Targowisko

Shiki wdychał poranne powietrze pełną piersią. Przyjemnie oczyszczało płuca, niestety nie na długo – zaraz po wyjściu z domku mężczyzna zakurzył.
- Targowisko? – zaciekawił się Astin. Podejrzliwie zmierzył wzrokiem ciżbę ludzką stłoczoną wokół i złapał Natsu za rękę w zaborczym geście – Nie zgub mi się, zrozumiano?
Łazili tak przez chwilę wokół straganów z owocami i warzywami (Shiki kupił sobie japko, albowiem japka lubił i szanował).
Ciumkał tak słodko-kwaśny owoc, aż w końcu udało im się dostać do mniej zatłoczonego stoiska z muszelkami.
I wtedy Shiki upadł. Po prostu. Klapnął na glebę kościstym tyłkiem. Nie zdążył nawet przekląć, kiedy usłyszał marudzenie tego czegoś, co na niego wpadło.
- Aj, aj, boli.. – wyjęczało dziecko, masując sobie obolałe miejsca – Patrz pan jak leziesz!
Shiki zamrugał. Potem drugi raz i trzeci. Na nic to, dziwne zjawisko nie znikało. Astin obserwował, jak dziecko gapi się na niego i bladnie.
- Shi-nii.. – wydukał chłopiec głosem pełnym przerażenia – Ja…przepraszam…Nie chciałem cię przewrócić…
- KANATO? – mężczyzna zbladł tak samo jak jego dziecko – Co ty tu robisz? Uciekłeś?
Chłopiec się poderwał i zaczął się gorączkowo tłumaczyć.
- Nie, Shi-nii! Nie! Mamy kolonię… Suou, Inori i Yuuki też są… Na pewno chcą cię zobaczyć! Shi-nii!
Kanato dosłownie rzucił się na Astina i mocno się w niego wtulił.

Natsu spojrzał na niego z ukosa.
- Przez ciebie mam uraz do palenia - burknął ponuro, idąc przed siebie. Szli tak sobie w ciszy, aż w końcu wokół nich zaczęło się robić tłoczno - jak to w wypoczynkowych miejscowościach bywa.
W pewnym momencie poczuł dłoń oplatającą jego własną, co wywołało u chłopaka natychmiastową poprawę humoru i delikatny uśmiech na jego twarzy. - Nie zgubię się. A nawet jeśli, to jesteś na tyle wysoki i charakterystyczny, że i tak bym cię znalazł, chyba że zdecydowałbyś się gdzieś w jakimś kącie skitrać siedząc czy coś.
Natsu obserwował, jak z niemal dozgonną miłością Astin wpatruje się w swoją jabłkową zdobycz i pokręcił ze zrezygnowaniem głową. Nie podejrzewał, że jest tak ciągnięty w stronę sklepiku z owocami tylko po jedno głupie jabłko.
W sumie mógłbym kupić jakąś bzdetną pamiątkę mojej amerykańskiej zmorze, co sobie wyjechała, zostawiając mnie tu samego...
Tak rozglądając się za jakimiś pamiątkami, nie zauważył, że coś na nich biegnie, dopóki nie poczuł szarpnięcia za rękę, które zniknęło, gdy dłonie jego i Shikiego się rozłączyły. Patrzył w szoku na małe, rzucające się stworzenie, które momentalnie zbledło i... Najwyraźniej znało Shikiego. I on je też, bo zareagował bardzo podobnie.
Słysząci mię, Natsu poukładał sobie wszystko w głowie. To ten dzieciak, którym się tak jakby opiekuje Shi.
Czarnowłosy kucnął przy nich, obserwując tę niczym nie hamowaną miłość. Nie żeby się to tego przyznał, ale poczuł się nieco zazdrosny. O dzieciaka.
Nie, to nie było możliwe, nie był zazdrosny, a tym bardziej o dziecko. To musiało być jakieś inne, niezidentyfikowane uczucie.
Dźgnął mężczyznę w ramię. -Shi, może byś mnie przedstawił Kanato? Skoro i tak miałeś mnie z nimi zapoznać, to w sumie można to zrobić już teraz - powiedział, uśmiechając się ciepło. W końcu Shiki nie interesował się dzieciakami, a za takie insynuacje niemal nie urwał kochankowi głowy.
To po prostu tęskniący dzieciak, który przytula się do kogoś, kto jest dla niego jak starszy brat. Ta myśl go w sumie uspokoiła. W końcu sam miał młodszego braciszka i wiedział, jak z takich małych stworzeń potrafi się wylewać miłość w ilościach nieograniczonych.
- Cześć, jestem Natsu i tak jakoś wyszło, że z Shi wylądowaliśmy na wakacjach w tym samym miejscu, co wy.

