Bar ramen

Z trudem powstrzymywał się przed śmiechem.
-Pójdziemy jutro, pójdziemy.-obiecał, absolutnie zdając sobie sprawę z tego, że zapewne Arisee najchętniej pozostawiłby w tej chwili niedojedzony ramen i poszedł odebrać od razu kociaka z całą wyprawką gdyby tylko ktoś powiedział mu gdzie ma to zrobić.
Oczywiście, że zawsze będę Twoim numerem jeden… wśród ludzi. Dobrze wiem, ze z kotem nie mam co rywalizować. Ale może to i dobrze. Będę mógł udawać zazdrosnego i domagać się więcej czułości.
Uśmiechnął się łagodnie, kiedy Arisee pochylił się w jego kierunku i cmoknął go w policzek. Delikatny uśmiech przekształcił się w szeroki, pełen dumy, kiedy Ryu zarejestrował, że do baru wszedł Naoki i widział całą sytuację. Musiał widzieć, że to Arisee się do niego nachyla, pierwszy okazuje mu czułość i jeszcze szepcze coś na ucho. Naoki nie mógł zarzucić mu, że to on dobiera się do Arisee i go uwodzi, przez co Ryu czuł dziką satysfakcję. Od pewnego czasu młodszy Vendell nie miał tez podstaw zarzucać Endo, jakoby był z Arisee w celu osiągnięcia jakichś korzyści. Gdyby nie stolik który oddzielał Ryu od kochanka, najchętniej objąłby go zaborczo by jeszcze dobitniej dać Naokiemu do zrozumienia, że są razem, że nic już na nich nie ma i musi się pogodzić z tym, że Ryu zabiera jego braciszka dla siebie.
Krótkie spojrzenie rzucone w kierunku Arisee pozwoliło mu jednak nad sobą zapanować. Nie powinien wkurzać Naokiego. Jak by nie patrzeć, Arisee przeciez zależało na kontaktach z bratem, więc Ryu powinien postarać się zdobyć jego sympatię… albo przynajmniej postarać się by Naoki go nie nienawidził, a zwyczajnie nie lubił.
-Niestety, mamy XXI wiek i takie rozpustne czasy… cześć Naoki. -rzucił możliwie neutralnym tonem. Na wszelki wypadek, gdyby kopnął ich aż taki zaszczyt, że młodszy Vendell postanowiłby nieco dłużej zaszczycić ich swoją obecnością, zdjął swoje rzeczy z krzesła obok by zrobić więcej miejsca przy ich stoliku.

Siłą rzeczy Arisee Naokiego nie zauważył. Siedział tyłem do wejścia, więc dostrzeżenie potencjalnego niebezpieczeństwa było niemożliwe.
Gdy usiadł na swoim miejscu i wyłapał dumny uśmiech Ryu, sam mimowolnie się uśmiechnął. Przełamał się i sam zrobił pierwszy krok w kierunku kochanka, będąc w miejscu publicznym. Był z siebie dumny.
Kiedy jednak Endo nadal się szczerzył, Arisee przekrzywił głowę nieco w lewo, zastanawiając się, o co właściwie chodzi.
- Co? - zapytał, nie bardzo rozumiejąc.
I wtedy usłyszał Naokiego. W try miga obrócił się w stronę brata, wlepiając w niego zdziwione i nieco przerażone spojrzenie.
- Naoki. Cześć. - odezwał się.
W pierwszej chwili myślał, że młodszy Vendell zacznie robić jakieś sceny. Jednak zaraz przypomniał sobie, że jedno wspólne wyjście na jedzenie mają już zaliczone. Nie doszło wtedy do wyzwisk, obrażania się i rękoczynów. Więc może warto mieć nadzieję, że młodszy braciszek odpuści nieco starszemu.
Kątem oka zauważył, że Ryu robi dla Naokiego miejsce obok siebie.
„Czyli też wyszedł z założenia, że nie warto uciekać”.

Naoki znów odwrócił się do menu i poszedł złożyć swoje zamówienie. Wahał się, czy siadać z bratem. Z nim by i pogadał, ale towarzystwo Endo już mu aż tak nie leżało. Nie mógł się jakoś przyzwyczaić, że oni teraz są jakby pakietem. W końcu jednak podszedł do nich i siadł, skoro zrobiono mu miejsce. Był nerwowy, ale na prawdę BARDZO starał się panować nad emocjami i nie wyżywać się na nikim.
- Co tam? - burknął jedynie. Niechże coś powiedzą. Nie zje ich przecież. Chyba. Raczej. Teraz miał ochotę pobić tylko jedną osobę. I trochę się martwił o swój związek, który przecież nie jest związkiem.

