Pukać przed wejściem! Pokój Arisee - TEMAT ZAMKNIĘTY

- Wzornictwo. Mi przynajmniej brzmi, jak coś, co daje zawód, serio. Ale dla nich chyba nic, co w jakikolwiek sposób jest związane z tym, co mnie interesuje nie może dawać zawodu. - burknął. - I oczywiście akurat na to najtrudniej się dostać. Znaczy ja uważam, że wcale nie trudniej, bo przecież inni mają taki egzamin, jak ja i nikomu go nie ułatwią, ani nie utrudnią, ale to pieprzenie mnie wkurza.
Dodał po chwili. Nasłuchał się o tym, że egzamin będzie piekłem i cały rok powtarzał, że nawet jeśli to przecież od lat się na to przygotowuje i inni uczestnicy będą przechodzić przez to samo. Ale im było bliżej, tym tego typu hasła były bardziej stresujące.
Najchętniej by teraz zapalił, gdyby nie świadomość, że dla zdrowej psychiki Arisee, lepiej by nie wyciągał przy nim papierosów.
- Mówisz, że praca będzie jeszcze gorsza?
Uśmiechnął się krzywo pod nosem. Dopił kawę.
- Lubię zimną kawę, jeśli jest mocna w sumie. Choć chyba powinienem ją ograniczać, bo wmawiam sobie, że podnosi mi ciśnienie i mnie bardziej zestresuje, na co zwykle robi mi się niedobrze. Chyba mam coś z hipochondryka. - tyle tylko, że był absolutnie świadom, że sobie to wmawia. Do czasu, aż faktycznie nie dostanie nieprzyjemnych skurczy. Ale mniejsza już o to. Jakoś fajnie mu się tu siedziało i marudziło na świat. Chyba potrzebował trochę kogoś, kto już ma to wszystko za sobą, z kim można po prostu posiedzieć.
- Powiedziałem jej wczoraj, że jednak idę na malarstwo, żeby ją wkurzyć. W sumie to nie chcę odbierać, bo trudno mi będzie jej wyjaśnić, że to tylko głupi żart.
Uśmiechnął się pod nosem. Przez ostatnie lata lubił odgrażać się w domu, że jak się nie odczepią to pójdzie na kierunek tego typu, po którym, jeśli nie miałby mega szczęścia, mógłby co najwyżej sprzedawać portrety i obrazki na jakimś urokliwym rynku. Uśmiechnął się pod nosem. Chyba lubił wkurzać matkę, kiedy ona drażniła jego.

- Niestety, jedyne co przychodzi mi na myśl, kiedy wspominasz o wzornictwie, to malowanie wzorków na wazonach. Ale to na pewno ma milion innych zastosowań. W końcu wzorki można malować na wszystkim. - stwierdził spokojnie. - No i to pasuje do Ciebie.
Odstawił pusty kubek na stolik, po czym oparł się wygodniej o ścianę.
- A egzaminy... da się przeżyć. Wiem, że czasami wykładowcy lubią popłynąć i wymyślić takie zadanie, że po prostu ręce i majtki opadają. U mnie było to samo. Połowę pytań strzelałem, bo kompletnie nie wiedziałem o co chodzi. Potem strasznie się bałem, że się nie dostanę. Ale się dostałem. Więc Ty też dasz radę. Zdolny jesteś przecież.
Arisee doskonale wiedział, że Naoś ma naprawdę spory potencjał. W większości niewykorzystany, fakt, ale jednak nadal tam był. Trzeba było tylko dać mu jakąś motywację, żeby zaczął tego potencjału szukać.
- Weź Ty może ogranicz kawę, bo to się źle skończy. Lepiej się przerzuć na herbatki uspokajające. Wiem, są paskudne, ale może zrobi Ci się po nich lepiej.
Parsknął zduszonym śmiechem na perfidny żart z rodzicielki.
- Wiesz, nie denerwowałbym jej za bardzo. Ona potrafi być mściwa. W ramach rewanżu doleje Ci jakiego swojego wynalazku do herbaty i przez 3 dni będziesz oglądał ściany toalety. "Wszystko dla dobra dziecka". Chociaż dziwię się, że do mnie jeszcze z interwencją nie dzwoniła.

Uśmiechnął się widocznie rozbawiony. Chyba na prawdę dawno z bratem nie rozmawiał.
- Arisee... wzornictwo to inaczej projektowanie form przemysłowych. Projektowanie mebli, projektowanie sprzętu wszelkiego typu, rowerów. Wzorków też, mogę po tym robić etykiety na butelki, czy wazoniki, ale głównie uczą typowego designu.
Obrócił kubek w dłoniach i przyglądał mu się.
- Nawet taki kubek ktoś zaprojektował i pewnie zgarnął na nim niezłą kasę, choć wiele się raczej nie napracował. - stwierdził po chwili i znów oparł głowę o ścianę.
- Śmiesznie pomyśleć, że dopiero co ty marudziłeś na egzaminy. - znów zaczął obracać kubek, byle czymś zająć dłonie.
Na słowa Arisee tylko uśmiechnął się rozbawiony i wzruszył ramionami, po chwili namysłu odstawiając kubek. Wolał mieć wolne ręce. Ostatnimi czasy trochę za mocno żyły własnym życiem, więc lepiej, by nie miał w nich nic twardego, zdecydowanie.
- Mam jeszcze sporo do zrobienia, potrzebuję czegoś, co mnie pobudzi, a energetyki są słodkie. - skrzywił się lekko. - A mama na razie nie jest problemem. Uczelnia oferuje nocleg na czas egzaminów i chyba z niego skorzystam. Wcześniej jest akademik. Więc zanim wrócę do domu, mama zdąży ochłonąć.
Wzruszył leniwie ramionami.
- Chyba, że będzie nadal myślała, że byłem na egzaminach na malo. - dodał po chwili, widocznie rozważając tę opcję na poważnie.