Astin przytulił chłopca do piersi i poczochrał mu włosy.
- Cieszysz się? – spytał Shiki. Chciał odsunąć chłopca, ale Kanato ani myślał puścić koszuli mężczyzny, która gniotła się coraz bardziej pod wpływem ścisku małych pięści.
Astin na dźgnięcie odwrócił głowę i wskazał palcem na tulące się dziecko.
- Natsu, to jest Kanato. Kanato… - Shiki podniósł chłopca za kołnierz. Ten nawet się nie wyrwał – To jest Natsuki. Poznajcie się.
Chłopczyk spojrzał na Moriyamę z czystą nienawiścią i zazdrością w błyszczących oczkach.
- Dlaczego mówisz do Shi-nii „Shi”? – burknęło dziecko (musiało to burkanie przejąć od Shikiego) – I dlaczego jesteś z Shi-nii na wakacjach?
Astin podniósł siebie i dzieciaka i skarcił Kanato wzrokiem. Oczy chłopca rozszerzyły się ze zdziwienia, a potem prawie wyskoczyły z orbit.
- TY ROBISZ BARA BARA Z SHI-NII?! – zawołał Kanato, zmieniając nienawiść w oczach na ciekawość. Złapał Natsu za koszulkę – Robisz, prawda? Jak to robicie? Długo? Krótko? Często?
Chłopczyk dalej wisiałby na Moriyamie, gdyby nie karcący głos dziewczynki, która znikąd znalazła się i tuliła do Shikiego.
- Kanato, nie mówi się „bara bara”! Jesteś idiotą?! – rzuciła niemiło mała.
- Zamknij się, Yuuki! – krzyknął Kanato.
Shikiemu drgnęła brew i po chwili dwójka małych rozrabiaków wisiała w powietrzu trzymana za kołnierze.
- MA BYĆ SPOKÓJ! – ryknął Astin – Kanato, przeproś Yuuki. Yuuki, masz przeprosić Kanato. Ale już.
Dzieciaki w dokładnie tym samym momencie zrobiły równie urażone miny i tylko coś burknęły. Astin odstawił je na ziemię.
- Kanato! – ponaglił chłopca, krzyżując ramiona na klatce piersiowej. Chłopczyk wyglądał jakby Shiki kazał mu zjeść kilo cytryn.
- Przepraszam, Yuuki. – wymamrotał w końcu, cały się czerwieniąc. Twarz Shikiego złagodniała.
- Yuuki, teraz ty.
- Przepraszam, Kanato. – burknęła równie czerwona i podała rękę chłopcu. Ten uścisnął ją niepewnie.
- No. – Shiki się przeciągnął – Gdzie reszta moich promyczków od siedmiu boleści?
- Tutaj.
Głos należał do wyższego od reszty chłopca, nieco zbyt szczupłego, mimo że głodny nie chodził. Za rękę trzymał kulącą się ze strachu przeraźliwie drobną dziewczynkę.
- Dzień dobry, Shi-nii.- chłopak się ukłonił, a dziewczynka bacznie go obserwująca, poszła w jego śladu. Shiki uścisnął rękę chłopcu. Jak mężczyzna mężczyźnie. Jego drobna, blada towarzyszka wyciągnęła w górę ręce. Astin podniósł ją i przytulił.
- Cześć, księżniczko. – powiedział pogodnie i odstawił ją na ziemię. Teraz zwrócił się do Natsu z lekko nerwowym uśmiechem.
- Nacchan, to są właśnie moje dzieciaki. Kanato i Yuuki już znasz, ta dwójka to Suou i Inori. – powiedział – Dzieciaki, to jest Natsuki.
- Sypiasz z Shi-nii? – spytał szybko małomówny Suou, a reszta patrzyła na chłopaka z wyczekiwaniem.
Astin w duchu dusił się ze śmiechu.

