Kawiarenka "Butler Cafe"

Niestety, pomimo dość wczesnej pory, proponowana przez Shikiego herbaciarnia pękała w szwach i nie dałoby rady wcisnąć do środka chociażby szpilki. Alternatywą była sławna "Fabryka Cukierków", znajdowała się ona jednak na drugim końcu miasta, więc zwyczajnie nie było sensu tam jechać. Kręcili się więc po okolicy, szukając jakiegoś miejsca, w miarę przytulnego i serwującego dobrą herbatę.
I znaleźli. Jakimś cudem zawędrowali w okolice "Butler Cafe". Arisee zamrugał tylko i chciał iść dalej, jednak jego towarzysz stwierdził, że nic innego nie znajdą i wepchnął go po prostu do środka.
Niemal od razu zmaterializował się przy nich przystojny kelner ubrany w garnitur i szarmanckim gestem zaprosił ich do stolika. Shikiemu cała ta sytuacja zdawała się nie przeszkadzać, Arisee za to czuł się... co najmniej dziwnie. Zajęli miejsca, otrzymali karty, po czym kelner oddalił się na chwilę.
Gdy wreszcie złożyli zamówienie (Arisee zamówił zwykłą czarną herbatę - zero ekstrawagancji), postanowił się wreszcie odezwać.
- Czy można już zadawać pytania? - wolał się upewnić.

Arisee przez większą część drogi milczał i Shiki uznał, że ten widocznie nie ma wiele do powiedzenia. Herbaciarnia okazała się niewypałem, za to lokajowa kawiarenka była o wiele bardziej do zaakceptowania pod kątem stężenia klientów na metr kwadratowy.
Zajęli miejsca i złożyli zamówienia. Astin wybrał mocną kawę i posłał zagadkowe spojrzenie kelnerowi. Chłopak zachichotał, ale się nie odezwał.
Kiedy Arisee zadał swoje pytanie, Shiki zamrugał dwa razy, po czym wybuchnął perlistym, czystym śmiechem.
- Arisee, jesteś niesamowity. - odparł, opanowując się - Można, ale zastrzegam, że nie na każde odpowiem.
Kelner, młody chłopak, przyniósł im ich zamówienia i Shiki upił łyk swojej kawy. Była ciepła i mężczyzna miał nadzieję, że się nie oparzył. W ciągu tego tygodnia zdążył już uszkodzić sobie skórę trzy razy, i trzy razy Suou musiał go opatrywać, nie szczędząc mu wykładów.
Astin westchnął i zachęcił Arisee gestem do rozmowy.

Spojrzał na rozchichotanego kelnera, a potem na siedzącego naprzeciwko niego mężczyznę, nie wiedząc kompletnie co zaszło i o co właściwie chodzi. A potem Shiki roześmiał się, nazywając go niesamowitym, co jeszcze bardziej wprawiło go w zdumienie.
Słysząc pozwolenie na zadawanie pytań, zamyślił się chwilę. Chciał ułożyć sobie wszystkie pytania w jako takiej sensownej kolejności. W tym samym czasie kelner przyniósł do ich stolika zamówienie. Myśląc, automatycznie wsypał do filiżanki 3 kopiaste łyżeczki cukru i zamieszał całość.
- Zatem... - zaczął. - Wspominałeś, że nie czujesz zapachu herbaty. Dlaczego? - wypalił, zanim zdał sobie sprawę z durności tego pytania. - Przepraszam, to było głupie.

Shiki powiódł wzrokiem za kelnerem i usiłował nie dać mu do zrozumienia, że wcale nie znalazł w kieszeni płaszcza kartki z numerem telefonu. Mężczyźni bywają naprawdę prostolinijni.
Idąc wzorem chemika, posłodził swoją kawę i odłożył łyżeczkę. Paznokcie miał ładne i bardzo zadbane jak na faceta, tylko palce miał przeraźliwie chude i kościste.
Zupełnie jak on sam.
Słysząc pytanie, znów zamrugał.
- Ach, to. - machnął ręką. Nie spodziewał się tego. - Mam analgezję. Znaczy, nie czuję bólu i zapachów. Bywa przydatne. Nie sądziłem, że zapytasz akurat o to.
Przynajmniej nie czuć smrodu rozkładających się ciał...
Teraz, kiedy miał na głowie czwórkę dzieci, praca stała się kłopotliwa. Spędzał z nimi średnio dwie, trzy godziny dziennie, nocami sypiał po cztery, czasem pięć. Skończyły się dwutygodniowe maratony pracy i wielodniowe libacje. Trochę mu tego brakowało, ale wiedział, że prędzej czy później do tego wróci. To była integralna część jego osobowości i nic nie mogło tego zmienić.