- To czemu nie nazwali tego po prostu "projektanctwo"? Było by o wiele mniej mylące dla osób postronnych. Ech, teraz w ogóle wszystko ma takie dziwne nazwy...
Popatrzył na kubek w ręku Naokiego. Zwykły, prosty, czerwony, najtańszy jaki dostał w sklepie z rzeczami gospodarstwa domowego.
- Jeśli będziesz zarabiał miliony malując kubki na czerwono, to myślę, że mama wybaczyłaby Ci nawet to malarstwo. - skomentował.
- Tylko naprawdę nie przesadź z kawą, bo nie chciałbym Cię tuż przed egzaminami wieźć do szpitala na kroplówki, gdy wszystkie mikroelementy sobie wypłuczesz. Trzy dziennie. Potem masz dyspensę tylko na herbatki. A energetyki to sama chemia. - skwitował swój moralizatorski wykład. Może brzmiał w tym momencie jak stary, nieżyciowy piernik, ale martwił się o brata.
- Masz na oku jakąś konkretną uczelnię? Gdzieś tu blisko, czy wybierasz się na drugi koniec kraju? No i będziesz mieszkał w akademiku czy w wynajętym mieszkaniu? Czy w domu i będziesz dojeżdżał? - zasypał go gradem pytań. Bo to w sumie było ważne. Czy będzie mógł się z nim widywać częściej niż raz w roku na święta.
- Mama jest pamiętliwa. Zresztą sam dobitnie się o tym przekonałeś w wakacje. Nie ochłonęła przez prawie dwa miesiące po Twoje eskapadzie do Francji.

- Wzornictwo brzmi lepiej. Design brzmi jakoś tak mniej przyjemnie, a projektowanie przedmiotów przemysłowych jest za długie. I nie chodzi tylko o kolor, ale całość. Ten kubek na przykład jest absolutnie przeciętny i nudny, ktoś się nie wysilił. Nawet nie jest wygodny, bo nie mieszczę w uchu czterech palców i przez okrągłe uszko niewygodnie się trzyma. - zerknął znów na czerwony przedmiot. Był absolutnie przeciętny i nie rzucał się w oczy, większość osób pewnie kupiłaby go przypadkiem, losowo, przez cenę, albo dlatego, że pasuje kolorem do wystroju całej kuchni. A mimo to się sprzedaje i zarabia na siebie.
Na słowa o kawie nie odpowiedział. Nie wierzył, żeby była aż tak bardzo niezdrowa, a przynajmniej wmawiał sobie, że go pobudza. Zawsze coś.
- Nie, okoliczna uczelnia niedaleko centrum. Ma wydział artystyczny i ten kierunek. Chcę mieszkać w akademiku, chyba bym już w domu nie wytrzymał. - miał dobre relacje z rodzicami, jednak zdecydowanie wolał na krótką metę. Nadal był zbyt bardzo dzieciakiem i robił zbyt wiele nieodpowiedzialnych rzeczy, żeby się z nimi dość często nie kłócić. Poza tym jakoś przywykł do mieszkania w internacie. Nie sądził, żeby było go stać na mieszkanie, a i wątpił, żeby rodzice dali mu na to pieniądze. Będzie musiał pogadać z Nanao. Narazie wziął wolne do egzaminów, ale mógłby popracować więcej w wakacje i na pewno na studiach będzie miał więcej możliwości pracy. Tam nie ma planu lekcji ścisłego...
- Swoją drogą mam pracę. W zoologicznym. No, teraz sobie darowałem, wziąłem wolne. Z piłki też zrezygnowałem do egzaminów. Ale w wakacje może mi się uda więcej popracować. - dodał po chwili, uznając, że w sumie to warto się pierwszą prawdziwą pracą pochwalić.
- Tamto była ucieczka z domu, teraz tylko jej dokuczam, to co innego. - wzruszył lekko ramionami.

- Może faktycznie lepiej. Co nie zmienia faktu, że jest mylące. I masz chyba za duże palce, bo ja mieszczę w uchu cztery spokojnie. Zobacz. - wziął ze stolika czerwony kubek i zademonstrował Naokiemu, że wszystkie palce idealnie pasowały do uchwytu.
- Nawet nie wiedziałem, że coś takiego tam mają. Że artystyczny był, to owszem. Dużo ludzi zawsze latało po kampusie z jakimiś płótnami, rysowali coś na schodach, że nie szło przejść, albo rozkładali się w okolicznym parku ze sztalugami, jak była ładna pogoda. A my tylko kisiliśmy się w laboratoriach całe dnie. - nawiązał trochę do swoich lat studenckich. Bądź co bądź, brat wybierał się na tę samą uczelnię, którą on kończył, nie ważne, że na inny wydział. Wszystko dalej zostawało w rodzinie.
Wytrzeszczył oczy, kiedy usłyszał, że młodszy Vendell znalazł sobie pracę. No, tego się nie spodziewał.
- Łał. Kiedy tę pracę znalazłeś? Nieźle mnie zaskoczyłeś. Znaczy tym, że w natłoku obowiązków, które masz, jeszcze znalazłeś czas na pracę. Mówisz, że w zoologicznym pracujesz? Podoba Ci się tam?