Licealista zauważył tą niekrytą nienawiść w oczach chłopca, chociaż wolał nic na ten temat nie wspominać. Chwilę później wszystko się wyjaśniło... Tak jakby.
Natsu zbladł na pytanie o bara bara, a później jego twarz zaczęła się robić coraz bardziej czerwona wraz z kolejnymi, bardziej konkretnymi pytaniami na temat ich seksu. Na szczęście chłopakowi przyszła z pomocą Yuuki, która lekko mówiąc, upomniała towarzysza, że nie używa się takich słów.
Szkoda tylko, że nie upomniała Kanato, że nie zadaje się takich pytań...
Odetchnął z ulgą, gdy dzieciaki zajęły się sobą, zamiast nim. Jakoś tak nie zamierzał tego stanu przerywać, tym bardziej wchodząc między nie. W końcu to się nie znali więc nie powinien prawić im żadnych morałów.
Zresztą nie musiał się za bardzo wysilać, bo w chwilę później oboje wisieli w powietrzu za sprawą Shikiego. Natsu nieomal nie parsknął śmiechem widząc, jak jego kochanek karci swoich podopiecznych. Od razu się rozluźnił, zapominając o kłopotliwych pytaniach sprzed chwili.
- Zmieniam zdanie, jednak nadajesz się na ojca, Shi. A przynajmniej czasami - roześmiał się ciepło. Spojrzał, jak pozostała dwójka podchodzi i wita się z mężczyzną.
Widząc zachowanie najwyższego chłopca, sam wyciągnął do niego rękę, żeby się przywitać i przedstawić. Niektóre dzieciaki nie lubią być traktowane wedle swojego wieku i Natsu to szanował. Ponownie jednak spłonął rumueńcem, gdy Po raz kolejny Suou zadał to samo pytanie. On przynajmniej zrobił to ciut dyskretniej.
Natsu zabrał w końcu rękę i odpowiedział, nie odwracając wzroku, ale z wciąż czerwoną twarzą.
- Shi, czego ty ich uczysz, co? - burknął, podejrzewając, że to przez Astina właśnie dzieciaki są tak... No ten no. Przecież dzieci w tym wieku nie powinny wiedzieć o gejowskim seksie! Chociaż w sumie... To nie te czasy...
- Co wyście się wszyscy tego seksu uczepili? To raczej prywatna sprawa Shikiego co i z kim robi, nie? No i moja też - spojrzał na Astina i... wmurowało go.
- Ty szujo! Bawi cię to? To sam im mów.
Założył ręce na torsie urażony reakcją mężczyzny i... Wtedy zauważył drobną dziewczynkę. Była tak cicha i chowająca się za innymi, że całkiem o niej zapomniał. Zaraz kucnął, próbując to naprawić.
- Przepraszam, piękna. Wybaczysz mi, że dopiero teraz się tobie przedstawiam? - powiedział ciepło, a na jego twarzy gościł delikatny uśmiech. Natsu potrafił być kochanym starszym bratem i wiedział, że mimo wszystko nie każde dziecko jest pełne energii i odważne. I zdawał sobie sprawę, że z takimi trzeba postępować nieco ostrożniej, by nie poczuło się zagrożone. To wszystko już przerabiał z braciszkiem i jego kolegami. - Jestem Natsu.
Spokojnie czekał na reakcję, nie chcąc naciskać. A kucnął dlatego, by nie wydawać się wielkim i złym czy coś.

- Shi-nii niczego nas nie uczy. – burknął wyraźnie urażony Kanato – Mam już jedenaście lat i wiem takie rzeczy! – dodał z wyższością, patrząc na Yuuki. Była dwa lata młodsza i ten fakt bardzo ją drażnił.
Suou skarcił dzieciaka wzrokiem. Chłopczyk jakby zmalał.
- To nasza wspólna sprawa. – powiedział wyrozumiale najstarszy z dzieciaków Shikiego – Wiemy co robi Shi-nii, dlatego bardzo nas zdziwiło, że jest na wakacjach nie z klientem, a z… Shi-nii, jak właściwie mam nazwać Natsuki-oniisama?
Astin podrapał się w głowę.
- Myślę, że „z chłopakiem” będzie adekwatne. – powiedział, a Yuuki dosłownie podskoczyła.
- Shi-nii się zakochał!
Astin spłonął rumieńcem. Inori, nadal tuląca się do Suou, nieśmiało się uśmiechnęła.
- No…tak jakby. – burknął Shiki, lecz kiedy zobaczył, że Natsu wita się z drobną dziewczynką, ukucnął obok niej.
- Kochanie, nie ma się czego bać. – powiedział ciepło. Dziewczynka spojrzała na niego wielkimi oczami – Natsu-nii jest niegroźny. Spójrz, możesz go dotknąć.
Inori, milcząc, spojrzała niepewnie na Moriyamę, po czym wyciągnęła drobną rączkę w jego stronę. Nieco drżąc, dotknęła jego twarzy. Czując pod palcami ciepło skóry, rozluźniła się nieco, a nawet uśmiechnęła.
- Inori nie mówi. – wyjaśnił cicho Shiki. Yuuki i Kanato jakby przygaśli, a Suou milczał. Tylko Inori dotykała twarzy Natsu z niepewnym uśmiechem na twarzy.

