Walentynki Naokiego i Juliena

Wesołe Miasteczko


Julien i Naoki dzielą pokój w szkolnym internacie. Łączy ich dość bliska przyjaźń. Spędzili razem wakacje we Francji (Naoki uciekł z domu by pojechać tam z Julienem). Oboje mają się nieco ku sobie ale Naoki nigdy nie przyznałby się że choć troszeczkę podoba mu się inny mężczyzna.

Link 1
Link2

To nie jest randka, nie myślcie sobie. To tylko spotkanie z kolegą. W dniu Walentynek. W Wesołym Miasteczku. Żeby mu poprawić humor. Dzień dla Naokiego znaczenia nie miał, bo i nie posiadał dziewczyny, lub ładniej mówiąc nie był w związku. Cieszył się, że znalazł sobie towarzystwo, bo i większość znajomych właśnie z drugą połówką postanowiła go spędzić i pokazać, jak to cudownie jest posiadać kogoś takiego. Pfy!
Naoki zadecydował, że pierwsze, co zrobią to pójdą do Domu Strachów. Naoglądał się w życiu wielu horrorów i zdecydowanie go to korciło, szczególnie, że słyszał, iż ten w Wesołym Miasteczku jest na prawdę niezły. Odstali więc swoje w kolejce (nawet tutaj roiło się od ludzi), odrobinę pomarzli. W środku wreszcie się rozpłaszczyli. Obsługa wyglądała dość klimatycznie, czyli jak świeżo upieczeni uciekinierzy z domów w glanach, ciuchach wyrażających to, jak bardzo są rebelami, czyli generalnie mhrok i zło.
Naoki nie ukrywał rozbawienia, kiedy płacił za swój bilet i odkładał płaszcz mimo, że w środku zdecydowanie nie było za ciepło. Zostali poinformowani, że wchodzą na własną odpowiedzialność. Wymieniono im listę chorób, które dyskwalifikują w zabawię, zaznaczono, że telefony muszą oddać, z resztą w budynku i tak nie ma zasięgu. Zrezygnować mogą w każdej chwili, ale tylko przy pomocy słowa "stop", żadna inna prośba, wrzask, czy rozkaz nie zostanie wysłuchana.
Budynek wewnątrz wyglądał, jak jakaś opuszczona kamienica. Miał ochotę spytać, czy wrzaski, jakie słychać było w oddali to wcześniejsi klienci, czy nagranie, ale uznał, że lepiej się samemu przekonać.
- Brzmi całkiem zachęcająco. - stwierdził, kiedy już zostali sami z tylko jedną latareczką dającą nikłe, czerwone światło i oznajmiono im, że mają po prostu iść przed siebie. Ruszył więc, choć kiedy stanęli w absolutnej ciemności z tylko tym jednym, małym snopkiem światła, w całkowitej ciszy poza odgłosami wydawanymi przez ich dwójkę, poczuł lekkie dreszcze. Oczywiście, nigdy by się do tego nie przyznał.




- Spoko. W najgorszej opcji spieprzę i zostawię cię w ciemnościach. - odpowiedział lekko rozbawiony, świecąc po starym wnętrzu. Samo... no, było zrobione na typowy horror. Sporo kurzu, jakieś stare zdjęcia i w ogóle. Podszedł do jednego, które wyglądało, jakby wszyscy obecni na nim ludzie byli martwi. Bladzi, z zamkniętymi oczami, w staroświeckich ciuchach.
- Hej, pasjonacie. Co sądzisz o albumie rodzinnym rozwieszonym dookoła? - cóż, w obecnej ciemności, ciszy i ze świadomością, że jest tu coś, co chce ich cholernie nastraszyć, nie trudno złapać klimat miejsca. Nie dziwne więc, że Naoki, jak przystało na typowego samca próbował żartować dla utrzymania luźniejszej atmosfery, co jednak nie zmienia faktu, że na trzask wyrwało mu się kilka niecenzuralnych wyrazów i zaraz poświecił w kierunku z którego odgłos dochodził. Zaczął szukać przyczyny pewien, że jak teraz jej nie znajdzie to pewnie wyskoczy na niego, kiedy tylko się odwróci.
Nic jednak nie widział.
- Cholera, widzisz coś?
Spytał, powoli przesuwając słabym światłem po podłodze i ścianach. Odetchnął. Nie mogą tu sterczeć pięć godzin.
- Idziemy? - nie czekając na odpowiedź odwrócił się i świecąc przed siebie - na otwarte drzwi, którymi mają przejść za chwilę, zobaczył przechodzącą powoli postać. Uniósł brew, choć zastanawiał się, co czeka ich za tymi drzwiami. Jednocześnie miał nadzieję, że coś więcej, niż klimatyczne wnętrze i... no cóż, każdy fan horrorów zna to uczucie - ekscytacja związana z tym, co się stanie, lęk i dziwna nadzieja, że może jednak wszystko skończy się dobrze, a za drzwiami wcale nie czeka demon, ani psychopata.
Krzyki w oddali ucichły, jednak już po chwili Naoki i Julien mogli usłyszeć za sobą czyjś śmiech. Zdecydowanie nie przyjemny, ani wesoły oraz dźwięk włączanej piły mechanicznej.

