Pukać przed wejściem! Pokój Arisee - TEMAT ZAMKNIĘTY

- To nic takiego. – powiedział tylko. – No i fajnie byłoby tam znowu pojechać. Kiedyś.
Wiedział doskonale, że chwilowo to nierealne. Ale może kiedyś, w tak nielubianej przez niego „bliżej nieokreślonej przyszłości”.
- Mnie pasuje. Ale Tobie nie będzie to przeszkadzać? Wiesz, w końcu też masz jeszcze testy, tyle, że matmę masz z głowy. A jednak takie poszukiwania trochę czasu zabierają. – spojrzał z góry na leżącego na łóżku chłopaka. – Co do wymagań, to nie mam żadnych. I uważam, że powinniśmy je wybierać przede wszystkim pod Ciebie. Żebyś miał dużo miejsca na sprzęt, skoro, jak sam mówiłeś, musisz kupić nowy. Plus musisz mieć blisko na uczelnię, albo chociaż jakiś korzystny dojazd, żeby nie marnować całego dnia na tłuczenie się tramwajami. – zaczął wyliczać.
Gdy tylko Ryu położył mu głowę na kolanach, usiadł wygodniej, starając się, żeby żadna z jego wystających kości nie gniotła kochanka. Bezwiednie położył mu rękę na włosach i zaczął je przeczesywać. Powoli i delikatnie.
- Fajnie by było, gdybyś na niego zerknął. Mam wrażenie, że niedługo mi padnie. Ha? Jaką pastę? Co Ty chcesz z nim zrobić? – autentycznie się przestraszył, że Endo planuje jakieś pastowe zamachy na jego ukochany stareńki laptop.
- A co do soboty. Ryu, odebrałeś już prawo jazdy? Bo myślałem, żeby wziąć samochód od rodziców i żebyś mógł go trochę „rozjeździć”. No i chyba samochodem byłoby wygodniej…

Gdyby mógł już teraz zabrałby Arisee na wakacje i dopilnował, by wreszcie odpoczął. Niestety w najbliższej przyszłości czekało ich bardzo dużo wydatków. Za mieszkanie zapewne na początku trzeba będzie wpłacić kaucję, później czynsz. Ryu potrzebował nowego komputera. Zamierzali przygarnąć kotka, a to wiązało się z wizytami u weterynarza, zakupem drapaka, kuwety i innych potrzebnych kotu rzeczy. Chciał też zostawić trochę pieniędzy na październik, kiedy zapewne będzie musiał kupić parę podręczników, semestralny bilet autobusowy i parę innych rzeczy związanych ze studiami. Ryu marzyło się własne auto, jakiekolwiek sprawne, ale na razie te marzenia musiały poczekać. Wakacje też w tym roku zapowiadały się dosyć skromnie.
-Trzy lata się uczyłem do egzaminów na bieżąco. Nie ma powodu bym panikował i uczył się przed nimi. Wystarczy że poświęce 3-4 godziny na przypomnienie materiału. Spokojnie, Kochanie…Przede wszystkim musimy brać pod uwagę to, by można było w nim trzymać zwierzęta, by było dość miejsca by wstawić dwa biurka i żeby wreszcie była normalna kuchenka z normalnym piekarnikiem… i rzeczywiście miło by było gdyby była wanna, nie prysznic, chociaż to chyba nie jest najważniejsze. Najważniejsza jest rozsądna cena, dość miejsca na dwa biurka i kotek. Co do miejsca… poszukamy czegoś w połowie drogi między uczelnią a szkołą. Tak, żebyś Ty też nie miał daleko do pracy. Albo żeby był jakiś korzystny dojazd.
Zamknął oczy i aż westchnął cicho kiedy Arisee zaczął go głaskać po włosach. Był zmęczony po podróży i wciąż nieco zestresowany olimpiadą. Takie delikatne pieszczoty pozwalały mu się nieco odprężyć. Chwilami miał ochotę mruczeć z zadowolenia.