Chlopakiem...?
Natsu na dobra sprawe o tym staral sie nie myslec, kim wlasciwie dla niego jest Shiki, a teraz on sam - co prawda zeby sie wytlumaczyc dzieciakom - powiedzial, ze Natsu tak w sumie to jest jego chlopakiem.
Troche to czarnowlosego wcielo, ze przez chwile nie wiedzial co robic, ale widok rumieniacego sie Astina w sumie byl wart tego szoku. Chociaz z szokiem tez sie bedzie musial sie uporac, ale to pozniej. Wpierw musi sie uporac z zaprzyjaznieniem z drobna dziewczynka.
Nic nie powiedzial, gdy Shiki wyznal mu, ze Inori nie mowi. Tym razem o dziwo zachowal sie taktownie i tylko trwal w ciszy, z delikatnym usmiechem na twarzy, chociaz w srodku sie gotowal. Podejrzewal, dlaczego mala sie nie odzywa.
Odetchnal w duchu z ulga, gdy Inori niepewnie polozyla dlon na jego policzku, zamiast dalej chowac sie za swoim obronca.
- Ja nie gryze, naprawde - powiedzial z jakims takim cieplem w glosie. Powoli polozyl dlon na jej dloni. Ledwo jej dotykal, dajac dziewczynce szanse na zabranie reki, gdyby poczula sie zbyt niekomfortowo. Patrzyl na mala, niemal zupelnie ignorujac reszte i poswiecajac jej cala uwage.
Natsu zachowywal sie... spokojnie i ostroznie, zupelnie inaczej niz zazwyczaj, kiedy to byl glosny i wszedzie go bylo pelno. Jakby rzeczywiscie potrafil sie dostosowac do kazdej sytuacji. I wygladal jakos tak... Dojrzalej, kiedy nie trajkotal non stop, nie marudzil i do tego potrafil usiedziec przez chwile w spokoju.

Shiki patrzył wmurowany na Inori i Natsu. Dziewczynka – zwykle tuląca się do niego albo Suou, całkowicie się rozluźniła i puściła dłoń chłopca, by drugą też położyć na twarzy Moriyamy. Patrzyła na niego chwilę tymi swoimi nieproporcjonalnie wielkimi oczami, aż w końcu zarzuciła mu małe rączki na szyję i po prostu się przytuliła.
Suou, Yuuki i Kanato, a także sam Astin patrzyli jakby zobaczyli widmo. Wiecznie przerażona i nieśmiała Inori tuliła się do Natsu.
- Myślę, że Natsuki-oniisama nadaje się na ojca prawie tak samo jak Shi-nii. – orzekł w końcu Suou z niewyraźnym uśmiechem. Yuuki i Kanato synchronicznie potaknęli.
- Chce na ręce. – wyjaśnił Shiki, kiedy dziewczynka zaczęła się wiercić.
- Przepraszamy, Inori zachowuje się czasem jak pięciolatka. – dodał przepraszająco Suou. Dziewczynka odwróciła się i pokazała mu język. Chłopak uśmiechnął się do niej.
- Dobra, dzieciaki. – Shiki się podniósł – Gdzie jest reszta waszej grupy? Suou, czemu się odłączyliście?
- Mamy czas wolny. – powiedziała szybko Yuuki, zanim najstarszy z czwórki dzieci zdążył się odezwać. Westchnął.
- Miałem do was przyjechać po urlopie. – powiedział Astin, przeciągając się – Z Natsu. Chciałem wam go przedstawić, ale chyba wszystkie te towarzyskie ceregiele mamy za sobą.

Gdy dziewczynka, zarzuciła ręce na jego szyję, Natsu odruchowo ją objął, przytulając do siebie. Jakiś taki instynkt macierzyński się w nim obudził.
No a miny pozostałej części grupy... Aż się licealista zaczął zastanawiać czy nie zrobił nic paranormalnego.
Dopiero po chwili Shiki uświadomił go, że Inori chce być wzięta na ręce, więc spełnił jej prośbę i podniósł ją, przytulając.
- Księżniczko, pamiętaj że jesteś już duża i nie dam rady cie ciągle nosić - ostrzegł ją z lekkim uśmiechem na ustach, ale jeszcze nie puszczał małej. - A ojcem raczej nie zostanę, możecie się o to nie martwić.
Słuchał wyjaśnień na temat co dzieciaki tu same robią. W sumie on sam też się z siostrą zrywali, jak tylko była okazja. Nie to, że nie lubił cały czas chodzić w dużej grupie. Po prostu czasem trzeba było spędzić trochę czasu samemu z siostrą.
- To do której macie wolne? I co zamierzacie w tym czasie robić? - w końcu musiał postawić małą, bo jego stłuczona ręka dawała o sobie znać mimo bólu. Nie puścił jednak dłoni Inori.
- I czy my mamy jakieś ciekawe panny na dzisiaj, Shi? - spojrzał na mężczyznę. - I chyba rzeczywiście powitanie mamy juz za sobą.

