Schronisko na szlaku

Niewielkie schronisko, jednak tłumnie odwiedzane przez turystów ze względu na swoje położenie. Można tu odpocząć, zjeść coś, a także (a może przede wszystkim) napawać się cudownymi widokami za oknem.

Ichiro wiedział, że zgadzanie się na ten wypad nie jest najgenialniejszym z możliwych pomysłów, ale nic nie poradzi, że ma miękkie serce i nie potrafi odmawiać rodzicom, których z racji mieszkania w internacie widuje jednak nie często. Cóż, teraz nie zdążył się jeszcze za nimi stęsknić, rok szkolny dopiero się zaczął, a mama już wyskoczyła z pomysłem zabrania najbardziej zniewieściałej części rodziny Aiko na wycieczkę w góry.
Ojciec pomysł poparł, a cała reszta rodzeństwa zgrabnie się wykręciła, wymawiając obowiązkami i tym podobnymi... zdrajcy.
Nie, żeby rudzielec nie lubił spędzać czasu z rodzicami. No, może teraz, po całych wakacjach miał tego trochę dużawo - ale pomijając to, skupienie całej ich opiekuńczości i miłości na jednej osobie nie było dobrym pomysłem.
Tym razem jednak udało mu się przekonać tę dwójkę do romantycznej randki. Zostawili swoje torby w samochodzie i Ichiro poszedł sobie zadowolony zjeść coś dobrego do schroniska, a oni na spacer. Kto wróci pierwszy, ma odebrać pokoje.
Teraz chłopak ubrany w damskie, idealnie dopasowane, rurkowate spodnie z mankietem nad kostką, czarny podkoszulek oraz nowo zakupiony sweterek wszedł do schroniska i zajął jeden z wolnych stolików, przeglądając ładnie wykonane, choć dość skromne menu.

W końcu postanowił zrobić sobie krótki urlop. Kiedyś trzeba. Całymi dniami kursuje pomiędzy szkołą, sklepem, a mieszkaniem. Oszaleć można, a tak... Krótka przerwa. Góry, świeże powietrze. Już dawno powinien się na to zdecydować. Dojeżdżając na miejsce, pierwsze co postanowił zrobi to... Zjeść!
Od ostatnich dwóch tygodni leciał na sałatkach z pobliskiego sklepu, bułkach i wodzie. Teraz może coś w końcu porządnie zjeść. Marzył wręcz o mięsie.
Wchodząc do schroniska, pierwsze co przykuło jego uwagę, to .... Sweter. A konkretniej osoba w tym sweterku. Bez namysłu podszedł do stolika i... Już miał się przywitać, kiedy zdał sobie sprawę, że ten może go nie pamiętać.
Coś w tym jest. Mogę go takim podejściem przestraszyć.
Potakując... I tak stanął bok niego.
- Ichi~Chan? Dawno się nie widzieliśmy. - Posłał mu pogodny uśmiech.
Serio Shin? Serio... Może byś się przedstawił, na bank Cię nie pamięta.
Odchrząkując przyjrzał się jego ubiorowi.
- Ten sweter to był naprawdę dobry zakup. Pasuje Ci...
Brawo geniuszu. Nie gadaj już lepiej.

Chciał już wstawać, żeby złożyć zamówienie, kiedy do jego stolika podszedł jakiś mężczyzna. Uniósł powoli wzrok, na jego drobnej buzi malował się uprzejmy uśmiech. W pierwszej chwili nie był pewien, z kim ma do czynienia, zaraz jednak jego uśmiech zdecydowanie się poszerzył.
- Shinya! - odezwał się wesoło, w duchu modląc się, by nie pomylić imienia. Sprzedawca był bardzo miły, jednak faktycznie minęło już całkiem sporo czasu od ich spotkania.
- Miło cię widzieć. I dziękuję, uwielbiam ten sweter. - dodał i zaraz skinął lekko w stronę miejsca na przeciwko siebie.
- Masz ochotę się dosiąść? Chyba, że jesteś z kimś oczywiście, nie będę wtedy cię zajmował.
Dodał zaraz. Cóż, nie każdy w tym wieku jeździ w góry sam, czy z rodzicami. Ichi wcale nie uważał, żeby rodzinne wypady były czymś złym, czy wstydliwym, ale po prostu nie każdemu w pewnym wieku już odpowiadają.
Czekał na decyzję rozmówcy. Był już głodny, ale jeśli Shin postanowi zostać, zaczeka na niego z zamówieniem, żeby było miło.