- Trzeba było się za młodu uczyć fajniejszych rzeczy, niż te całe alkeny to byś się nie kisił. - uśmiechnął się pod nosem, patrząc na dłoń brata, który bez problemu złapał kubek. Zawsze go dziwiło, że jego starszy brat jest niższy, może nie jakoś niesamowicie wiele, ale przy jego drobnej posturze sprawiał wrażenie ogólnie sporo drobniejszego od swojego młodszego brata.
- Karzeł. - podsumował tylko. - Jakoś w lutym, czy marcu. Wcisnęło się. Jak myślisz, że nie masz czasu, znajdź sobie kolejne zajęcie. Zawsze działa. - uśmiechnął się trochę weselej. Lubił mieć zapchany dzień, zawsze robił wiele rzeczy, najlepiej na raz, biegał z miejsca w miejsce i między tym jeszcze znajdował czas na całkiem mocno rozbudowane życie towarzyskie.
- Podoba. Pracodawca jest całkiem miły, zwierzaki są super. Tam kupiłem Emilkę. - powiedział, wspominając pająka, którego z resztą będzie musiał dzisiaj nakarmić. Cóż, Naoki widocznie potrafił się przywiązać do każdej formy życia, bo ten pająk na prawdę stał mu się bliski.

- Chemia jest "fajna". Przynajmniej dla mnie. I kiszenie się w pomieszczeniach może być przyjemne. Np. kiedy na dworze idzie znieść jajo z gorąca, a Ty masz klimatyzację. Albo kiedy jest zimno, a Ty się dogrzewasz kaloryferem.
- I nie jestem karłem. - oburzył się. - Po prostu stałem w złej kolejce jak rozdawali wzrost.
Jego mizerne metr siedemdziesiąt jakoś specjalnie mu nie przeszkadzało. Było tak w sam raz. No chyba, że chodziło o konfrontację z młodszym o rok braciszkiem, który przewyższa cię o głowę. Wtedy było to lekko frustrujące.
- Emilka? - spytał, zastanawiając się skąd kojarzy to imię. Po chwili zbladł, bo doskonale przypomniał sobie pierwsze spotkanie z ośmionożną ulubienicą Naokiego. - Czyli ten wielki pająk jednak jest Twój! A nie, jak mówiłeś, kolegi i tylko zajmujesz się nim przez kilka dni!
Był autentycznie przerażony! Jego młodszy braciszek trzymał pod łóżkiem włochatego mordercę!
- Mam nadzieję, że chociaż jest dobrze zamknięta i nie wyjdzie sobie na krajoznawczy spacerek po internacie. - wziął kubek, jednak zaraz odłożył go na miejsce, stwierdzając, że jest pusty. A wiele by dał, żeby napić się teraz herbaty na skołatane nerwy.

- Chciałbym się pobawić w przelewanie jakichś fajnych rzeczy po probówkach. Gdyby chemia tak wyglądała to spoko, może nawet bym się czasem pouczył, ale to kreślenie dziwnych rzeczy na kartkach i głowienie się nad takimi bzdurami, jak czego potrzeba do spalania mnie przerasta.
Wzruszył ramionami. Nao miał co najwyżej podstawowe podstawy podstaw, bo gdzieś na poziomie podstawówki rodzice wraz z bratem byli jeszcze w stanie zmusić go do nauki. Potem z każdym rokiem było trudniej, Naoki tracił zainteresowanie niektórymi przedmiotami na rzecz innych i zaczynał się określać. Były tematy na biologii, których lubił się uczyć, ale już na fizyce leżał, przysypiał i liczył, że ściągnie od kogoś na teście. Coraz łatwiej się też dekoncentrował i trudniej było mu się skupić na rzeczach, które uważał za nudne.
- Czyli jesteś karłem. Choć w sumie przeciętny karzeł ma pewnie szersze barki, niż ty. - dodał zaczepnie, bo czemu by nie podokuczać starszemu bratu?
- Gdybym powiedział, że jest moja, narobiłbyś mi problemów. A może się mylę? - uniósł brew. Uśmiechnął się jednocześnie łagodnie. - Spokojnie, jest niegroźna. I zamknięta w swoim prywatnym terrarium, nie sądzę, by miała ochotę na zwiedzanie wielkiego, niebezpiecznego świata.

- Bo chemia właśnie tak wygląda. Przelewasz z jednej probówki do drugiej, z kolby do kolby itd. Tylko, żeby to zrobić, musisz mieć na kartkach rozpisane co i jak. Bo jak zaczniesz wlewać jak popadnie, to niezłego bajzlu możesz narobić. Pamiętasz jak trzy lata temu mama wysadziła laboratorium? Więc właśnie. - kiwając głową i mimowolnie przypominając sobie zdemolowaną piwnicę.
- Wolałbym więc nie ryzykować i nie dawać klasie potencjalnie wybuchowych związków. Nigdy nie wiadomo co kum strzeli do głowy. Ale możemy zrobić tak, że bliżej końca roku dam Wam kolorowe wskaźniki do przetestowania. Będzie można sobie przelewać do woli, będą zmiany kolorów i nic na pewno nie wybuchnie. - uśmiechnął się lekko.
- Nie jestem karłem. To Ciebie można nazwać olbrzymem, bo przerosłeś wszystkich, łącznie z rodzicami. - odgryzł się, jednak nie w sposób wredny czy arogancki.
- No pewnie, że narobiłbym problemów. Nielegalnie trzymasz wielkiego pająka pod łóżkiem. Jakby to chociaż był szczur. Albo chomiczek... - jęknął. - A Ty wybrałeś akurat takie coś, do czego nawet przytulić się nie idzie... I serio mam nadzieję, że ta Twoja Emilka będzie grzecznie siedzieć w terrarium. Nie uśmiecha mi się ewakuować całego internatu, bo Twój ulubieniec wybrał się na spacer.
Gdyby Emilka zwiała, Arisee chyba zszedłby na zawał. A potem nocował w szkole, na ławce, dopóki "zwierzątko" by się nie znalazło.