- "Anglagezję"? - usiłował powtórzyć po mężczyźnie, jednak z racji, że słyszał o czymś takim pierwszy raz w życiu, kiepsko mu to wyszło. - Nigdy o czymś takim nie słyszałem. Ale masz rację. Czasem takie coś bywa przydatne. Samemu by mi się przydało na niektórych lekcjach. Chodzi oczywiście o zapachy. - uściślił szybko. - Jednak na dłuższą metę nie potrafiłbym pewnie żyć bez zapachów.
Chwycił filiżankę i upił łyk zdecydowanie za słodkiej, nawet jak na jego standardy, herbaty, zastanawiając się nad następnym pytaniem. Poprzednim razem odpowiedzi nie uzyskał, jednak bardzo go tak kwestia ciekawiła i po prostu musiał wiedzieć.
- Następne pytanie. Kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy, powiedziałeś, że wiesz. O mnie i moim chłopaku. Chciałbym wiedzieć, skąd? Jedyne źródło, które przychodzi mi do głowy to Moriyama, skoro się znacie. Broń Boże, nie oskarżam o nic. Po prostu chciałbym wiedzieć. Bądź co bądź, nasz związek jest na razie tajemnicą. Już i tak zbyt wiele osób o nim wie, i chwilami było naprawdę niebezpiecznie. To już nie potrwa długo, jednak te ostatnie miesiące przed końcem tej całej, bądźmy szczerzy, szopki z ukrywaniem, są ciężkie. Nie chciałbym, żeby ta sprawa ujrzała światło dzienne przed momentem, w którym będzie już mogła być bezpiecznie ujawniona.

- Nie tęsknię za czymś, czego nigdy nie czułem. - wzruszył ramionami Astin i upił łyk kawy. Napój miał pyszny, ciężki i wyrazisty smak, dzięki czemu ten nieszczęsny węch nie niwelował przyjemności z picia.
Kolejne pytanie sprawiło, że odstawił filiżankę, oparł brodę na dłoni i spojrzał prosto w oczęsta Arisee Vendella.
- Widzisz, Arisee...- zaczął - Oboje mamy coś do ukrycia. Potrzebowałem czegoś, co zapewniłoby bezpieczeństwo mojemu małemu sekretowi. Dla En...dla tego chłopaka nic nie jest cenniejsze niż ty i ta tajemnica wokół waszego związku. Moriyama nic mi nie powiedział. Sam się dowiedziałem. Mam...swoje sposoby. - przerwał na chwilę, by upić łyk herbaty - Jeśliby coś poszło nie po mojej myśli, a twój chłopak miałby coś z tym do czynienia, a jest raczej pewne, że by miał, zamierzałem tę informację wykorzystać. Rzecz jasna, ty byś oberwał rykoszetem. To nic osobistego. Chroniłem mój spokój i tyle.

Spojrzał na mężczyznę w oczekiwaniu na reakcję.