- Tak dokładnie.
Ucieszył się, że chłopak go jednak pamiętał. Taka mała ulga i małe zwycięstwo. Uśmiechając się pogodnie, zaczął z zaciekawieniem rozglądać się po knajpce.
- Hm? Ah, nie. Jestem tutaj sam. Krótki urlop, w końcu coś się od życia należy. Nawet chwila odpoczynku i złapania oddechu. A co z Tobą Ichi? Jesteś tu sam, czy z kimś?
Bez wahania, dosiadł się do jego stolika. Bardzo chętnie spędzi z nim trochę czasu.
Wspominając ich wspólne zakupy.. Może początek był przerażający z powodu ilości ubrań, ale pod koniec... Było nawet fajnie.
Teraz mógł w końcu spędzić z nim trochę czasu. O wiele więcej niżeli w przypadku zakupów.
- Dziękuję, że zaprosiłeś mnie do stolika... Milej je się w czyimś towarzystwie, niżeli samemu.
Uśmiechając się pogodnie, zaczął się w niego wpatrywać.
Miał wrażenie jakby siedziała przed nim dziewczyna, a nie chłopak. No ale to się nazywa urok Ichiego.
Taki uroczy...
- Więc już coś dla siebie zamówiłeś?

- To rodzinny wypad. Znaczy częściowo rodzinny, bo rodzicom udało się nakłonić tylko mnie. Mam miękkie serce przez rozłąkę. W niedzielę wracam do internatu.
Odpowiedział z łagodnym uśmiechem. Zadowolony przyglądał się, jak rozmówca zajmuje miejsce na przeciwko i uznał, że łikend może wcale nie być taki nudny. Może chociaż będzie miał towarzystwo kogoś zbliżonego do siebie wiekiem. Rodzice niech sobie gruchają...
- Dużo milej. Dla mnie też. I nie, zaczekam na ciebie z zamówieniem. - wzruszył chudymi ramionami - Tylko nie wolno ci się śmiać z tego, jak jem.
Dodał niby to zaczepnym, niby to ostrzegawczym tonem, a na jego buzi po raz kolejny pojawił się uśmiech. Ichiro bardzo łatwo było coś obrzydzić. Nienawidził wszelkich żyłek, plamek, czerwonych punkcików, tłuszczyku, czy czegokolwiek, co nie jest gładkim mięsem, przez co jego kawałek zawsze był rozdrobniony na miliard kawałków i dokładnie sprawdzony.
- Na długo tu jesteś? - spytał jeszcze. Dziwił go taki samotny łikend, choć z drugiej strony... chyba każdy czasem czegoś takiego potrzebuje.

- W porządku, nie masz się czego obawiać. Nie mam zamiaru się z Ciebie śmiać. - Uśmiechnął się łagodnie, zaraz biorąc do ręki menu.
Miał wielką ochotę na typowe japońskie jedzonko, ale raczej tu się tego nie doczeka. Przygryzając odruchowo dolną wargę - miał to już bowiem w nawyku - zaczął kartkować menu.
Chwilę trwało zanim coś dla siebie znalazł.
- Ok... Już wiem. Ano? Do niedzieli tak jak Ty. Niestety na studiach nie ma czegoś takiego jak urlopik. A szkoda, co? Może bym się w końcu wyspał i przestał projektować tą cholerną suknię, zwariować można jak robi się jedną rzecz bez przerwy.
Wzdychając cicho, uciekł gdzieś wzrokiem. Naprawę nie chciał tak szybko wracać. Musi dokończyć parę projektów - tudzież szkiców - no i główną kreację, którą musi przedstawić modelka.
- Aaagh! Zapomniałem o tym... - Nieco poczerwieniał kiedy zorientował się, że wybuchł tak na głos. - Em, przepraszam Ichiro za mój nagły... Em, wybacz. - Wziął głębszy wdech.
Potrzebuję modelki i to nie byle jakiej... W sumie. Jakby się tak dobrze przyjrzeć Ichiro...
- Ne... Ichi~Chan, pracowałeś kiedyś jako model?
Trochę charakteryzacji.... Poprawek stroju. Były idealny.