Skinął głową. Pamiętał, jakiego szoku doznał, kiedy usłyszał nagły huk. Oczywiście, serce na moment mu stanęło, a pierwsze co przyszło mu do głowy to to, że mama pewnie tym razem przesadziła i stało jej się coś poważnego. Podobnie, jak reszta domowników pobiegł do piwnicy, żeby sprawdzić, czy stała jej się poważna krzywda, a w pomieszczeniu znalazł ją okropnie przerażoną stanem swojego laboratorium.
- Taa. Ale mama momentami przegina. Jak długo nie wychodzi, mam ochotę tam wleźć i sprawdzić, czy się nie zatruła. - burknął. Zawsze wpadał do piwnicy, kiedy czy to mama, czy Arisee siedział tam długo. Pod jakimkolwiek pretekstem. Żeby zobaczyć, czy wszystko w porządku. Bo tak.
- Możesz dać, ale ja tam bym chciał zobaczyć jakiś wybuch. - przyznał. Takie osoby, jak Naoki były zapewne powodem, dla którego Arisee nie pozwalał na takie eksperymenty. Młodszy Vendell zaraz spróbowałby coś wysadzić, ot dla frajdy.
- Nikogo by nie było trzeba ewakuować. Emilka jest nieszkodliwa. I chciałbym jeszcze jakieś większe zwierzę, ale to na studiach. Będę musiał sprawdzić, co będę mógł bez problemu w akademiku trzymać. O ile w ogóle się dostanę.
Znowu nieprzyjemny skurcz. Znowu w jednej chwili zapanowała nerwowa atmosfera. Jeśli w ogóle zdam tę pieprzoną szkołę.
Naoki podniósł się powoli z miejsca.
- Chyba lepiej, żebym się już zbierał. Mam trochę do zrobienia.

- Mama zawsze była zaaferowana swoimi eksperymentami. To zadziwiające, że potrafi zamykać się w tym laboratorium na całe godziny, a mimo to cały dom jest zawsze wysprzątany, ubrania poprane i wyprasowana, a domownicy nakarmieni do syta. Jak ona to robi, do dziś nie mam pojęcia. Ale od momentu tego wybuchu tata ma na nią oko. A on łatwo nie odpuści. - uśmiechnął się lekko.
- W chemii właśnie chodzi o to, żeby NIE wybuchało, Naoki. Nie mogę Wam też pokazywać jakiś super efektownych reakcji, bo wyciąg jest zepsuty i prędzej wszyscy się poduszą od dymu niż coś zobaczą. Ewentualnie mogę pokazać "burzę w probówce". Ale to jak będziecie grzeczni. - puścił bratu oko. Miał nadzieję, że reakcja kwasu siarkowego i nadmanganianu potasu z dodatkiem alkoholu etylowego zadowoli domorosłych chemików pragnących wrażeń.
- Jeśli byś chciał mieć jakieś zwierzątko, np. psa, to łatwiej byłoby go trzymać w mieszkaniu, a nie w akademiku. Nie wiem, czy tam pozwalają na zwierzęta. Jakiekolwiek. I zdasz, nie martw się. - od niechcenia pacnął Naokiego w czoło.
- Okej. - westchnął cicho. - Faktycznie trochę do roboty pewnie masz. Ale naprawdę cieszę się, że przyszedłeś do mnie. Nawet, jeśli za wiele Ci nie pomogłem.
Odwiedziny Naokiego naprawdę wiele znaczyły dla Arisee. Mogli ze sobą porozmawiać na spokojnie, bez kłótni, wyrzutów, czy wyzwisk. To było cudowne. Było prawie jak dawniej.

- Jasne. To narazie.
Wziął wszystkie swoje tobołki i ruszył do pustego pokoju. W sumie fajnie, gdyby Yosh się do niego sprowadził. Lepiej on do Yosha, bo kaleka nie dostanie się raczej na piętro.
- Jak nie będzie mnie u siebie to siądę u Yosha. Słabo tak w pustym pokoju siedzieć. - powiedział tylko, żeby nie robić problemów. Nie chciało mu się przenosić, nie chciał tracić na to czasu, ale w końcu i bez tego może siedzieć ze swoim przyjacielem bez najmniejszego problemu. On może robić swoje, Yosh swoje, ale po prostu posiedzą razem. Naoki nigdy nie przepadał za siedzeniem w samotni.
Machnął jeszcze do brata i powlókł się do swojego pokoju i zapewne szukać towarzystwa w osobie swojego kalekiego przyjaciela. Czy szkicować go (prace do teczki) czy ślęczeć nad matmą, czy składać papier na milion sposobów (także do teczki).

zt

- Leć, leć.
Pokiwał bratu na do widzenia. W sumie, Naoki nie musiał mu nawet mówić, że będzie u Yosha. Ostatnio, to znaczy po wyprowadzce Niqueta, przesiadywał tam dosyć często. I Arisee podejrzewał, że chyba kwestią czasu było, aż wprowadzi się do niego na stałe.
Chwycił porzuconą na stoliku klasówkę numer sto osiemnaście i zaczął ją sprawdzać. Cały czas się uśmiechał, jakby kwasy karboksylowe na prawdę były tak zabawną rzeczą.