Słysząc strach w głosie Arisee zaśmiał się cicho.
-Jest coś takiego jak pasta chłodząca do procesora… która się od procesora nagrzewa i z czasem traci swoje właściwości, przez co coraz gorzej spełnia swoje funkcje. A kiedy jeszcze komputer nie jest poodkurzany w środku, zapchany kurzem, przez co powietrze nie przepływa swobodnie, to tym bardziej się przegrzewa… Nieistotne. Po prostu pasta już tam jest, trzeba tylko czasem wymienić ją na nową… Prawo jazdy odebrałem. Myślę, że to całkiem dobry pomysł by wziąć auto. Jeżdżenie tramwajami byłoby dość kłopotliwe i zajęło dwa razy więcej czasu… Arisee co w ogóle myślisz o tym, że mamy razem zamieszkać? Cieszysz się? Denerwujesz trochę? Myślisz, że wytrzymamy ze sobą?

- Całe szczęście, że o Ciebie w takim razie martwić się nie muszę. Wystarczy mi Naoki. – westchnął, sam nie wiedząc czemu poruszając temat młodszego brata. – Przyszedł do mnie ostatnio i poprosił o pomoc w nauce. Tak spontanicznie. Jest cały zestresowany, furczy i burczy na każdego, kto się nawinie. No i nie może jeść. Ale nawet nam się rozmowa kleiła, nie było źle. Potem jeszcze rozmawialiśmy w kuchni, jak mu nawiał ten pająk… - urwał momentalnie, stwierdzając, że rozmowa z Ryu na temat Emilki nie była najlepszym pomysłem. Zwłaszcza, że ta ciągle uznawana była za zaginioną.
– No nieważne. Wracając do mieszkania. Na pewno trafi się coś fajnego. – gładko zmienił temat.
Wiedział, że Endo go wyśmieje. Ale co on mógł poradzić, że nie ogarniał nowych technologii.
- Okej, okej. Możesz robić z nim co chcesz, nawet smarować go jakąś pastą. Ty tu jesteś specjalistą od zbuntowanych laptopów. A po samochód pojadę w czwartek. Żeby w piątek po lekcjach od razu jechać do Ciebie. Tylko błagam, nie załam się. On jest… specyficzny. – mruknął, wspominając swojego stareńkiego, pomarańczowego Nissana.
Zamarł na chwilę, kiedy Ryu zapytał go, jakie są jego odczucia dotyczące przeprowadzki. Zaraz jednak powrócił do głaskania kochanka po włosach.
- Cieszę się. – powiedział cicho. – Ale jestem też przerażony. Zawsze jestem, kiedy coś ma się zmienić, a teraz dwa razy bardziej, bo jest to naprawdę istotna zmiana. Nie wiem skąd to się bierze. Czasem myślę, że lepiej byłoby jeszcze poczekać. Ale zaraz potem stwierdzam, że nie chcę widywać się z Tobą tylko w weekendy. Że chciałbym mieszkać normalnie, a nie na dziewięciu metrach kwadratowych z prawie setką uczniów. Cóż, to cały ja. Mówiłem, że mam problem z wybieraniem…

-Wiesz, gdybym nie miał gwarantowanego miejsca na studiach to też bym panikował i przeżywał… Teraz jestem spokojny, bo wystarczy mi te marne parę procent „byle jakoś mieć zdane” i nie obchodzą mnie wyniki… Ale wiesz, moim zdaniem Vendell… przepraszam, moim zdaniem Naoki nie ma powodu by panikować. Bardziej martwiłbym się o Moriyamę… Naoki jest z tych co to jakoś sobie poradzą. O ile nagle nie postanowił dostać się na jakieś wybitne studia techniczne, prawo albo medycynę to raczej nie ma co się bać… z resztą zauważyłeś, że Naoki zawsze jakoś ma farta? Pewnie pytania mu podpasuja…-bardziej mruczał niż mówił, prosto w brzuch Arisee. Przekręcił się ‘na plecy’ gdy Arisee wspomniał o swoim aucie. Spojrzał w twarz partnera i uśmiechnął się szeroko.