Kiedy podeszła do nich dziewczyna zbierająca zamówienia, wziął dla siebie pierś z kurczaka z surówką i frytkami. Do tego sok pomarańczowy. Niezbyt japońsko, ale miał ochotę na porządny obiad. Przyglądał się przez chwilę jej uniformowi. Zazwyczaj stroje kelnerek, czy kelnerów bardzo mu się podobały. Takie skromne, a jednocześnie bardzo ładne, zazwyczaj w stonowanych kolorach. Kiedy młoda dziewczyna zapisała oba zamówienia i odeszła, spojrzenie zielonych oczu znów utkwiło w Shiny'i.
- To nic. Studiujesz projektowanie ubioru? Sam o tym myślę. Słyszałem, że projektowe studia to najlepszy pochłaniacz czasu. Do tego rodzice strasznie kręcą na to nosem, ale ja nie widzę siebie na absolutnie żadnym innym kierunku. Jeśli nie to to... nie wiem. Nie będę robił czegokolwiek. - ostatnie zdanie dość wyraźnie podkreślił tonem, jako absolutnie niedopuszczalne. Jasne. Może i nie jest to najbardziej przyszłościowa ze wszystkich możliwości, ale ON da radę. On się wybije, albo chociaż będzie miał swoją malutką firemkę.
Nie widział innej opcji.
Na kolejne pytanie, Ichiro uśmiechnął się pięknie, jak na komplement, ale tylko delikatnie poruszył swoimi chudymi ramionami.
- Nie. Jedynie koledze do zdjęć, ale jeśli chodzi o faktyczny modeling, wzrost mnie absolutnie dyskwalifikuje. - przyznał wesoło. Nie miał pod tym względem kompleksów. Lubił swój wygląd i swoją drobną sylwetkę. Wielu facetów mierzących metr pięćdziesiąt siedem w wieku siedemnastu lat zdecydowanie by się załamało, ale Ichiro odbierał to raczej jako pozytywny akcent swojego wyglądu - a przynajmniej starał się robić z tego coś pozytywnego, wyróżniającego. - Z resztą i tak wolę szyć. Skąd to pytanie?

- Tak studiuję projektowanie... No niestety. - Odchrząknął znacząco. - Jest straszny... Zapierdol, że tak to nazwę. Szkicami projektów to musimy wręcz sypać z rękawa. Pomysły, plany... Nie wiem, konspekt pokazu. Wszystko musimy mieć zaplanowane, zanim cokolwiek zacznie się dziać. Do końca następnego tygodnia muszę oddać projekty i główną kreację. Niestety nie mam na nią żadnego pomysłu, no i nawet nie mam modelki. Za dużo spraw mam ostatnio na głowie, jakoś nie byłem w stanie tego wszystkiego ogarnąć na czas.
Kiedy kelnerka przyniosła ich napoje, Shin od razu ujął w dłonie kubek z gorącą herbatą.
- Pomyślałem, że może chciałbyś mi pomóc. Idealnie byś się nadał na moją muzę... Wiem, że wyskakuję z tym tak nagle, ale proszę przemyśl to. Naprawdę bardzo byś mi tym pomógł.
Niestety takie był realia. Kolekcja jest gotowa, ale główny projekt został odrzucony. Nauczyciele wymagają od młodego geniusza, trochę więcej fantazji. Jak tu cholera można myśleć o czymkolwiek, jak te gnidy w ciągu paru dni poprzestawiały wszystko do góry nogami w jego życiu. Z dnia na dzień, odrzucili projekty jego koleżanki, by zastąpić je projektami Shina. Teraz jeszcze się spinają o to, że suknia im nie pasuje. Pewnie zaraz skończy tak jak Ama. Odrzucą jego projekty i zastąpią kolejnym dzieciakiem.
Biorąc głębszy wdech, z zaciekawieniem przeniósł wzrok za okno. Tutaj mógł chociaż zaczerpnąć świeżego powietrza i pomyśleć co dalej.
Na razie siedział w miłym towarzystwie, miał przed sobą ciepłą herbatę i... Piękne widoki za oknem.
- Jakbyś miał później trochę czasu to czy wybrałbyś się ze mną na spacer?