To nie było najlepszym pomysłem. Powinien poczekać. Wysłać Arisee sms i poprosić o spotkanie w jego spokojnym mieszkanku w kamienicy, jak co tydzień. Powinien uważać, zwłaszcza, że do końca roku zostało niewiele i nie mogli zostać przyłapani w takiej chwili… powinien, ale nie mógł się powstrzymać.
Taksówka podwiozła go pod samą kamienicę. Nie dopytywał czy była wliczona w koszty dojazdu i powrotu z konkursu, czy White był na tyle zadowolony że postanowić opłacić jemu i Aide taryfę (w końcu za osiągnięcia na szczeblu państwowym i tak ma dzięki swoim uczniom gwarantowaną nagrodę dyrektora). Wbiegł do mieszkania, rzucił torbę na łóżko wyciągając z niej tylko teczkę z dyplomem i pobiegł do internatu.
Po drodze wymyślił, że w razie czego powie, że chciał podziękować Arisee za tą zgodę na realizowanie materiału z chemii z równoległą klasą, dzięki czemu zajęcia nie kolidowały mu z dodatkowymi lekcjami matematyki… Już nawet poukładał sobie w jaki sposób przekaże to portierowi i wyjaśni dlaczego musi pójść do Arisee, ale portiera o dziwo nie było, wisiała tylko kartka z napisem ‘zaraz wracam’.
Ryu więc po prostu ominął portiernię i wbiegł na górę po schodach, by zaraz stanąć przed drzwiami pokoju Arisee. Przejechał palcami po grzywce poprawiając ją trochę, uśmiechnął się do wiszącej na drzwiach kartce odnośnie pukania i wszedł do środka dokładnie tak jak Arisee nie cierpiał i jak niestety robiła większość mieszkańców internatu – stuknął szybko dwa razy w drzwi i od razu je otworzył i nie czekając na pozwolenie wszedł do środka.
Widząc, że Arisee jest sam w pokoju, zamknął za sobą drzwi, przekręcił kluczyk i szybkim krokiem podszedł do kochanka, by zaraz wpić się w jego wargi całując go mocno i nie pozwalając choćby na słowo powitania.

Dopiero co wrócił z zajęć. Głodny i niebosko zmęczony. Rzucił tylko książki na biurko i zdjął buty. Fartucha nawet nie zdążył. Schylił się tylko do szafki, żeby wyciągnąć z niej kubek i zaparzyć sobie herbatę. Potem ewentualnie przyjdzie czas na jedzenie, teraz najważniejszy był niedobór cukru. Właśnie miał chwycić czajnik i iść napełnić go wodą. Jednak w tym samym momencie ktoś "zapukał" do drzwi, a potem niemal jak torpeda wszedł do środka.
Nie zdążył nawet krzyknąć, że dobre wychowanie nakazuje czekać na odpowiedź. Kubka też nie zdążył odstawić na stół. Bo sekundę po tym, kiedy gość znalazł się w pokoju, został objęty przez zaborcze ramiona.
- Co... - wydusił tylko, zanim został brutalnie i znienacka pocałowany. Z wrażenia aż wypuścił kubek z ręki, który na twardych panelach rozbił się na dwie części.
- Okej. - odezwał się, kiedy wreszcie Ryu go puścił. - To było bardzo miłe powitanie. Ale teraz chciałbym dostać jakieś wyjaśnienia. Co Ty tutaj tak właściwie robisz? - zapytał. - Nie ruszaj się przez chwilę, muszę pozbierać resztki kubka. - poprosił kochanka, a sam zniknął na chwilę w łazience, poszukując zmiotki.

Przez ostatnie dni pełne nerwów i presji związanej z olimpiadą oraz nadchodzącymi egzaminami, nie marzył o niczym innym jak o tym, by mieć wreszcie Arisee blisko siebie. Rozmowy telefoniczne chyba tylko pogłębiały tęsknotę.
Fakt, do końca roku szkolnego został jeszcze prawie miesiąc. Ryu był zwolniony tylko z egzaminu z matematyki, czekały go jeszcze pozostałe egzaminy. Niebawem czekała go rekrutacja na studia i poszukiwania mieszkania. Najbliższe tygodnie, jeśli nie miesiące na pewno nie będą należeć do spokojnych.
-Przepraszam…-powiedział patrząc na stłuczony kubek. Szczęście, że naczynie było puste i nikomu nie stała się krzywda. Przez swój nadmiar entuzjazmu mógł zrobić Arisee krzywdę. Kiedy sobie to uświadomił część radości jaką emanował gdy wchodził do pokoju jakoś z niego uleciała.
-Bardzo przepraszam.-powtórzył raz jeszcze.
-Wpadam tu niemalże prosto z Kyoto. Zostawiłem tylko torbę w domu…-zmienił ton na nieco bardziej oficjalny.
-Jestem tu by podziękować Senseiowi raz jeszcze za zgodę na realizowanie materiału z zakresu chemii z równoległą klasą, by móc uczęszczać na dodatkowe zajęcia z matematyki. Pragnę też poinformować, że dzięki Senseiowi, godnie reprezentowałem naszą szkołę na krajowym etapie olimpiady matematycznej i wywalczyłem dla nas pierwsze miejsce…. Pierwsze miejsce na szczeblu krajowym, Arisee! Wszystkie uczelnie stojące otworem i prawie pewne szanse na całoroczne stypendium!