Nie odpowiedział na żadne z pytań. Wmurowało go i tyle i zapewne stałby tak, jak kłoda, gdyby Julien go nie pociągnął. Ruszył za nim wcale nie wolniej i wcale nie bardziej emanując przy tym odwagą. Kiedy tylko rozedrgany oparł się o drzwi, wziął głęboki, miał wrażenie, że w ogóle pierwszy odkąd usłyszał dźwięk piły oddech.
- Kurwa. - tylko tyle był w stanie powiedzieć przez dobrą chwilę. W tym momencie jednak ktoś, lub coś uderzyło w drzwi, o które się opierali, więc natychmiast od nich odskoczył. Chciał szukać jakiegoś zatrzasku, ale latarka wypadła mu z drżącej dłoni. Złapał zaraz ich jedyne źródło światła z podłogi i poświecił na drzwi, które na szczęście pozostały zamknięte.
- Rec był dobry. Pierwsza część i chyba druga. Zjebali, jak wprowadzili demona. - odpowiedział na to, przez chwilę świecąc jeszcze na drzwi. - Chodź, jak będziemy siedzieć, w życiu stąd nie wyjdziemy. - dodał niechętnie, choć miał pieprzoną ochotę podstawić jakieś krzesło pod drzwi. Albo cokolwiek. Nic takiego jednak nie widział przynajmniej w korytarzu, w którym się znajdowali. Wszedł głębiej w pomieszczenie, po drodze sprawdzając każde drzwi i świecąc w absolutnie każdy ciemny kąt przy podłodze, przy suficie, wszędzie, gdzie tylko mogłoby kryć się coś strasznego. Metodą na tchórzofretkę najłatwiej przetrwać!
Przeszedł do zapewne jakiejś starej sypialni. Wewnątrz było względnie szarawo, w każdym razie jaśniej, niż w pomieszczeniach, jakie dotąd widywali, bo i włączony był telewizor. Na ekranie były tylko czarno-białe szumy. Zaczął powoli rozglądać się po pomieszczeniu, zanim zobaczył, że na kanapie jest jakaś postać z głową zwieszoną w dół.
- Myślisz, że to lalka, czy człowiek?
Spytał cicho i miał cholerną, CHOLERNĄ nadzieję, że Julien odpowie, że to na sto procent człowiek. Postać była ubrana w jakieś stare, poszarpane rzeczy, a włosy spadały jej na twarz w taki sposób, że nie dało się dostrzec twarzy.
Naoki po prostu stanął pod ścianą i patrzył pewien, że jeśli odwróci wzrok, postać na kanapie wstanie. W tej chwili, jak chyba nigdy w życiu cieszył się, że jest obok niego ktoś jeszcze.



Kiedy postać podniosła się z fotela, Naoki zdecydowanie miał wrażenie, że zaraz dostanie pieprzonego zawału serca, kiedy nagle... Julien uderzył wstającą postać. Blondyna wmurowało na ten widok. Z jednej strony sam mocno wkręcił się w tę grę i rozumiał strach, z drugiej...
- Kurwa, człowieku, pojebało cię? - poraziwszy wszystkich obecnych tąże filozoficzną sentencją, podszedł do osoby, która opadła na fotel. Lęk opadł, wszystko dookoła zrobiło się nagle dziwnie przyziemne i normalne, choć jednocześnie młody Vendell miał nadzieję, że to tylko kolejna część przedstawienia. Oj, długo będzie to wypominał Niquetowi i kpił z niego, jak tylko się da.
- Nic się pani nie stało? - Naoki mistrzem zadawania pytań będących jak najbardziej na miejscu. zdjął aktorce maskę z twarzy, żeby sprawdzić obrażenia (które warstwa gumy chyba z resztą trochę zniwelowała). Zaraz z resztą w pokoju zrobiło się jasno - ktoś w jakiś sposób zapalił światło w zwisającej pod sufitem żarówce. Dało się słyszeć kroki, ktoś się zbliżał. Zapewne ktoś, kto obserwował kamery (Naoki nigdy nie uwierzy, że ci psychole nie nagrywają tego, jak straszą biednych ludzi, aby później ostro z tego kpić) idzie tu sprawdzić, co się dzieje i wykopać ich z domu strachów.
Kobieta lekko zamrugała oczami i Vendell pomyślał, czy gdyby okazało się, że kamer jednak nie ma i może idzie do nich dalsza część spektaklu, może nie poudawać, że ona sama się uderzyła? Spojrzał na Juliena, o którym na chwilę zapomniał, kiedy ruszył sprawdzić, czy francuska pięść nie zabiła tej biednej kobieciny.
Mamy przejebane.
Tyle stwierdził, kiedy do pokoju weszły dwie osoby z obsługi.