- Inori, kochanie, nie męcz już Natsukiego. – powiedział ciepło Astin, kiedy dziewczynka z grymasem niezadowolenia dała się postawić na ziemi. Zacisnęła jednak małą rączkę na dłoni Natsu i wyraźnie dała do zrozumienia Suou, który chciał ją przejąć, że ona Moriyamy nie puści.
Chłopak przewrócił oczami i zachichotał. Wymienił z Shikim porozumiewawcze spojrzenia, czego nie omieszkał skomentować Kanato za pomocą nieartykułowanego burknięcia.
- Jeszcze przez godzinę. – powiedział grzecznie Suou, patrząc na zegar na wieży kościelnej – Emmm… Jeśli to nie problem…
- To chcielibyśmy z wami pochodzić. Mamy mnóstwo pytań do Shi-nii i ciebie. – wtrąciła się Yuuki, chichocząc z Kanato. Chłopczyk nie zawiódł jej i niemal natychmiast zalał obu mężczyzn potokiem pytań.
- To jak? Często to robicie? Długo?
- Ile masz lat, Natsuki-oniisama?
- Lubisz słodycze?
- Lubisz to robić przy ścianie?
Nagle oboje umilkli, bo Shiki stanął za nimi i położył im dłonie na ramionach.
- Dzieci moje kochane, moje promyczki słońca… - zaczął łagodnym tonem, ale po minach Kanato i Yuuki można było poznać, że wcale nie wierzą w miłosierdzie głosu Shi-nii – Tak, robimy to często. Natsuki ma osiemnaście lat, ze słodkich rzeczy lubi owoce. I nie, nie wiem czy lubi to robić przy ścianie. – burknął groźnie, łypiąc na Kanato – Czy coś jeszcze moje dzieciaczki chciałyby wiedzieć?
- Czy robicie to z gumką. – palnął Kanato bez pomyślunku.
- Czy śpicie w jednym łóżku. – dodała Yuuki, szczerząc się do brata-ojca.
Astin postawił oboje na ziemi i westchnął. Inori uśmiechnęła się, a Suou po prostu milczał.
- Dziesięć przysiadów. Oboje. – rzucił Shiki. Dzieciaki pobladły.
- Shi-nii… ale…
- Dwadzieścia. I pięć za rozwiązane sznurówki, Kanato. Ale już.

Potok dosc precyzyjnych pytan, w dodatku w wiekszosci znow dotyczacych seksu sprawil, ze twarz licealisty ponownie oblala sie szkarlatem. Jednak zanim zdolal chociazby otworzyc usta, Shiki odpowiedzial dzieciakom na czesc pytan. Natsu byl pelen podziwu, ze Astin pamieta jaki rodzaj slodkosci preferuje jego kochanek, szczegolnie, ze Natsu jadal przy nim mnostwo roznych rzeczy... Byleby nie mialy zbyt duzych ilosci tluszczu i cukru prostego. Srednio natomiast podobalo mu sie, ze przyblizyl z jaka czestotliwoscia laduja w lozku. Jego niezadowolenie sie rozmylo, gdy zobaczyl w jaki sposob mezczyzna uciera nosa dwojce malych rozrabiakow. To cierpienie bijace z ich twarzy, jakby Astin skazal ich na najgorsze katusze szybko rozweselilo Moriyame i podsunelo mu pewien pomsl.
Skoro sa takie ciekawskie...
- Shi, mysle, ze skoro AZ TAK bardzo im zalezy na tych odpowiedziach, to moge im powiedziec - usmiechnal sie niewinnie. - Oczywiscie za pewna oplata... Mysle ze dodatkowe dziesiec porzadnych, poprawnych przysiadow za pytanie o to czy uzywamy gumek bedzie uczciwa zaplata... Czy powinno byc ich wiecej? - zastanowil sie na glos.
-[b] Poza tym, Shi, jestem zawiedzony. Jak moglo ci umknac, ze lubie przy scianie? /[b]- powiedzial teatralnie oburzonym tonem.