- To nic takiego. - machnął ręką na wyrzucone do śmietnika resztki kubka. - Mam w szafce jeszcze pięć takich samych. Także, nie przejmuj się tym. Lepiej mów, co z olimpiadą? Jak Ci poszło? - wlepił w Ryu spojrzenie, niecierpliwie domagając się odpowiedzi.
Kiedy Endo zszedł na oficjalny ton, Arisee uniósł brew, zdziwiony tym wszystkim. W końcu jednak kiedy doszedł do niego cały sens tej wypowiedzi, aż wytrzeszczył oczy. Ryu wygrał. Był najlepszy w całym kraju!
- Gratuluję! - pisnął i tym razem to on rzucił się na kochanka. Przytulił się do niego mocno, by po chwili pocałować go w usta. - To cudowna wiadomość! Jestem z Ciebie dumny. - pogłaskał go po policzku. - I nie masz za co mi dziękować. To wszystko wywalczyłeś jedynie dzięki własnemu uporowi i wiedzy.
Pocałował go jeszcze raz, delikatnie i czule, po czym się odsunął.
- Czyli muszę pomyśleć o jakiejś specjalnej nagrodzie. Jako wstęp do nagrody dostaniesz duży kubek kawy. A resztę… hm, może w weekend? Pasuje Ci? – uśmiechnął się.

Uśmiechnął się szeroko widząc radość na twarzy kochanka. Cztery proste słowa, które padły z ust Arisee sprawiły, że poczuł się naprawdę spełniony. Tego właśnie chciał gdy zaczynał przygotowania do olimpiady. Chciał zaimponować Arisee. Chciał, by Arisee był z niego dumny.
Objął go gdy ten się do niego przytulił. Nawet przez ubranie czuł jak cudownie szczupły jest Arisee, jak jego kręgosłup wygina się w części lędźwiowej ku przodowi tworząc łagodne wcięcie, w które idealnie wpasowywała się ręka Ryu.
Odwzajemnił pocałunek Arisee. Całowali się powoli, delikatnie i czule. Bez pośpiechu smakował słodkich warg kochanka, pieścił je delikatnie językiem, by zaraz otrzeć się nim o język Arisee. Trwało to chwilę, a później Arisee pierwszy się odsunął, na co Ryu zareagował niezadowolonym mruknięciem.
-Tak, na razie zadowolę się dużym kubkiem kawy. Zwłaszcza, że Twoja kawa jest najlepsza pod słońcem. Po tym jak przez ostatnie 3 dni piłem tylko te rozwodnione, przesłodzone i nadal kwaśne kawki ze starbucksa, porządna kawa będzie perfekcyjną nagrodą…
Chwila. Jestem właśnie w pokoju swojego nauczyciela chemii, za zamkniętymi drzwiami. Przed chwilą całowałem Cię, ubranego jeszcze w fartuch laboratoryjny… Już samo to jest perwersyjne, a gdyby tylko nie fakt, że w internacie są jeszcze uczniowie i gdyby można było zrobić użytek z tego Twojego wąskiego łóżka… Arisee aż mam ochotę na Ciebie w tym fartuchu –uśmiechnął się łobuzersko, ale nie powiedział ani słowa. Usiadł na łóżku czekając aż Arisee zaparzy kawę i herbatę.
-Weekend mi jak najbardziej pasuje. Nie mam już na głowie przygotowań do olimpiady, więc mam dużo wolnego czasu…

Parsknął zduszonym śmiechem, kiedy Ryu mruknął z niezadowoleniem. Domyślał się, że chłopakowi nie spodobało się zbytnio, że tak nagle się odsunął, zwłaszcza, że nie widzieli się przez długi czas.
W ramach przeprosin cmoknął kochanka w przelocie w policzek, po czym zajął się przygotowywaniem kawy. Najpierw jednak pozbył się fartucha, który nie dość, że śmierdział chyba całą tablicą Mendelejewa, to w dodatku powodował, że było mu strasznie gorąco.
- To teraz dostaniesz prawdziwą, fusiastą kawę. Właściwie, nie jesteś głodny? Skoro stwierdziłeś, że tylko wpadłeś do domu zostawić torbę i od razu przybiegłeś tu, to pewnie nic nie jadłeś. Nie będę Ci proponować zalewajek, ale mam ciastka. Albo możemy zamówić pizzę. - zaproponował, podając Endo kubek pełen gorącej, pachnącej kawy. Zaraz też usiadł wygodnie obok Ryu, stawiając swoją herbatę na stoliku. - I opowiadaj, jak było? Jak Ci się Kyoto podobało?
- I całe szczęście, wreszcie sobie odpoczniesz. - skomentował. - Należy Ci się, przez ostatnie miesiące strasznie ciężko pracowałeś.

-Możemy zamówić pizzę. Oboje będziemy mieć obiad z głowy. Ale to za chwilę, usiądź najpierw, napij się spokojnie herbaty. Jesteś prosto z pracy, prawda? Więc zapewne też jesteś zmęczony…Dziękuję-ostatnie słowo mruknął cicho, odbierając z rąk Arisee kubek z kawą. Podsunął go pod usta. Nie pił, bo była jeszcze zbyt gorąca, ale napawał się jej intensywnym aromatem.
-W Kyoto było całkiem przyjemnie. Niewiele miałem okazję zobaczyć, ale miasto raczej mi się podobało. Świątynia sanjusangendo zrobiła na mnie spore wrażenie… i jeden z parków. Byliśmy też w galerii na wystawie rysunku. Mam wrażenie, że większość przemknęła przez nią jak najszybciej i samo wejście do niej było tylko po to by ‘jakąś galerię odwiedzić i móc to w sprawozdanie wpisać, żeby wycieczka miała charakter edukacyjny’. W centrum handlowym mieliśmy więcej czasu niż w galerii sztuki, ale to chyba normalne podczas tego typu wypadów. Parę prac zrobiło na mnie bardzo duże wrażenie. Zwykłe szkice ołówkiem ale przepełnione takim niepokojem, aż ciarki przechodziły. Żałuję trochę, ze nie miałem czasu przyjrzeć się wszystkim dokładnie… I zamek Fushimi robi wrażenie. Chciałbym kiedyś pojechać jeszcze raz do Kyoto i pozwiedzać jeszcze raz, spokojnie i bez pośpiechu. Najlepiej pojechać razem z Tobą, przespacerować się po tamtejszych parkach… są naprawdę piękne.
Wziął pierwszy, drobny łyk kawy i uśmiechnął się z zadowoleniem. Kawa Arisee była po prostu kawą, ale Ryu nadal uparcie twierdził, że jest wyjątkowa i najlepsza pod słońcem.
-Skarbie, jak już jesteśmy przy temacie odpoczynku… zostajesz jeszcze na lipiec w internacie, czy masz już wolne? Kiedy powiedziałeś o tym, ze dyrektor przyjął Twoje wypowiedzenie tak się ucieszyłem, że jakoś mi umknęło by zapytać o to do kiedy pracujesz…