Wysłuchał, po czym zamyślił się chwilę.
- Czyli, że informacja o moim związku była gwarantem Twojego sekretu i spokoju? - wolał się upewnić. - Nie rozumiem jednak jednego. Dlaczego mój partner miałby być w jakiś sposób związany z Twoim sekretem?
To go nurtowało najbardziej. Fakt faktem, nigdy nie wspominał Ryu, że poznał Shikiego, jednak Endo w tej sprawie też milczał. O co więc chodziło?
I nagle, zupełnie nieświadomie, wpadł na to. Moriyama! Jeżeli chodziło o tego chłopaka, to Ryu bez wahania wtrąciłby się w cudze sprawy. I to pewnie on był spoiwem łączącym jego kochanka z Shikim. Problem jednak polegał na tym, że nadal nie wiedział jak.
- Cóż, nie będę wnikał na siłę. - wzruszył ramionami, chociaż zżerała go ciekawość. - Po prostu, cóż, kocham mojego partnera i nie chcę, żeby stało się coś złego. To może następne pytanie. Gdy tutaj szliśmy, wspominałeś, że masz dziecko. Nie wydajesz się raczej osobą wiele starszą ode mnie.

Kolejny łyk orzeźwiającej, ciepłej kawy przepłynął przez gardło Shikiego. Naprawdę uwielbiał ten napój.
- Może kiedyś ci to wszystko wyjaśni. – wzruszył ramionami. Nie interesował go związek Endo z Arisee, niech sobie robią co chcą, dopóki żadne z nich nie wejdzie Shikiemu w drogę. Astin nie bawił się w półśrodki i jeśli Endo zechce wywinąć mu jakiś numer – jak zemsta za zostawienie Moriyamy – z pewnością tego pożałuje. Zresztą, sam host wątpił, by Ryu zechciał zaryzykować kochanka dla przyjaciela. Arisee był dla niego zbyt ważny, a i on oberwałby.
- Właściwie, to nie jestem od ciebie starszy. – poprawił Arisee – Ty masz dwadzieścia cztery lata, ja dwadzieścia jeden. I nie „dziecko”, a „dzieci”. Sztuk cztery. Niuanse wiekowe są niespecjalnie ważne. Jesteśmy raczej średnio normalną rodziną. Moja najmłodsza…- zawahał się przez chwilę. Czy to słowo, którego chciał użyć, było poprawne? - …Moja najmłodsza córka ma pięć lat. Najstarszy syn dwanaście. To pewnie dziwaczne, że dzieciak dziewięć lat młodszy myśli o tobie jak o ojcu, ale się zdarza.
Przyczyna faktu, że żadne z dzieci Astina nie mówiło do niego „tato” była dość prozaiczna. Cała czwórka szczerze dzieliła nienawiść Shikiego do rodziców – dlatego zamiast „ojcze” było „Shi-nii”. Shiki był dla nich matką, ojcem, bratem i nauczycielem, i tylko to się liczyło.

- Możliwe. - przytaknął cicho, nieświadomie upijając łyk słodkiej herbaty. Zaraz jednak tego pożałował, gdy rewelacja o czterech pociechach Shikiego sprawiła, że najpierw się zakrztusił, a potem rozkaszlał jak szaleniec.
Przy ich stoliku momentalnie zjawił si zaniepokojony kelner, proponując mu szklankę wody. Astin natomiast przyjął ten cały mały ambaras ze spokojem podając tylko kaszlącemu Arisee serwetkę.
- Dziękuję. - wydusił. - I przepraszam. Cholerne herbaty, chyba chcą mnie zabić. Już drugi raz tak się dzieje.
Upił łyk przyniesionej wody i kiedy jako tako doszedł do siebie, odezwał się znowu.
- Cóż, instynkt ojcowski można znaleźć w sobie w każdym wieku. Jeśli kochasz te dzieciaki, a one Ciebie, to raczej wiek nie jest tu wielką przeszkodą. - stwierdził, uśmiechając się nieznacznie.
- Chyba nie mam już więcej pytań. - oświadczył. - Teraz Twoja kolej. O ile jest coś, o co chciałbyś mnie zapytać.