Chyba nie jest w najlepszym nastroju. Coś nie tak na studiach? Może się stresuje sesją czy coś? –Myślał przyglądając się ukradkiem Naokiemu. Kiedy młodszy Vendell odwrócił się by złożyć zamówienie, Ryu wymienił znaczące spojrzenie z Arisee.
Tak, widzę, że jest nie w sosie. Postaram się być grzeczny i nie prowokować. Spokojnie, Kochanie nie pozabijamy się. Wzruszył ramionami i chwycił ponownie w dłoń odłożone wcześniej pałeczki. Przez chwilę wiecej grzebał nimi w swojej porcji jedzenia niż faktycznie jadł. Słysząc pytanie Naokiego na wszelki wypadek nie unosił wzroku znad jedzenia. Tak, żeby go nie prowokować. Postanowił zacząć względnie neutralnie.
-Widziałeś recenzje nowego Assassin’s Creed? Wygląda całkiem fajnie. Chyba kupię go w przyszłym miesiącu. Nie mogę się doczekać, żeby zagrać.-rzucił. W sumie mógłby powiedzieć o planowanym przygarnięciu kociaka, ale wolał zostawić to Arisee. Jeśli będzie chciał, podzieli się tym z bratem. Poza tym Naoki na pewno wiedział, że premiera gry miała miejsce kilka dni wcześniej, wiec może poprawi mu się nieco nastrój na wieść, że tym razem Ryu nie mógł sobie pozwolić na zakup w porę. Biorąc pod uwagę to, że w liceum, gdy pracował w sklepie z elektroniką i grami, zwykle kupował je przedpremierowo, zakup gry miesiąc po premierze był sporą zmianą. Jest jednak jakaś sprawiedliwość na tym świecie.
Spojrzał w oczy Arisee. Odezwałem się, żeby nie było, że się nie odzywam. A dalej lepiej będę cicho, żeby go nie wkurzać. Ty mu lepiej opowiadaj co tam u nas. Ponownie wbił wzrok w swój ramen, tym razem faktycznie nabierając jedzenie na pałeczki, by zaraz włożyć je sobie do ust.

Wyłapał znaczące spojrzenie kochanka. Tak, ewidentnie widział, że Naoki był nie w sosie. A kiedy najmłodszy Vendell był nie w sosie, zaczynał jeść. Wpychał w siebie tony niezdrowego żarcia, jakby jedynie hamburger ociekający tłuszczem mógł przynieść mu ukojenie i spokój ducha.
Westchnął cicho. Po objedzeniu się zwykle zły humor Naosiowi mijał, więc może tym razem będzie podobnie.
Tylko co go tak zdenerwowało?
Na początku nie wiedział, co odpowiedzieć bratu. No bo gdyby zaczął opowiadać o czymkolwiek związanym ze wspólnym mieszkaniem z Ryu, atmosfera jeszcze bardziej by się napięła. Co prawda, Naoki już nie miał zamiaru roztrzaskać twarzy Endo na płytach chodnikowych, jako tako ich akceptował, jednak dalej trzeba było zachować minimum ostrożności.
Ucieszył się więc, kiedy chłopak poruszył temat gry. Nie miał w tej kwestii niestety nic do dodania. Oprócz tego, że co sobotę odkurzał ich pokaźną kolekcję na regale nie miał z nimi styczności. Najchętniej więc by pomilczał, jednak Ryu posłał mu tak sugestywny wzrok, że skapitulował.
- Ja mogę co najwyżej poopowiadać, jak tam III b okropnie napisała sprawdzian z alkoholi, że I c znowu nie potrafiła zrobić prostego doświadczenia i zadymili mi klasę, oraz, że bardzo chciałbym nowy stół do pracowni, bo ten się już sypie. Ale to raczej ciekawe nie jest. A tak poza tym, to będziemy kotka przygarniać. - a jednak nie wytrzymał i się pochwalił.