Kanato z karną miną zaczął robić przysiady, po chwili „a może Shi-nii nie zauważy, że nie robię”, dołączyła do niego wyraźnie zawiedziona Yuuki.
- Piętnaście. – powiedział Shiki, wyraźnie aprobując pomysł Natsukiego – Piętnaście będzie odpowiednie.
Astin znał swoje dzieci i wiedział, że ani Yuuki, ani Kanato nie znoszą wysiłku fizycznego, jeśli są do niego przymuszane. Ciekawiło go, czy rozrabiaki wybiorą dodatkowe przysiady, czy może odpuszczą. Nie miał pojęcia, dlaczego tak bardzo interesują się życiem wybitnie prywatnym swojego brata-ojca.
- Piętnaście? – jęknął Kanato i pokalkulował chwilę. Piętnaście przysiadów to jest…to jest za dużo, ale…
- Piętnaście! – zgodziła się Yuuki, łapiąc chłopczyka za ramię – I pięć przysiadów zniżki na pytanie, jak głośno jęczy Natsu-nii.
Kanato spojrzał na dziewczynkę z niemym podziwem wypisanym na twarzy i zaczął wykonywać ćwiczenia.
- To byłeś TY? – Shiki w pięknym, hollywoodzkim stylu zbladł i zakrył ręką usta – Cholera, przepraszam, Natsu…Ciemno było…było wesoło…było piccolo…

Shikiemu sprzedał kuksańca w bok za ten teatralny szok. - To lepiej na przyszłość pamiętaj, z kim kiedy uprawiasz seks i co ja lubię, bo inaczej się zezłoszczę - powiedział rozbawiony.
- Żadnych zniżek! - uparł się Natsu, przeczesując dłonią włosy i kląc w duchu na paskudny rumieniec, który raz po raz pojawiał się na jego twarzy. Chłopak domyślał się, że jak już się przyzwyczai do tego jak bardzo ciekawskie i w jakich dziedzinach są te dzieciaki, to przestanie tak reagować. Na razie jednak musiał to jakoś przetrwać. - Za jakiekolwiek sugestie zniżek i targi odnośnie "cen" tych pytań będziecie robić dodatkowe pięć. Tak więc za pytanie jak głośno jęczę dwadzieścia przysiadów. PORZĄDNIE wykonanych. A za każdy źle zrobiony dodatkowe dwa. I ja będę liczył - oświadczył Natsu, przyglądając się, jak dzieciaki marudzą. Poprawił je parokrotnie, nie pozwalając robić ćwiczeń byle jak. Zbyt duża ilość źle wykonywanych przysiadów była tragiczna w skutkach dla kolan i Natsu jako domorosły sportowiec pilnował takich rzeczy, podobnie jak jego siostra.
Gdy był już usatysfakcjonowany dwudziestoma dwoma przysiadami (zamiast obiecanych piętnastu), zdecydował się odpowiedzieć na jedno pytanie. Ogólnikowo, bo nikt nie kazał mówić żadnych konkretów.
- No tutaj mamy tylko jedno takie duże łóżko i dwa małe, jednoosobowe, a żaden z nas nie zamierza się cisnąć w pojedyńczym, skoro to duże jest większe niż standardowe dwuosobowe.
Natsu nie odpowiedział na pytanie o gumkach, ale nie wiadomo czy dlatego, że zapomniał, pomylilt się czy też po prostu nie miał ochoty tego mówić.
- Oh nie, to nie na to pytanie miałem wam odpowiedzieć! Obawiam się, że żebym wam odpowiedział na tamto, to musicie zrobić kolejne piętnaście przysiadów - albo licealista robił to specjalnie, bo go to bawiło, albo chciał utrzeć nosa dzieciakom... Albo przejmował niektóre cehy Astina i się nad nimi znęcał w kulturalny acz skuteczny sposób.
Podejrzewam, że skończą z zakwasami. Przynajmniej będą wiedziały, że mi się nie włazi na głowę.
Natsu był kochany i opiekuńczy, jednak lubił posiadać chociaż trochę prywatności. A na pewno w środku miasta, wśród ludzi.
- Shi, jeszcze trochę i będziesz miał najbardziej wysportowanych podopiecznych na świecie.

Shiki zagwizdał z podziwem.
- No, no, Natsu, takiej stanowczości się po tobie nie spodziewałem. – powiedział z nutą uznania w głosie, kiedy dwójka rozrabiaków padła na glebę, dysząc i się czerwieniąc.
- Shi-nii… - zapiszczał Kanato – Ja już nie chcę nic wiedzieć…
- Ja też. – wyjęczała Yuuki. Przez usta Inori przebiegł mały uśmiech.
Kiedy dzieci w końcu odzyskały oddech, Kanato dźgnął Natsu pod żebro.
- I tak się dowiem! – rzucił z wyższością, co przy fakcie, że sięgał Natsu ledwie do klatki piersiowej i to na palcach, wyglądało dość komicznie.
- Shi-nii… - wymamrotała nadąsana Yuuki – Ja już nie chcę robić przysiadów…
- To nie zadawaj pytań na tematy, które cię nie dotyczą. – uciął Shiki krótko, biorąc wyraźnie domagającą się jego uwagi Inori na barana. Mała, drobna i chudziutka jak palec dziewczynka była wyraźnie zachwycona.
- Jak to nas nie dotyczą?! – zaperzył się Kanato, zaciskając piąstki i się czerwieniąc ze złości – To taka sama twoja sprawa jak nasza! Mówiłeś, że jesteśmy jak rodzina! Kłamca!
- Kanato! – skarcił chłopca surowo Suou – Nie mów takim tonem do Shi-nii!
Astin westchnął i zdjął niepocieszoną Inori z ramion.
- Kanato. Kanato, spójrz na mnie. – powiedział Shiki do wyraźnie rozeźlonego dziecka – Są sprawy, o których będziemy rozmawiać, i o takich, o których nie powinniśmy. To są też sprawy Natsukiego, a on może nie chce, żebyście wiedzieli takie rzeczy. To jego prywatna sprawa.
- Ale…
- Nie ma „ale”, Kanato. – uciął Shiki i przytulił chłopca – Nie złość się na mnie, dobrze?
Mężczyzna podniósł się z kolan i uśmiechnął się. Ponownie wziął Inori na ręce.
- Przepraszam za Kanato. – powiedział przepraszająco do Natsu – Jest…wścibski. Za bardzo czasem.

