedzieć.
- Spokojnie nie rozpłaczę się z powodu małego bólu. Wciąż pamiętam jak robiłeś mi ten pierwszy. Nie było aż tak źle. - Uśmiechnął się wesoło.
Jak już wszystko się zaczęło, musiał wziąć głęboki wdech. Nie był to jakiś rozrywający ból, ale też niezbyt przyjemne uczucie. Dopiero po jakimś czasie pewnie się do tego przyzwyczai. Na razie musiał sobie z tym jakoś poradzić.
- No... To może mi opowiesz co u Ciebie Aru? Jak Ci się żyło, co robiłeś. W końcu nie widzieliśmy się tyle lat.