Skinął lekko głową na wypowiedź Endo. Jasne, też chciał pograć, nie mógł się doczekać, ale teraz jakoś nie miał nastroju, żeby o tym myśleć. Jak Julien go zostawi to jakoś... a jak zacznie paplać to będzie lepiej? Sam nie wiedział. Wkurzało go to wszystko i do tego jakoś czuł, że nie ma gdzie iść. Yosh gdzieś wyparował, większość znajomych o niczym nie wiedziała i akurat, kiedy on potrzebował kogoś, komu mógłby się ponarzucać ze swoim jestestwem, poprzeklinać, pomarudzić i pobredzić, nagle nie było nikogo w okolicy. I to też go irytowało. Najchętniej siadłby trzy stoliki dalej, żeby im nie przeszkadzać, bo odnosił wrażenie, że Endo i Arisee się boją, że rzuci się na nich z pięściami, jeśli tylko na siebie spojrzą, ale nie chciał też siedzieć sam.
Swoją drogą Endo coraz bardziej się zachowuje jak tchórzliwa ciapa.
- Jakiego kota? I kiedy idziesz? - doskonale domyślał się, GDZIE kupują kota, w okolicy jest jedno miejsce w które chodzi większość osób. I nie da się oglądać ani bratu, ani jego dziewczynie w tym fartuszku. Nie ma mowy. Weźmie wolne na ten dzień i tyle.
- Sklep czy schronisko? - dodał zaraz. Dopiero po chwili uświadomił sobie, że jest jeszcze jedna opcja, całkiem prawdopodobna z resztą, jeśli spojrzeć na to, że rozmawia z Arisee.

Uśmiechnął się pod nosem słysząc marudzenie Arisee. Ledwie wymienili Ci wyciąg w pracowni na nowy, a Ty teraz zacząłeś narzekać na stół. Wymienią stół, to będziesz marudzić, że sprzęt wybrakowany, albo że odczynników brakuje. Moja Marudo. Marzy mi się, żeby kiedyś, kiedy już zdążymy się dorobić, będę pracować i będzie mnie na to stać, odłożyć jakąś większą sumkę i anonimowo przekazać ją dyrektorowi na remont pracowni chemicznej i wymianę sprzętu na nowy. Tak żeby zobaczyć co wtedy wymyślisz i na co będziesz narzekać.
Nie powiedział nic. Jego telefon akurat zawibrował, więc skorzystał z tego i sprawdził przychodzącą wiadomość, by nie patrzeć w twarz Arisee i nie pokazać mu, że się trochę z niego śmieje. Z uśmiechem na ustach odpisał na sms. Dopiero pytanie o kota oderwało go od komórki. Wyłączył telefon i ożywił się trochę.
-A to jest bardzo dobre pytanie!-pochwalił Naokiego, jak gdyby wpadł naprawdę na coś niezwykłego.
-Bo w sumie jeszcze o tym nie rozmawialiśmy, prawda, Arisee? Ale schronisko chyba jest dobrym pomysłem. Kota i tak trzeba by zabrac do weterynarza na odrobaczanie i szczepienia, więc koszt byłby podobny do zakupu w sklepie. Ale tyle zwierzaków męczy się w schroniskach, że nie ma sensu wspierać instytucji, które rozmnażają je na siłę. No i jak znam mojego Arisee, to rozpieści tego kociaka do granic możliwości tak, że futrzak będzie miał prawdziwy raj na ziemi. Taki luksus należy się zwierzakowi, który swoje przeszedł i to doceni… a chyba nie potrzebujemy rasowego kota i jakiś ładny dachowiec nam wystarczy, prawda, Kochanie?-zwrócił się z ostatnim pytaniem do chemika. Wyłączony telefon schował do torby, by więcej go nie rozpraszał. Wyglądało na to, że, chociaż to Arisee zależało na kocie, Ryu zależało na tym by owego kota wziąć właśnie ze schroniska.

Dla Arisee sprawa kociaka była jasna jak słońce. Od samego początku był za tym, żeby przygarnąć jakiegoś osieroconego kotka albo dwa, no ewentualnie pięć. Poza tym, rozmawiał już z Ryu na temat skąd wezmą kociaka, tylko chłopak wyraźnie zdawał się tego nie pamiętać.
W sumie nie dziwne. Tyle ma przecież na głowie.
- Oczywiście, że schronisko. - powiedział krótko. - I wcale nie mam zamiaru go rozpieszczać. - mruknął.
Chociaż podejrzewał, że i tak rozpieści. Że nie będzie mógł się oprzeć błagalnemu spojrzeniu, proszącemu miauknięciu i ocieraniu się o nogi. I że i tak, pomimo ganiącego wzroku partnera, będzie pozwalał kotkowi spać z nimi w łóżku i podsuwał mu smakołyki pod stołem.
Dokończył swój ramen, odłożył pałeczki i podziękował za posiłek. Później spojrzał pytająco w stronę brata.
- Naoki, a co u Ciebie? Jak tam studia?