- Shi, kopnę cie kiedyś w tyłek. Że do tej pory wydawało ci się, że jestem księżniczką, którą trzeba na rękach nosić czy co? - spytał, odwracając wzrok od dzieciaków i przenosząc go na mężczyznę.
- Czego się dowiesz? Jak jęczę czy tego, czy używamy gumek? - spytał, łapiąc młodego za rękę, gdy ten go dźgał. Spojrzał na Yuuki i uśmiechnął się niewinnie. - Wiesz, nie musicie robić przysiadów naprawdę. Są jeszcze na przykład pompki, długodystansowe biegi...
Z lekkim zdziwieniem obserwował, jak Kanato zaczyna się drzeć na Astina. Wiedział, że dzieciaki są ciekawskie i uparte, ale nigdy mu się nie zdarzyło, żeby AŻ TAK chciały komuś wejść z buciorami w życie. Przejął Inori, gładząc łebek przytulonej do niej dziewczynki, po czym po chwili pozwolił jej wrócić do Shikiego, gdy ten już uwolnił ze swoich ramion Kanato.
- Widzę właśnie... Kanato, chodź. Musimy porozmawiać jak mężczyzna z mężczyzną. Wrócimy za jakiś czas - poinformował młodego i pociągnął go za rękę z dala od reszty, ignorując stojących jak słupy soli towarzyszy. Kupił Kanato jakieś słodkie ciastko, które dzieciak sam sobie wybrał i poszli w jakieś miejsce gdzie było mniej ludzi. Tam sobie usiedli i Natsu zaczął mówić.
- Kanato, fakt bycia rodziną nie zobowiązuje nikogo do mówienia absolutnie WSZYSTKIEGO na temat swojego życia osobistego, a tym bardziej seksualnego. TYM BARDZIEJ, skoro to życie dotyczy także drugiej osoby, rozumiesz? Skoro jesteś wystarczająco duży, żeby móc rozmawiać o seksie i pytać o takie rzeczy, to jesteś też wystarczająco duży, żeby zrozumieć, że nie wszystko można robić - wytłumaczył spokojnie, patrząc gdzieś przed siebie. Chwilę później uśmiechnął się nieco niemrawo. - Wiesz, nawet moja bliźniaczka nie wie, że sypiam z Shikim. Chociaż w sumie to podejrzewam, że się domyśla. I mimo tego, że TEŻ jest ciekawska, to szanuje moją prywatność i nie wypytuje, mimo tego, że ją ciekawość zżera od środka. A rodzice to nie wiedzą o tym w ogóle. Nawet o tym, że jestem z mężczyzną. Więc nie złość się na Shi, ale to naprawdę nie są tematy, na które można sobie porozmawiać z kimkolwiek tylko zechcesz. A tym bardziej nie w samym środku tłocznego miejsca, zrozumiano?
Pogroził mu palcem z surową miną, po czym uśmiechnął się i poczochrał młodego.
- Czy masz jeszcze jakieś pytania odnośnie tego, co powiedziałem? Bo jeśli nie, to się zbieramy, zanim pomyślą, że cię przywiązałem gdzieś do drzewa, żeby mieć spokój.