Shiki popatrzył na Arisee z mieszanką zdziwienia i rozbawienia.
- Próbowałeś przyjmować płyny dożylnie? – spytał i uraczył się kawą – W tym tempie kiedyś utopisz się poranną kawą.
Odstawiwszy kubek, znów wbił wzrok w towarzysza. Vendell sprawiał wrażenie uroczo naiwnego. I wcale nie wyglądał na dwadzieścia cztery lata.
Shiki z kolei wcale nie wyglądał na dwadzieścia jeden.
- Jesteśmy rodziną i chyba tylko to się liczy. – rzekł, wodząc palcem po krawędzi kubka – Pytanie do ciebie?
Spojrzał na niego rozbawiony.
- Arisee, jestem typem człowieka, który nie musi pytać, by coś wiedzieć. Na przykład wiem, że nie dogadujesz się ze swoim bratem Naokim. W zasadzie wiem o tobie sporo. To musi być w jakiś sposób straszne, prawda? – zaśmiał się i sięgnął po kawę – W każdym razie, nie mam do ciebie pytań.

- Nie, nie próbowałem. Przynajmniej na razie, póki jestem w stanie utrzymać kubek w rękach. I całe szczęście, że nie pijam rano kawy. Ominie mnie bolesna śmierć w fusach. - uśmiechnął się lekko, wyobrażając sobie tę kuriozalną sytuację tonięcia w wielkiej, ozdobnej filiżance wypełnionej czarną kawą.
Fakt, że Shiki zna także Naokiego i wie o tym, że się nie dogadują, nie zrobił na Arisee aż takiego wrażenia jakie powinien zrobić.
- Czyli mojego uroczego braciszka już też zdążyłeś poznać. - powiedział i westchnął. - Tak, w takiej sytuacji to raczej logiczne, że nie masz pytań. I pewnie, to trochę straszne, że ktoś wie o mnie tyle rzeczy. Jednak o wiele straszniejsze jest wiedzieć o mnie rzeczy, których ja sam o sobie nie wiem. - powiedział.
Obrócił filiżankę w palcach, po czym wziął łyk letniej już herbaty. Nie wiedział, co jeszcze mógłby powiedzieć. Postanowił więc na razie milczeć.

Shiki uśmiechnął się nieznacznie.
- Masz punkta, Arisee. – rzekł i upił łyk – Aż tak głęboko nie węszyłem. Musiałem się dowiedzieć o tobie i twoim partnerze kilku rzeczy, reszta to już wasza sprawa. Teraz już wątpię, żeby Ryu-kun czegoś ode mnie chciał, więc jest w porządku.
Wpatrzył się w gładką, czarną taflę napoju w kubku i westchnął cicho.
- A, i byłoby dobrze, gdybyś nie mówił swojemu chłopakowi o naszym spotkaniu. – powiedział – On niespecjalnie za mną przepada i oboje moglibyśmy mieć problemy, a wierzę, że żaden z nas tego nie chce.

Teraz to on westchnął. Nie widziało mu się okłamywanie chłopaka, czy chociaż przemilczanie niektórych rzeczy. Jednak w tym wypadku Shiki mógł mieć rację. On znał sytuację lepiej niż Arisee, chociaż to Arisee lepiej znał Ryu. I być może faktycznie lepiej będzie nic nie mówić. Głównie przez wzgląd na fakt, że Endo mógłby się zdenerwować. A tego nie chciał. Ryu musiał teraz się uczyć, nadchodziły testy i nic nie mogło go rozpraszać.
- No dobrze. - przytaknął. - Nie będę wspominać. - dopił resztkę herbaty.
Zrobiło się późno. I chociaż naprawdę przyjemnie mu się rozmawiało, czas biegł nieubłaganie.
- Chyba muszę się już zbierać. - oświadczył. - Bardzo przyjemnie się z Tobą rozmawiało, Shiki. - uśmiechnął się lekko. - Może uda się kiedyś to powtórzyć?

Shiki zerknął na zegarek. Oh shit. Zagadał się.
- Ja też już muszę iść. - powiedział i odstawił pusty kubek. Nie wiedział na ile Arisee starał się być miły, a na ile mówił prawdę, ale nie miało to dla niego specjalnego znaczenia.
- Może. - powiedział - Chociaż ciebie będzie bezpieczniej wenflonować niż zabierać na herbatę. - zauważył z uśmiechem i wstał. Ubrał swój płaszcz i szalik, zapłacił za ich obu i wymienił kilka ściszonych uwag z kelnerem, po czym oboje z Arisee wyszli i każdy z nich poszedł swoją drogą.


[zt x2]