Już myślał, że Julien ma ochotę dosiąść różowego kucyka i zyskać tytuł księżniczki na kilka okrążeń karuzeli, jednak ten postanowił zasiąść na ławce przed miejscem dziecięcych uciech. Naoki uśmiechnął się pod nosem i siadł obok niego.
- Noo... dzień pełen wrażeń.
Stwierdził, nie kryjąc rozbawienia. Noo... aktorka okazała się cała, obyło się bez większej pomocy medycznej, nie zostali pozwani, ani nic z tych rzeczy to teraz można się ponabijać. Zerkał na całkiem przystojną twarz kolegi i przypominał sobie jego wrzaski, starając się nie myśleć o tym, że wcale większą odwagą sam się nie wykazywał.
- Wiesz? Cieszę się, że gdyby jakieś potwory postanowiły pojawić się w naszym pokoju, mogę spać spokojnie ze świadomością, że pobijesz je na czas.
Uśmiechnął się wesoło. Cóż, sam miał raczej odwrotny odruch, nie dotknąłby tego, czego się boi, raczej zacząłby uciekać, to z resztą wydawało mu się bardziej naturalne. Ale cóż... widocznie każdy reaguje w inny sposób.
Poprawił szalik, bo i było mu dosyć zimno, kiedy tak siedli, postarał się jak najmocniej zatopić w zimowym odzieniu


.


- Przesadzasz. Potwory nie chodzą do sądów, one pożerają duszę i łapią za nogi wystające poza łóżko, kiedy nie opatulisz się, jak należy.
Oznajmił tonem znawcy. Spojrzał za odchodzącym blondynem, który dość szybko zniknął mu w tłumie i zaczął już przeklinać go w myślach w związki z tym, że on tu czeka na mrozie. Kiedy jednak Niquet wrócił z ciepłym pożywieniem i piciem, był w stanie go wziąć i przytulić, co może nawet i by zrobił, gdyby nie zapchano mu dłoni.
- Waa. Dzięki. - uśmiechnął się wesoło. - Musimy częściej chodzić w straszne miejsca. - dodał i bez oporów zabrał się za pałaszowanie różowej słodyczy i zapijanie jej gorącą czekoladą.
- W sumie to nie sądziłem, że kiedykolwiek wyląduję na pedalskiej randce. - to mówiąc, rzecz jasna żartobliwym tonem, zerknął na malejące, różowe serce, by zaraz paćnąć jego fragmentem usta Juliena, by i ten spróbował trochę słodyczy na poprawę humoru. Chyba jakoś... no, chciał go rozweselić. Rzecz jasna nie miał pojęcia, jak się za to zabrać i zapewne wieczór i ogólna całkiem romantyczna atmosfera wisząca w powietrzu dookoła nie ułatwiały zadania.
Zerknął w kierunku różnokolorowych koników wystylizowanych na takie, jakie zechciałaby dosiąść współczesna, małoletnia księżniczka i ponownie na swoją watę cukrową, która została zniekształcona lekko przy pomocy ust Francuza.
- Zepsułeś tę misterną formę przestrzenną układaną przez tegoż ulicznego artystę rzeźbiącego w cukrze. - stwierdził i tym razem sam urwał po prostu kawałek, by podsunąć ją pod rozmówcy i nauczyć go, jak należy watę cukrową spożywać.