- Jak zrobi wielkie, smutne oczy to dasz mu wszystko. Szczęście, że nie umiesz gotować, bo byś go roztuczył.
Stwierdził. No, swojej zupki chińskiej Arisee kotu chyba nie da. Chyba. Chociaż kto wie, może Endo gotuje. Przez chwilę milczał, kiedy uświadomił sobie, że w tej chwili irytuje go nie tyle to, że Endo ma się za kogoś bliskiego jego bratu, a... zazdrość? Wydawali się idealni. I jasne, że nie wierzył w uczucia pieprzonej bulwy, ale chciałby być na ich miejscu. Z kimś. Konkretnym kimś.
- Żyję jak widać. Trochę sporo się dzieje, ale ogarniam. - odpowiedział zgodnie z prawdą, nie wdając się w szczegóły. Nie sądził, żeby był sens, bo Arisee i tak nie był na bieżąco z jego studiami, połowy zadań by nie zrozumiał podobnie jak Naoki chemii, drugą połowę mógłby rozwiązywać, ale objaśnianie z czym dokładnie teraz siedzi za wiele by trwało. A i nie sądził, by Arisee szczególnie to fascynowało.
- Nie czekajcie na mnie, nie obrażę się. - dodał, nie chcąc ich przymuszać do siedzenia tutaj i odbierając swoje zamówienie.

-Nie musi umieć gotować. I tak będzie podsuwać kotu jedzenie pod stołem kiedy nie będę patrzył.-stwierdził.
-Kochanie, ja wiem, że nie masz zamiaru, ale żeby robić pewne rzeczy wcale nie trzeba zamiaru mieć. Samo wychodzi.-zwrócił się do Arisee.
Słysząc, że właściwie mogą już iść odsunął minimalnie od siebie miskę po posiłku dając znać, że w sumie jest gotów do wyjścia. Jednocześnie nie ruszył się z miejsca, pozostawiając decyzję o wyjściu lub pozostaniu tu dłużej partnerowi. W końcu Arisee nieczęsto się spotykał z bratem, po części z powodu Ryu, więc nie zamierzał im odbierać chwil, które mogliby chcieć razem spędzić. Z drugiej strony właściwie wcale nie zależało mu na tym, by stąd wyjść. Odkąd Naoki przestał mieć argumenty do podważania wiarygodności łączących ich uczuć i nie naskakiwał tak na niego, bywały malutkie króciutkie momenty, kiedy Ryu czuł się całkiem dobrze w jego towarzystwie. Nadal też pamiętał jak dobrze się dogadywali nim młodszy Vendell dowiedział się o związku Endo i swojego starszego brata. Noki był wtedy naprawdę w porządku. Ryu nie liczył na to, że ‘tamte czasy’ wrócą, ale gdyby było między nimi choć w połowie tak dobrze jak wtedy, byłby naprawdę zadowolony.
-Studia artystyczne muszą być okropnie stresujące. Pewnie sesja to więcej prac na zaliczenie niż egzaminów do zdania. Jak moje programowanie, tylko kilka razy pomnożone. To o wiele bardziej stresujące. Idąc na egzamin zawsze można mieć nadzieję, że nawet jeśli się czegoś nie uczyło, to się to przypomni z zajęć w trakcie pisania, znajdzie jakąś wskazówkę w reszcie testu, po prostu coś się napisze, ewentualnie podejrzy u kogoś innego. Jest jakaś szansa wybronić się z pytania, do którego się nie przygotowało. Niosąc pracę na zaliczenie ma się świadomość, że została skończona i nic już z nią nie można zrobić. Można tylko czekać na ocenę. –postanowił ze spokojem, luźno ruszyć temat. Tak, żeby dać szansę go pociągnąć dalej, ale jednoczesnie nie wymuszać żadnej odpowiedzi w sytuacji, gdyby Arisee zdecydował się jednak wyjść.