-Kochanie, nawet przez myśl mi nie przeszło, że mógłbyś jeździć byle pospolitą toyotą, jakich na ulicach pełno. Domyślam się, że jest specyficzny i dopóki jeździ i jest w stanie dowieźć nas na miejsce, cieszę się, ze w ogóle jest. -zamknął oczy. Zmarszczył na chwilę brwi, gdy Arisee nie odpowiedział od razu na jego pytanie i zamarł. Otworzył oczy i spojrzał w oczy kochanka, tym razem z powagą. Wysłuchał go i pokiwał lekko głową.
-Pytam, bo jeśli mam być szczery to też się tego boję. I denerwuję się tym bardziej niż egzaminami… Boję się, że Ci się znudzę jeśli będziesz miał mnie codziennie, że będziemy mieć w końcu siebie dość, że zaczną się jakoś uwydatniać nasze wady… Podobno czyjeś wady najlepiej się poznaje gdy się z ta osobą zamieszka. Boję się, że w pewien sposób przestanę być dla Ciebie atrakcyjny. Albo, że popadniemy w zupełną rutynę. Czasami też nachodzą mnie myśli, że może lepiej byłoby się nie spieszyć, ale z drugiej strony… Odkąd Cię poznałem o niczym innym nie marzyłem jak stworzyć z Tobą związek, zamieszkać razem i po prostu razem być. Wreszcie możemy, nie musimy się z niczym kryć… no i koniec z wieczną tęsknotą od poniedziałku do piątku. Będziemy mogli wreszcie się sobą nacieszyć…
chwycił jego dłoń i zatrzymał je przy swojej twarzy, by zaraz ucałować jej wnętrze. Podniósł się i usiadł prosto.
-Arisee, tyle już razem przeszliśmy i przetrwaliśmy. Przetrwamy też wspólne mieszkanie, prawda?

- Naoki mówił mi na co chce się dostać. Coś o projektowaniu… wzornictwo chyba. Albo jakoś tak. Podobno ciężko się tam dostać, bo mają trudne egzaminy wstępne, no i mało miejsc, a dużo chętnych. Mam nadzieję, że sobie poradzi. Mama też już chodzi cała w nerwach, mnie już też się udzieliło. – westchnął. – A co u niego słychać? U Moriyamy znaczy. Macie ze sobą kontakt?
- Ile ja bym dał, żeby to była „pospolita toyota” , a nie taki… ostrzegawczy znak drogowy połączony z syreną przeciwlotniczą… - mruknął cicho. Cóż, Arisee kochał swój samochód miłością patologiczną, na przemian błagając go, by nie rozwalił się gdzieś po drodze i wyzywając go by skończył w jakimś rowie. Nie potrafił się go jednak pozbyć. Głównie z sentymentu.
Westchnął z niemałą ulgą, że nie on jedyny boi się wspólnego mieszkania i że Ryu ma co do tego podobne uczucia.
- Teoretycznie rzecz biorąc mieszkaliśmy już rok „razem”. – stwierdził, przypominając sobie, że całą pierwszą klasę Endo pomieszkiwał w internacie. – Ale raczej nie można tego liczyć tak dosłownie. No i wiem, że jeszcze z milion razy będziesz musiał na mnie krzyczeć, że mam dosuszyć włosy, zanim wyjdę na dwór, albo mam ubrać skarpetki, bo jest zimno, albo przestał jeść zalewajki… i z masy innych powodów. Ale będzie dobrze. Chyba. Skoro sami tego chcemy. – zamilkł, nie wiedząc już co powiedzieć. Chciał mieszkać z Ryu. Bał się tylko tego, co będzie potem. I jak ludzie na to zareagują. I to chyba przerażało go bardziej niż „rutyna i nuda”.
