Polowanie.

Nie bez powodu ludzie pracujący dla Stava określani byli mianem najlepszych. Dzięki swojemu doskonałemu wywiadowi bez większego problemu dotarł do miejsca, gdzie tymczasowo zatrzymał się ktoś, kto bardzo wiele zawdzięcza van der Vree. Zarazem ktoś, kto wyraźnie nie potrafi okazać wdzięczności i unika zapłaty za przysługę.

Zapukał do pokoju hotelowego i oczekując na odpowiedź z wewnątrz odpalił papierosa. Gdy zza drzwi dobiegło stłumione ‘kto tam?’ odparł tylko, że serwis hotelowy i znów musiał chwilę poczekać, aż gość dowlecze się do drzwi, by je otworzyć. Stav nie czekał i gdy tylko dźwięk klucza przekręcanego w zamku dał mu jasno do zrozumienia, że jest otwarte, nacisnął klamkę i solidnym kopniakiem pchnął drzwi. Wolnym krokiem wszedł do pomieszczenia i skrzywił się, gdy do jego nozdrzy wdarł się smród przetrawionego alkoholu i czegoś, czego wolałby nie czuć. Niestety został obdarzony zbyt doskonałym węchem, zatem starał się oddychać płytko. Zamknął za sobą drzwi i przekręcił klucz w zamku. Półnagi facet właśnie próbował się pozbierać z podłogi, na którą pod wpływem uderzenia drzwiami zwalił się z niemałym impetem. Van der Vree rozejrzał się po pokoju i nie musiał być Sherlockiem, żeby wiedzieć, że gość nie jest w pokoju sam. Ale przyszedł tu w innym celu i nie zamierzał przejmować się pierdołami, z którymi jest w stanie poradzić sobie później. Dłużnik zaczął nieskładnie biadolić, co wyraźnie świadczyło o tym, że rozpoznał Stava, który nonszalanckim krokiem, z fajką między wargami podszedł do niego i uraczył go silnym kopniakiem w żuchwę… Przecież nie chciał, żeby ktokolwiek wiedział, co za chwilę się tu stanie, a to z pewnością go trochę uciszy. Stanął nad nim i przechylił głowę przyglądając mu się, wciąż mając na uwadze, że ktoś jest w drugim pomieszczeniu, z pewnością będącym łazienką.

- Obaj wiemy po co tu przyszedłem i obaj wiemy również to, że w tym momencie nie mamy szans na dogadanie się… Jesteś niewypłacalny i już nigdy nie będziesz, co dla mnie jest jasnym powodem do tego, żeby nie dawać Ci kolejnej szansy. Twój czas minął. - Z papierosem w wyszczerzonych w uśmiechu zębach, dobył swojego Jericho i niespiesznie zaczął dokręcać do lufy tłumik, a potem wycelował w kolano nieszczęśnika przed nim i bez zawahania nacisnął na spust. Gość zawył, ale Stav szybko uciszył go, ciężkim butem przyciskając jego szyję. Teraz mógł jedynie charczeć i pluć krwią z rozwalonej gęby. Zaciągnął się papierosem i odczekał chwilę. Wystrzał, mimo, że z użyciem tłumika mógł wywabić jego towarzysza z łazienki, co było mu nie tyle nie na rękę, co zwyczajnie upierdliwe. Tamten nie był jego celem. Sądząc po stanie łóżka i zapachu pokoju był to ktoś, kogo jego marna ofiara pieprzyła całą noc. Wetchnął i wywrócił oczami z politowaniem, a potem przestrzelił mu drugie kolano. Oczywiście, że zamierzał go zabić, ale lubił przed egzekucją po napawać się widokiem bólu malującym się na twarzach ludzi. Wypluł kiepa na podłogę i powtórzył kopniaka w twarz, a potem przydepnął tlącego się wciąż papierosa. Sięgnął, by otworzyć okno, odszedł nieco i przysunął sobie krzesło. Usiadł naprzeciwko niego, wycelował i kulka znalazła miejsce idealnie między jego oczami, które wywróciły się ukazując jedynie białka i gość znieruchomiał. Stav z wewnętrznej kieszeni kurtki wyjął kolejnego papierosa i wsunął go do ust, odpalił. Zaciągnął się i odwrócił krzesło przodem do drzwi łazienki. Był ciekaw, czy osoba w środku posiada choć odrobinę instynktu samozachowawczego, bo był pewien, że wie, że coś miało tu miejsce. Zabezpieczył Jericho, ale nie schował go. Czuł, że zabawa się jeszcze nie skończyła.
No dalej, ptaszyno...