- Tunel Miłości musi być niezły. Dzieła sztuki na ścianach, piękna, dizajnerska łódka, ta głęboka woda i w ogóle. Koleżanka jara się campem, porobiłbym jej fotki.
Stwierdził lekko rozbawiony. Cóż, na pewno nie dałby się zaciągnąć na poważną randkę w takie miejsce, ale pośmiać się można wszędzie. Młody Vendell nie mógł z resztą uwierzyć, że ludzie mogą chodzić w takie miejsca na poważnie, to brzmiało, jak średnio udany żart.
Kiedy padło pytanie z cyklu "jak to jest, że nie masz dziewczyny", wywrócił oczami i wzruszył ramionami. Gdyby przyglądać się tym gestom, możnaby stwierdzić, że to jakiś mechanizm obronny, pokazanie, że pytanie jest głupie, żeby wyjaśnić, czemu właściwie sam nie potrafi tego ogarnąć. Dobrze wiedział, że to nie do końca jest normalne, ale nie miał na to wpływu.
- Abojawiem? - burknął pod nosem. - Niby ktośtam czasem jest, ale to wszystko koleżanki. I robi się dziwnie, kiedy chcą czegoś więcej.
Czuł się trochę, jak upośledzony, kiedy nie potrafił znaleźć odpowiedzi na "ale czemu nie?", czy na powtarzające się pytania kolegów w stylu "czego jej brakuje, człowieku?".
Złapał pierwszego z hotdogów w paczuszce i zabrał się za jedzenie, żeby zająć się czymś innym.
- Dziwne mieć osiemnaście lat i przeżywać miłosne dramaty ludzi dookoła, a samemu nigdy się nawet nie zauroczyć. I co chwila durne pytania. Co jest z nią nie tak, czego ty od niej chcesz, weź chociaż spróbuj. - zamarudził pod nosem, przedrzeźniając przy tym sporą część swoich kolegów, czy koleżanek. Nie, żeby był jakiś niesamowicie podrywany co chwila, ale zdarzyło się już kilka takich sytuacji. Bądź, co bądź nie krył się przed światem, sam czasem trochę próbował. Tylko nigdy nie wychodziło, zawsze coś go blokowało. Kiedy inni się jarali, którą bazę już zaliczyli, on nie miał ochoty nawet całować swojej dziewczyny. Tym jednak nie miał zamiaru się chwalić, zdecydowanie.
- Nie ważne z resztą. Nie ma co gadać o czymś, czego nie ma. - i czasem Naoki ma wrażenie, że tego nie będzie. Ale to przecież nierealne. Może jest po prostu mentalnym bachorem. Zerknął na Juliena, na chwilę znowu oddając się spożywaniu swojego hot doga w milczeniu, starając się przy tym skupić swoje myśli wyłącznie wokół posiłku, żeby nie dopuszczać do siebie czegokolwiek więcej.

- Mi nie przeszkadza ich marudzenie. Jest całkiem zabawne. I dobrze mi się z nimi gada, można się pośmiać z ich dramatów, szczególnie kiedy podkreślają te całe babskie sprawy i w ogóle, jakie to one kobiece nie są. - stwierdził po chwili namysłu, choć z każdym słowem dochodził bardziej do wniosku, że nie ma ochoty ciągnąć tych rozważań. Szczególnie, kiedy padło kolejne pytanie. Spojrzał na Juliena, gnąc jednocześnie w dłoniach papierek po hot dogu. Nie czuł się najedzony, a jednocześnie na moment odechciało mu się jeść. Jego palce z każdą sekundą bardziej uparcie torturowały bogu ducha winny papierek, który gdyby tylko wiedział, zapewne w bolesnych jękach wykrzyczałby, dlaczego Naokiego nie ciągnie do koleżanek, żeby tylko ten przestał go dręczyć. Niestety jednak nie wiedział, pozostawał tylko lekko upaćkanym sosem papierkiem, więc skona rozerwany na milion kawałeczków.
- Nie pierdol. Masz osiemnaście lat, nie ględź, jak trzynastki, które po pierwszym zerwaniu twierdzą, że miłość jest do dupy i już nigdy się nie zakochają. Widocznie też jesteś trochę upośledzony emocjonalnie. Może kiedyś nam przejdzie.
Wzruszył ramionami, wbijając przez moment wzrok w swoje buty.
- Na bank nam przejdzie. Tylko przestań się puszczać, może cię to zmusi do poszukania kogoś przy pomocy innych zmysłów, czy coś. - dodał po chwili zaczepnie, żeby nie zrobiło się z tego smętne biadolenie na miarę emo bachora.
- Z resztą po co komu baby? - dodał, nie myśląc o tym, jakie prócz zamierzonego może mieć znaczenie to zdanie.