Shiki odprowadził Kanato i Natsu wzrokiem. Patrzyłby na nich dalej, ale Yuuki pociągnęła go za koszulę.
- Boję się o Kanato. – przyznała cichutko. Astin pogłaskał ją po głowie.
- Nie ma czego się bać. Natsuki nic mu nie zrobi. – zapewnił ją mężczyzna.
- Ale… - dziewczynka spuściła wzrok – Kanato bardzo tęsknił za Shi-nii… Proszę, nie bądź na niego zły, że tak się wypytywaliśmy. To dla nas bardzo dziwne, że kogoś masz.
- Nie jestem na was zły. – Shiki pokręcił głową – Macie być grzeczni i słuchać Suou jak mnie nie ma. Troszkę przesadziliście i Natsuki strasznie się przez was rumienił, ale mam nadzieję, że rozumiecie teraz, że nie o wszystko wolno ot tak pytać.
- Nie będziemy. – powiedziała dziewczynka – Nie chcemy, żeby Natsu-nii nas…znielubił.
Inori posmutniała. Chyba polubiła Natsukiego.
Po chwili Moriyama i chłopiec wrócili. Ten drugi wyraźnie nadąsany.
- Wszystko w porządku, Kanato? – spytała Yuuki, doskakując do niego i patrząc na Natsu.
- Dostałem burę. I ciastko. Najpierw ciastko. – wymamrotał – I już nie będę taki ciekawski.
Shiki wymienił kilka krótkich zdań z Suou, na tyle cicho, by nikt nie był w stanie ich usłyszeć, i przeciągnął się.
- Dobra, dzieciaki ułożone, ciastko zjedzone, to co teraz?

Jak wracali, Natsu dźgnął jeszcze chłopaka w ramię.
-Wiesz, to nie znaczy, że w ogóle o nic nie możecie pytać. Tylko nie non stop i nie w każdej możliwej chwili, zrozumiano? Nauczysz się może wybierać odpowiedni moment na odpowiednie pytania. I ogarnij też Yuuki, w końcu jesteś starszy - powiedział, gdy się zbliżali i poczochrał Kanato przyjacielsko.
Gdy podeszli już i Yuuki niemal rzuciła się na przyjaciela, Natsu zauważył minę Inoru. Kucnął przy niej ze zmartwioną miną.
- Księżniczko, stało się coś? - spytał, obejmując małą i przytulając do siebie. Jakoś tak wypadło mu z głowy, że dziewczynka przecież nie mówi i nie odpowie mu na zadane pytanie.
Spojrzał na Shikiego i Suou wymieniajacych po cichu parę zdań, wciąż nie puszczając Inori. Nieładnie tak szeptać w towarzystwie. Kogo tak obgadujecie, co?. Gdyby nie obecność dzieciaków, to Natsu od razu by o to spytał. W sumie już otwierał usta, by to zrobić, ale się powstrzymał.
Wstał, biorąc Inori na ręce.
- Teraz skończyły mi się pomysły. Na długo tu przyjechaliście? I pamiątki już kupione? - spytał, patrząc na nich. - W sumie to możecie wpaść do nas do domku, o ile się w czasie wyrobimy

- Umiem sama się ogarnąć! – wybuchnęła Yuuki, jakby Natsuki właśnie wlazł na jej poczucie własnej wartości i dokumentnie je podeptał – Jestem dużo bardziej odpowiedzialniana niż Kanato!
- Bardziej odpowiedzialna. – poprawił ją Suou – I nie, nie jesteś. Pomysł sprawdzenia czy rybka w sali przyrodniczej przeżyje pół szklanki trutki na szczury był twój, nie Kanato.
- Kanato załatwił trutkę. – burknęła Yuuki.
Suou uśmiechnął się do Natsu.
- Boi się, że ją znielubisz. – wyjaśnił zachowanie małej dziewczynki, która momentalnie zrobiła się czerwona i uderzyła Suou malutką piąstką w brzuch.
- Ałć! – zachichotał. Natsu wziął dziewczynkę na ręce.
- Kupione, kupione. – potaknął Kanato – Naciągnąłem Suou na słonika z bursztynu. Yuuki ma bransoletkę, a Inori dostała trzy kartki pocztowe. Lubi pocztówki. Suou nie lubi pamiątek.
Dziewczynka uśmiechnęła się i wtuliła mocniej w Natsukiego.
- Możemy wpaść. – powiedział Suou, po czym spojrzał na Shikiego – O ile Shi-nii się zgodzi.
Astin się przeciągnął.
- Możecie. – rzucił mężczyzna – Tylko żadnego szperania po szafkach. Tak, Yuuki i Kanato, mówię to do was.
Dzieciaki zachichotały. Astin wymienił dwa krótkie spojrzenia z Suou i ruszyli w drogę.


Shiki zapalił jednego papierosa, potem drugiego i z westchnieniem przeciągnął wzrokiem po śpiącym obok niego Moriyamie. Patrzył tak na niego chwilę, aż w końcu zgasił papierosa i otworzył laptopa. Wakacje się kończyły - i dla Natsu, i dla Shikiego.

[zt x2]