- Jesteś chyba jedynym uczniem, którego znam, którego bardziej fascynowały parki, zamek i prace w galerii sztuki niż centrum handlowe, wiesz? To cudowne. - oświadczył z uśmiechem. - Pamiętam jak dwa lata temu wysłali mnie na wycieczkę z trzecimi klasami. Jechaliśmy wtedy na Okinawę. Oprócz siedzenia na plaży i latania po sklepach oni nie chcieli robić kompletnie nic. A mieli tam przepiękne świątynie połączone z tradycyjnymi japońskimi ogrodami. - westchnął.
Arisee może nie był maniakiem sztuki jak Naoki, szczególnie tej współczesnej, której nie rozumiał wcale, ale pejzaże sprawiały, że mógł gapić się na nie godzinami. Ogólnie lubił naturę. Lasy i parki, nierzadko skrywające w sobie tajemnicę taką jak zamki czy ruiny. Czyli właściwie wszystko to, czego powinien unikać, biorąc pod uwagę swój zepsuty GPS.
- Jak dla mnie mieliście fantastyczną wycieczkę. Tylko szkoda, że organizatorzy nie pomyśleli i nie zrobili jej już po napisaniu przez Was olimpiady. Mogliby wtedy podejść do tego spokojnie, a tak na pewno część osób się denerwowała i nie miała z wyjazdu żadnej radości. I tak, koniecznie musimy tam kiedyś pojechać.
Zamyślił się chwilę nad pytaniem chłopaka.
- Teoretycznie na etacie jestem do końca lipca. Ale, że w lipcu niby internat ma być zamknięty, to mogę wyprowadzić się wcześniej. W sierpniu internatem ma zająć się portier, od września ma przyjść ktoś nowy. Podejrzewam, że trochę czasu zejdzie mi z ogarnięciem wszystkiego, zwłaszcza, że jeszcze w wakacje będą montować nowy wyciąg w sali chemicznej i mam go przetestować. Zobaczymy jak to będzie. Najwięcej czasu zajmie mi pewnie popakowanie wszystkich rzeczy i ich wywiezienie. Zrobiła mi się tu mała graciarnia. - mruknął, spoglądając kątem oka na zawalone biurko i uginające się pod ciężarem książek półki.

-Marudzisz, Arisee. Nie mam wątpliwości co do tego, że wolałbyś ganiać po świątyniach i tradycyjnych japońskich ogrodach niż po sklepach, ale nie wmówisz mi, że nie podobało Ci się siedzenie i wygrzewanie się na bajecznej plaży w Okinawie. Nie byłem tam nigdy ale z tego co widziałem na zdjęciach, to istny raj. Tylko rozłożyć leżak i podziwiać godzinami…
Nigdy nie byłem, bo nie ma tam tych tandetnych palm, więc rodzice woleli wypady na przykład na Majorkę. Skwar, sam piach i kamienie, wokół ludzie nastawieni tylko na wydawanie i zarabianie kasy, imprezy, alkohol i prostytutki przechadzające się ot tak po plaży… ale palmy lepiej na zdjęciach wyglądają. -prychnął.
-Z resztą przesadzasz też trochę z tym że jestem wyjątkowy bo wolę świątynie i parki niż zakupy… nie powiem, jestem dość wrażliwy na sztukę, szczególnie architekturę… no i mam słabość do tradycyjnych japońskich ogrodów, ale gdyby gdzieś w pobliżu był jakiś naprawdę dobry sklep z elektroniką albo grami, a nie same sieciówki, to muszę Cię rozczarować, ale zapewne wolałbym pooglądać gry niż świątynie…-uśmiechnął się przepraszająco znad kubka. O ile Ryu rzeczywiście był całkiem poważny, odpowiedzialny i dojrzały jak na swój wiek, o tyle gry komputerowe były jego ogromną słabością. To jak angażował się grając, ile uwagi im poświęcał i na ile powaznie do nich podchodził zdradzało, że mimo wszystko jest tylko nastolatkiem, który czasem musi się jeszcze wybawić.
-Wreszcie będzie nowy wyciąg? No tak, to jest moje szczęście. Jak zwykle wszystkie remonty, unowocześnienia i poprawy kiedy ja kończę ze szkoły. Założę się że za rok odnowią boisko do siatkówki. Tak akurat, żebym nie miał okazji pograć na porządnym tylko na tym na którym słupki są krzywe i parkiet się wykrusza. -westchnął ciężko.
-Ale cieszę się, że będzie nowy wyciąg i nie będziesz się już więcej truć tymi wszystkimi oparami, męczyć z ciągłym wietrzeniem sali i męczyć przy okazji wszystkich którzy mają lekcje w sąsiednich klasach… Arisee, pytam do kiedy zajmujesz się akademikiem, bo zastanawiam się czy nie powinniśmy może zacząć rozglądać się za jakimś mieszkaniem do wynajęcia… bo wiesz, w tej mojej malutkiej kawalerce możemy mieć problem z pomieszczeniem się. Mógłbym pozbyć się części swoich rzeczy i spróbować zrobić więcej miejsca, ale nie jestem pewien, czy ‘mała graciarnia’ by się zmieściła mimo wszystko… a od nowego semestru będę mieć zapewne nieco więcej książek i notatek…