- Przed tobą jeszcze jakieś sześćdziesiąt lat, więc raczej nie jesteś uprawniony do używania słowa "nigdy". - odpowiedział leniwym tonem, nie zwracając najmniejszej uwagi na irytację Juliena. Powtarzał to każdemu rówieśnikowi w takiej sytuacji i sam starał się pilnować przy tego typu marudzeniu.
Na słowa dotyczące puszczania tylko wzruszył ramionami. Cóż on, biedny osiemnastoletni prawiczek może o tym wiedzieć? No właśnie, niewiele. Nie miał pojęcia, czy przygodny seks w czymś pomaga, sam... cóż, wcale nie czuł się bez niego jakoś szczególnie źle. Co najwyżej dziwnie się czuł, kiedy koledzy wchodzili na ten temat. No, okej, kiedy inni zaczynali o tym mówić, a on powoli wycofywał się z rozmowy, to było cholernie żenujące.
Kolejne słowa blondyna za to wywołały lekki uśmiech na jego twarzy.
- Znam wiele takich, które nieźle by cię urządziło za to hasło. - stwierdził trochę rozbawiony i spojrzał na moment w oczy Francuza, zanim ten zadał najbardziej niewygodne pytanie ze wszystkich.
Zaraz złapał kolejnego hot-doga, żeby mieć czym zająć ręce, skoro papierek został mu odebrany. Wgryzł się w niego, choć miał wrażenie, że żołądek zaraz mu wyskoczy gardłem, a zrobił to tylko po to, żeby dać sobie odrobinkę czasu.
- Jest różnica. - odpowiedział krótko. Czuł się trochę atakowany. Miał trochę wrażenie, że cała ta rozmowa sprowadza się do wmówienia mu, że jest pedałem i co gorsza, że Julien jest na złej drodze. Choć przecież nie miał szans przewidywać, co może usłyszeć.
Zaczął obracać nie-tak-ciepłego już hot-doga w dłoniach.
- Z resztą spróbuj się z jakąś całować to się przekonasz. - dodał burkliwie i odłożył pożywienie do pudełka, by zaraz schować dłonie do kieszeni. Podniósł się powoli, ale nie odchodził, stał tak przed ławką, przed Julienem. Zawsze, kiedy coś go denerwowało, podobnie, jak kiedy się cieszył, lub irytował, komunikaty o danych emocjach wydawało z siebie całe jego ciało. Mało kiedy Vendell potrafił po prostu usiedzieć w miejscu przez dłuższą chwilę. To coś kopał, to się wiercił, to wywracał palcami. Teraz wykręcał schowane w kieszeniach palce i niby od niechcenia kopał jakiś biedny kamyczek po kilka centymetrów w kierunku ławki.
- Lubisz schodzić ze mną w takie tematy, co?
Uśmiechnął się krzywo. Nie miał wątpliwości, że dręczenie biednego heteryka jest dla jego kumpla-pedała niezłą rozrywką.



- Niejedna osoba już próbowała ze mną samym na czele. Chyba jestem po prostu rozkapryszonym nastolatkiem w okresie buntu. - odpowiedział, uśmiechając się krzywo. Kiedy Julien przytulił się do jego pleców, wszystkie mięśnie w ciele Naokiego automatycznie się spięły. Zacisnął dłonie, ale nie odepchnął chłopaka, ani nie próbował go uderzyć. W sumie to przyjemnie było czuć tak czyjąś bliskość i fakt, że to było takie miłe sprawił, że Naoki napiął się jeszcze mocniej. Wsadził ręce do kieszeni.
- Nie mam w zwyczaju mówić rzeczy, bo tak się mówi. Serio uważam, że kiedy coś się pieprzy to musi być stan przejściowy i tyle. Przeżyliśmy jakąś jedną czwartą, może jedną piątą swojego życia. Nie ma co pieprzyć o tym, co będzie dalej. - stwierdził, nerwowo wyginając palce, bo i taka bliskość Francuza wprawiała go w dziwny stan, ale jednocześnie nie chciał, żeby chłopak się odsuwał. Nawet, jeśli przyszło mu do głowy, że przecież ludzie dookoła ich teraz widzą.
- Poza tym po prostu nie lubię pesymistycznego biadolenia. - dodał po chwili, na krótki moment przymykając oczy. Cóż, jak to Naoki, postanowił zrzucić winę na męczący dzień i wieczorny klimat i odsunąć się już teraz, w tej chwili... za pięć minut.
- Zwijamy się stąd?
Zaproponował, ale nic w tym celu nie zrobił, czekając, aż to Julien uczyni pierwszy krok w stronę odsunięcia się od niego. Miał ochotę jakoś uciec z tej sytuacji, a jednocześnie chciał w niej zostać. W tej chwili poczuł, że chyba na prawdę ma ostro napieprzone w głowie.