- Bardzo chętnie będę twoim modelem.
Odpowiedział. Jego próżność została mile połechtana, Ichiro lubił komplementy, zdecydowanie bardzo lubił. Jak każdy z resztą, rudzielec był zdania, że ukrywanie tego, jak i ukrywanie faktu, że lubi się swój wygląd jest obłudne i pseudo-skromne, całkowicie pod publikę. W pewności siebie, ani w chęci podobania się drugiej osobie nie ma absolutnie niczego złego.
- Chętnie. Jak wspominałem, jestem tu z rodzicami. Po obiedzie idę odebrać klucz z pokoju i rozpakować się, potem pewnie z nimi chwilkę posiedzę i znowu będę miał czas.
Wzruszył ramionami. Raz, czy dwa pewnie pójdą na wspólny spacer, czy coś, ale nie planował raczej chodzić z nimi dzień w dzień, godzina w godzinę. Pomordowaliby się chyba wzajemnie mimo szczerej miłości, jaką się wszyscy darzą.
Zaraz kelnerka przyniosła ich zamówienia. Ichiro powoli zabrał się za jedzenie, z mięsa dokładnie odkrawając wszelkie niepodobające mu się fragmenty i odkładając je na bok, jedynie te "czyste", sprawdzone spokojnie konsumując. Nic nie poradzi na to, że brzydzi się wszelkich żyłek i tym podobnych.

Słysząc jego odpowiedź, momentalnie odwrócił się w jego stronę.
- Ichi... Dziękuję, naprawdę... To wiele dla mnie znaczy. - Uśmiechając się pogodnie, ujął jego dłonie. - Jeszcze raz dziękuję.
Kiedy przynieśli im jedzenie, z zaciekawieniem wpatrywał się w to co robi Ichiro.
- Widzę, że też nie lubisz "niedoskonałości" w jedzeniu. Mam ta samo. Obrzydzają mnie jakieś żyłki, tłuszcz, chrząstki czy bóg wie jeszcze co.
Chyba w sumie tylko dlatego wziął lasagne warzywną. Nie sądził, że w górach będzie jadał coś takiego.. To aż się chore robi.
Upijając spory łyk herbaty, znów spojrzał na zewnątrz. Było naprawdę pięknie. Chyba częściej będzie tu przyjeżdżać. Ten krajobraz naprawdę uspokaja. Może kiedyś się tu przeniesie.
- Hm? Ach... Pewnie, możemy wtedy.
Wyjął jedną z serwetek, długopis i zapisał mu swój numer.
Wiem, że już mu dawałem wizytówkę, ale mógł ją zgubić.
- Proszę. Jakby co masz mnie od razu pod telefonem. Nie będziemy musieli się szukać.

- Tak, to po prostu obleśne. Nie wiem, jak można to jeść, ale każdy mi się dziwi, kiedy tak robię. Umhhh!
Skrzywił się lekko na myśl o zjedzeniu jakiejś żyłki i akurat mały kawałeczek odkroił. Napił się soku i podjadł trochę frytek. Porcję dostał całkiem sporą, a nigdy nie miał zbyt rozciągniętego żołądka. Napił się doku i uśmiechnął lekko do swojego rozmówcy.
- Dla mnie ten modeling będzie świetną zabawą. Naprawdę, nie masz za co dziękować. - zapewnił wesoło.
Wziął serwetkę i od razu przepisał numer do telefonu, puścił też sygnałka Shinowi, żeby ten też miał jego numer.
- Okej. Znajdziemy się bez problemu.
Stwierdził lekkim tonem i oparł się wygodnie, zajmując się już bardziej sokiem, niż swoim obiadem. Też zerknął za okno. Przepadał za tym miejscem, a kończące się lato tylko dodawało mu uroku. Góry z resztą zawsze są piękne, niezależnie od pory roku - w każdej po prostu w inny sposób.
- Gdzie się zatrzymałeś? - spytał, myśląc o swoim hotelu. Czuł się zmęczony całą podróżą.

- Ależ oczywiście, że mam za co dziękować Ichi. Poświęcisz dla mnie swój niezwykle cenny czas. Jakoś postaram Ci się za to odpłacić. Obiecuję. - Zaśmiał się pogodnie, wpatrując w niego uważnie.
Miał naprawdę piękną twarz. Chociaż trzeba przyznać, że oczy są jego największym atutem. Albo po prostu takie było zdanie Shinyi? Po prostu lubował się w oczach, zwłaszcza takich dużych. Jakby się je jeszcze podkreśliło czarną kredką, albo... Chociaż nie, takie są naprawdę cudowne.
Łagodny uśmiech zawitał na jego twarzy. Nie mógł się na niego napatrzeć.
- Hm? A tak.. Bez problemu. - Wyjął z kieszeni kurtki telefon, by zaraz zapisać jego numer. - Dziękuję.
W końcu zabrał się za jedzenie tej "papki", która bądź co bądź okazała się całkiem, ale to całkiem smaczna. Chociaż zimna.
Zabrał się za krojenie małych kawałeczków. Zimny ser, był bardzo trudnym rywalem dla widelca. A przecież ten musi sobie jakoś poradzić z jedzeniem.
- Gdzie? W pobliskim hotelu. Mam tam już rezerwację od jakiegoś miesiąca. Bardzo trudno się tam dostać. A dostać pokój to istny cud. No zwłaszcza teraz, kiedy turyści przyjeżdżają na te różne festiwale itp.
Ukradkiem co jakiś czas zerkał w stronę Ichiro.
- Już się zameldowałeś w swoim?
Fajnie jakby miał pokój obok mojego.