Zrobił urażoną minę. Jak miło, że zarówno Ryu, jak i Naoki chociaż w jednej jedynej kwestii byli zgodni. Że Arisee na pewno ulegnie i rozpieści kociaka do granic możliwości. On im jeszcze pokaże! Będzie nieugięty! Nie da się na słodkie minki i smutne oczka!
Ta… jasne. Kogo ja oszukuję…
- Jesteście okropni. – wydusił tylko, nie chcąc przyznawać się do sromotnej porażki.
Kiedy młodszy Vendell niemal burknął, że mogą sobie iść, Arisee pierwsze co zrobił, to zerknął na Endo. Dostosowałby się do jego decyzji, bo sam nie wiedział co zrobić. Jednocześnie chciał zostać i wyjść. I przeklinał siebie za to, że nie umie się zdecydować. I jeszcze, że w ogóle ma jakieś wątpliwości.
Gdy jednak kochanek poruszył temat studiów, obwieszczając tym samym, że mogą jeszcze posiedzieć, niemal odetchnął z ulgą, że ktoś podjął decyzję za niego.
Arisee kochał zarówno Ryu, jak i Naokiego. Równie mocno, jednak zupełnie inną miłością. I gdyby któregokolwiek mu zabrano, czułby równie mocną pustkę.
- Nie martw się Naoki. – uśmiechnął się w stronę brata. – Będzie dobrze. Pierwszy semestr jest najgorszy. – nawiązał do studiów, bowiem nie miał pojęcia co jeszcze mogło trapić młodszego Vendella.
- No i, wiesz, jeśli chcesz, to możesz do nas wpadać. – zająknął się lekko, zastanawiając się, jak ten pomysł przyjmie Endo. – Wygadać się i takie tam. Zawsze jesteś mile widziany.

- W sumie to na jedno wychodzi. Chyba, na normalnych studiach nie byłem. Tyle tylko, że wy się uczycie i macie wydłużony czas potem, a my... zostaną mi dwie rzeczy do napisania z czego jednej i tak nie zdam, ale będę się martwił potem. A ocenianie tego, co robimy to często kwestia czy się spodoba, więc nie wiem czego do końca oczekiwać, oddając. Ale to musi być genialne uczucie, nagle móc się rozluźnić.
Naoki nie sądził, żeby życie studenta uczelni artystycznej było wybitnie cięższe od normalnego studenta. Ot, całkowicie inny rodzaj pracy, do którego trzeba się przyzwyczaić. Czegoś więcej, czegoś mniej. Marzyło mu się to, nie?
- W przyszłym semestrze na formie przemysłowej mamy robić zabawki, może wymyślę dla waszego kota. I spoko, nie martwię się. Znaczy martwię, ale... a, sam nie wiem. Współlokator mnie wkurwia, pracować nie mogę.
Stwierdził, po czym zatkał sobie paszczę jedzeniem. Jeśli Julien spadł do roli współlokatora z pozycji po prostu Juliena, musieli się dość mocno pożreć. Naoki nigdy jakoś głębiej nie wyrażał uczuć, na pewno nie publicznie, choć to, co się między nimi działo było dość oczywiste. Już nawet dla niego!