- Nie marudzę. I ja nie wiem o jakim siedzeniu na leżaczku mówisz, bo co i rusz trzeba było latać po plaży i w miarę ogarniać prawie osiemdziesiątkę uczniów. Jak tylko wracaliśmy do pokoi, nie miałem na nic siły, więc tylko kładłem się spać. Także nie można nazwać tego wypoczynkiem. Tak jak nie można nazwać tej Twojej wycieczki na Majorkę szampańską zabawą. - stwierdził z przekąsem, zastanawiając się, czy kiedykolwiek jakikolwiek wyjazd rodziny Endo był naprawdę "rodzinny". Podejrzewał, że raczej nie.
- No i całe szczęście, że masz jakieś swoje hobby, a nie tylko się uczysz albo pracujesz. Poza tym, to takie hobby z profitem. Dobra, profit jest dla mnie, bo jak mi się kiedyś laptop zepsuje, to Ty będziesz musiał się z nim męczyć, a ja tylko będę patrzeć i potakiwać głową, że niby rozumiem co robisz. - zaśmiał się, już w myślach knując niecny plan zrzucenia całej swojej elektroniki na barki Ryu.
- Nic nie wiem o nowym boisku. To raczej nie w tym roku, bo dyrektor powiedziałby coś na radzie. Ale przecież zawsze będziesz mógł porozmawiać z wuefistą, żeby od czasu do czasu przychodzić pograć. Nie wydaje mi się, żeby był to jakiś problem. Dużo absolwentów przychodzi czasem odwiedzić stare kąty i porozmawiać z nauczycielami. Chociaż chyba mnie nie bardzo lubili, bo żaden nie przyszedł pochwalić się, co tam u nich słychać. - westchnął. Wykładanie znienawidzonego przez większość uczniów przedmiotu to jednak ciężki kawałek chleba.
Odstawił pusty już kubek na stolik, po czym oparł się wygodniej o ścianę, podciągając nogi na łóżko.
- Hm, to chyba od początku nasze wizje się troszkę rozminęły, bo ja od razu byłem przekonany, że wyprowadzka dotyczy nas obu. Wiesz, wanna, kotek i te sprawy. Poza tym, to niewykonalne, żeby wszystkie nasze rzeczy się pomieściły u Ciebie. Nie, żeby coś, bardzo lubię Twoje mieszkanie, ale z moją graciarnią może być ciężko, nie chcę też, żebyś wyrzucał jakieś swoje rzeczy ze względu na mnie.

-No tak, nie wziąłem pod uwagę, że w tym wieku nie ma jeszcze co liczyć na ogólną odpowiedzialność i jakąś rozgarniętość i że zamiast się lenić i prażyć na plaży musiałeś ogarniać całą tę bandę… Przepraszam, Arisee. Jak już skończę studia i będę pracować, jak Ty to mówisz, „dla Microsofta” to sobie to odbijemy z nawiązką. Pojedziemy na parę dni na Okinawę, zwiedzimy wszystkie zabytki po kolei, ogród botaniczny, parki, a później będziemy się przez trzy dni lenić na plaży. I nie będziesz musiał już nikogo pilnować. Tym razem to ja Ciebie będę pilnować, żeby nikt mi Cię poderwać nie próbował. -powiedział. Dopił kawę, odstawił kubek na biurko, a później bezczelnie położył się na jego łóżku. O ile położeniem się można nazwać sytuację gdy górna część ciała leży na łóżku, a nogi zwisają sobie z niego na podłogę. Oparł głowę tuż przy udach Arisee. Widać było z resztą że czeka aż kochanek skończy pić herbatę, by zaraz po tym oprzeć głowę na jego udach.
-Wiesz, myślę, że reszta mojej nagrody będzie musiała poczekać trochę dłużej jak do weekendu. Powinniśmy chyba zacząć rozglądać się za mieszkaniem. Szukamy czegoś na dłużej, prawda? Więc lepiej zacząć teraz kiedy studenci są zaaferowani sesją a trzecioklasiści egzaminami. Za 2-3 tygodnie ludzie zaczną się rzucać na mieszkania i trudniej będzie znaleźć coś dobrego. Część studentów co roku zmienia mieszkanie żeby nie płacić za nie przez wakacje, więc Ci co tak robią już musieli złożyć wypowiedzenie i mieszkanie pewnie jest zajęte do końca miesiąca ale już można je obejrzeć i ewentualnie podpisać umowę wynajmu…. Dobrze by było gdybyś w piątek po pracy wpadł do mnie, zrobimy notatki, określimy jakie mamy wymagania wobec mieszkania, przejrzymy ogłoszenia i w sobotę pojeździmy i pooglądamy oferty mieszkań, co Ty na to?
Kiedy Arisee odstawił kubek Ryu rzeczywiście oparł głowę na jego udach i zaraz wtulił twarz w jego brzuch. Zamknął w końcu drzwi na klucz, więc czuł się dość swobodnie.
-Swoją drogą jak już załatwimy sprawę mieszkania to mógłbym zająć się Twoim laptopem. Przejrzeć go zanim się zepsuje i trzeba będzie go naprawiać, przeczyścić w środku, przeskanować porządnie, wymienić pastę chłodzącą, sprawdzić czy wszystko jest odpowiednio podokręcane... w wakacje nie będzie Ci potrzebny do pracy, prawda? i będę mieć na to wreszcie czas.