- Nie, nie zameldowałem. Po dwóch godzinach w samochodzie z rodzicami wysłałem ich na romantyczny spacer, a sam poszedłem tutaj. Po obiedzie zabiorę swoje rzeczy i się zamelduję.
Oznajmił, dobierając się do soku. Jedzenie zawsze powoli mu szło i niewiele trzeba było, żeby się najadł. W końcu odsunął od siebie talerz z rozbabranym mięsem i niewielką częścią frytek i odetchnął widocznie zadowolony.
Jedzenie to jednak przyjemne zajęcie. Teraz czekał jeszcze, aż Shinya zje swój posiłek, żeby go tak teraz nieładnie nie zostawiać, żeby zapłacić za swoją porcję i iść wreszcie chwilę odpocząć. Wieczorem pewnie sam wybierze się z rodzicami na spacer, który ci nazywają "wspinaczką", ale teraz potrzebuje chwilę po prostu poleniuchować. I rozpakować się.
Aiko jest typem człowieka, który nie potrafi żyć na walizkach, jego rzeczy muszą być wyjęte i ładnie poukładane.
- Pod tym względem cieszy mnie bycie dzieckiem. Nie jestem zbyt zorganizowany. W zeszłym roku to nieźle odczułem, gdyby nie znajomi i ich ponaglenia, wiele fajnych rzeczy by mnie ominęło.
Przyznał. Cóż, chyba nigdy nie przestanie wspaniale wspominać swojego wyjazdu za granicę.

Po zjedzeniu swojej porcji lasagne, odetchnął nieco. Była naprawdę przepyszna, co i równie gorąca. A raczej nie popije tego ciepłą herbatą. To się wkopał.
Odchrząknął znacząco.
- To świetnie, ja też udaję się teraz do hotelu. Muszę jeszcze coś podpisać, no i rozpakować rzeczy w pokoju. A trochę tego jest... - Mruknął jakby sam do siebie.
Praca nie opuszcza mnie nawet tutaj. Wciąż nie mogę rozumieć.... Dlaczego to Ama mnie pakowała?! Pewnie wcisnęła mi tam tonę projektów, materiałów i tyle będzie z urlopu. A niech ją Kraken pochłonie... Bleh.
Podchodząc do kasy, odruchowo zapłacił za dwie osoby. To chyba już był nawyk. Na spotkaniach z Amą, to zawsze on kończył jako "osoba z portfelem". Ale to chyba proste dlaczego... Z kobietą się nie dyskutuje, a zwłaszcza z tą. Za długo się znali, aby cokolwiek można było zmienić.
Może to i dobrze?
- Ja można powiedzieć jestem Twoim przeciwieństwem. Niestety muszę być zorganizowany. Terminy, terminy, cholerny czas. Nasz Profesor potrafi chodzić przy nas z zegarem. - Zaśmiał się pogodnie. - Ta, raz na pokazie była taka sytuacja, że modelka spóźniła się minutę? Chyba jakoś tak... Wywalił ją. Dziewczyna, która była początkująca musiała iść w głównej kreacji. Wywinęła takiego orła... Profesora przez miesiąc nie było w szkole: "Cóż za wstyd i hańba, dla mua!" No ale cóż poradzić? Czas to Nasz Pan, a my pokorni słudzy musimy szyć.
Włożył czarny płaszcz, oczywiście poprawiając go na sobie ze dwa razy. Szal, koszulka, wszystko musiało zostać poprawione. Nawyk z pracy, co?
Wychodząc ze schroniska, od razu skierował się w stronę hotelu.
- To jak, idziemy tam razem?


[ zt x2 ]