Po usłyszeniu z ust Naokiego: „zostaną mi dwie rzeczy do napisania z czego jednej i tak nie zdam, ale będę się martwił potem” nie ciągnął już tematu zaliczeń, by tylko nie denerwować bardziej Arisee. Od razu podchwycił kolejny wątek, próbując zmienić temat.
-Świetnie! Jeden będzie podrzucał przysmaki pod stołem, drugi będzie projektował unikatowe zabawki, kot będzie żyć jak pączek w maśle i tylko ja będę tym niedobrym, co to nie pozwala na stół wchodzić i któremu kot złośliwie będzie sikać do butów. –stwierdził z udawanym oburzeniem.
Ta słabość do kotów jest u Was rodzinna, czy jak? Aż się dziwię, Arisee, że mi to w ogóle przez myśl przechodzi, ale jednak jesteście z Naokim trochę podobni.
–Fajnie, że będzie kociak miał trochę uwagi z Waszej strony, ale serio, jeśli go za bardzo rozpieścicie, wkurzę się…
Miał wrażenie, że temat współlokatora jest bardzo drażliwy. Na samo wspomnienie o nim Naoki zdawał się jakoś spochmurnieć.
-Wiesz, zgadzam się z Arisee… częściowo przynajmniej. Jeśli chcesz, możesz wpadać do nas. Arisee do południa pracuje, więc z tym wygadywaniem się może być ciężko, ale jeśli potrzebujesz trochę spokoju, możesz przyjść nawet kiedy Twój brat pracuje. Po prostu zamknę się w jednym pokoju, Ty w drugim i będziesz miał trochę spokoju do pracy. Ewentualnie możesz wpaść pograc na konsoli, czy coś… Jeśli tak trudno dogadać Ci się z współlokatorem, może po prostu się wyprowadź? Zaraz koniec semestru, więc będzie masa mieszkań i pokoi do wynajęcia.
Lepiej, żeby znalazł sobie nowe lokum zanim naprawdę się z tym swoim współlokatorem pokłóci, niż żeby później nie miał gdzie się podziać i wylądował nam na głowie. Na pewno nie pozwoliłbyś mu się tłuc po znajomych, zwłaszcza, że jest u nas sporo miejsca, prawda, Arisee? Jestem jednak pewien, że chociaż na razie jeszcze się nie kłócimy, to gdybyśmy wylądowali pod jednym dachem na kilka dni, mogłoby się to skończyć tragicznie.

Arisee już chciał zaprotestować w kwestii niezdanego egzaminu, ale w porę ugryzł się w język. Co z tego, że wytknie mu, że brat ma się uczyć? Nie pomoże mu z nauką i Naoś i tak będzie skazany sam na siebie. A marudzenie starszego brata może odebrać nie jako przejaw troski, a marudzenie.
- O. – aż zaświeciły mu się oczy, kiedy Naoki zaproponował, że będzie projektował zabawki dla ich nowego podopiecznego. Zaraz jednak skrzywił się i niemal prychnął, kiedy partner zarzucił mu rozpieszczanie kota.
- Nie będzie Ci sikał go butów. On będzie miłym i grzecznym kotkiem. A Ty będziesz jedynym w swoim rodzaju głosem rozsądku. I nie będziemy go rozpieszczać. No, może tylko troszkę. – doprecyzował.
- Pewnie, że możesz do nas wpadać. Tak jak mówił Ryu, mnie nie ma rano, ale to nie znaczy, że nie możesz wtedy przychodzić. Miejsca jest dosyć, żebyście oboje mogli się uczyć i nie przeszkadzali sobie. A tak poza nauką to oczywiście też możesz przychodzić.
Nie wiedział z kim jego brat mieszka. W ogóle o fakcie, że najmłodszy Vendell jednak nie zamieszkuje w akademiku dowiedział się grubo po rozpoczęciu roku szkolnego. Nie miał więc na ten temat wyrobionej opinii, ale cieszył się, że Naoś jakoś sobie w życiu radzi.
Odsunął od siebie pustą miskę po ramenie, żeby przypadkiem nie przewrócić jej ręką, kiedy poczuł, że telefon wibruje mu w kieszeni. Wyciągnął go i zerknął na wyświetlacz. Jakiś nieznany numer.
- Przepraszam na chwilę. – wydusił, po czym odebrał. Po drugiej stronie dało się słyszeć złowrogie pomruki, chwilami przechodzące niemal w krzyk.
- …. No tak, ale… nie…. Chwilę, ale…. Dobrze, dobrze, przestawimy go. Tak, przepraszam…. Tak, za chwilę… Dobrze, już idziemy. Do widzenia. – mruknął do ciągłego sygnału, gdyż rozmówca po drugiej stronie nie raczył poczekać na kulturalne zakończenie rozmowy i rozłączył się.
- Ryu, musimy iść. Sąsiad z góry dzwonił, że zastawiliśmy go samochodem. – wydusił, pakując telefon do torby. – Dobra, JA zastawiłem. – dodał, widząc wymowny wzrok kochanka. – Tak, mówiłeś mi, że nie mogę tam stanąć. Tak, wyszło na Twoje. Idziemy, zanim sąsiad się zdenerwuje do końca i przesunie nasz samochód siłą. – wstał od stołu i spojrzał na brata. – Było miło się zobaczyć, Naoki. Wpadnij do nas, jak już będziemy mieli kociaka. Trzymaj się.
Razem z Endo wyszli z baru i szybkim krokiem skierowali się do mieszkania.