- Wiesz, chyba zamówię już tę pizzę. Zanim ją dowiozą i tak minie co najmniej pół godziny. Chciałbyś jakąś konkretną? – zapytał, sięgając po leżący pod poduszką telefon.

-Taaak. Mieszkaliśmy już rok razem. A nasze kontakty ograniczały się do ‘dobry wieczór? Wszystko w porządku? Nie siedź do późna. Dobranoc’. Parę rozmów o pogodzie, parę zadań z chemii, parę informacji, że czeka na mnie paczka w portierni i tyle. Och i raz w pierwszym semestrze się rozchorowałem i jak przyszedłem po termometr bo miałem gorączkę to później przez trzy dni wpadałeś do mnie po pięć-sześć razy dziennie pytać czy czuję się lepiej i czy nie wezwać lekarza. Pamiętasz? To były chyba najfajniejsze dni w pierwszym roku… i to Twoje chodzenie w koszulce i króciutkich spodenkach.. to powinno być zakazane. Całymi nocami nie mogłem spać tylko fantazjowałem o tych Twoich szczupłych udach.-uśmiechnął się szeroko.
-Arisee, nie będę krzyczał, będę spokojnie upominał. Albo sam dosuszał Ci włosy i ubierał skarpetki. O zalewajkach też nie ma mowy, bo przecież i tak będę gotował. Szefem kuchni to ja nie jestem, ale chyba nie jest aż tak źle, żebyś wolał jeść zalewajki, co? Zamów tę pizzę. Faktycznie będziemy na nią na pewno czekać. Dla mnie cokolwiek byle bez owoców morza, cebuli i czosnku.
Zamilkł na chwilę pozwalając by Arisee spokojnie zadzwonił do pizzerii. W tym czasie rozglądał się trochę po pokoju partnera. Uśmiechnął się widząc papierowy tulipan na parapecie okna.
Nadal go masz? Ciekawe czy zabierzesz go podczas wyprowadzki.
Wstał, zabrał kubki po kawie i herbacie i poszedł je umyć. Zaraz później wrócił na łóżko i usiadł opierając się wygodnie. Widać było po nim zmęczenie.[/i]
-Moriyama pisał do mnie maila. Nie mówiłem Ci przez telefon? Jest u siostry w stanach. Zamierza się rozwijać w kierunku koszykówki. O egzaminach nie wspominał, ale na pewno też się nimi denerwuje i uczy do nich. Muszę do niego zadzwonić po egzaminach… I wspominał, że jego siostra ma okropnie przystojnego faceta i Natsu ubolewa nad tym, ze takie ciacho jest zajęte przez jego siostrę… Właśnie!
-wyraźnie coś sobie przypomniał. Usiadł znów prosto i popatrzył na Arisee.
-Jest taka sprawa… Chodzi o to, że na początku sierpnia w Tokio jest coś takiego… trochę jak targ gier połączone z konwentem… Będzie parę premier gier, trochę paneli i prelekcji, najnowsze konsole do przetestowania, kask 3d, będą krajowe mistrzostwa dwóch gier MMORPG… ogółem spore wydarzenie dla graczy. Nocleg na swoich materacykach w sleeproomach. Koszt takiego trzydniowego eventu jest dość wysoki a miejsca w sleeproomach już się skończyły. Tak się składa, że dostałem dla siebie wejściówkę, ale szczerze mówiąc nie bardzo mam ochotę jechać. Wolałbym zostać z Tobą i spędzić ten weekend w jakiś ciekawszy sposób, tylko strasznie szkoda mi tej wejściówki. Zwłaszcza, że pozwala wchodzić dowolnie na panele i prelekcje nawet jeśli sale są już pełne. A prawda jest taka, że pomoc techniczna jest tam prawie niepotrzebna. Jedyne co mogą chcieć to wejść na krzesło i włączyć projektor, podłączyć przedłużacz albo coś w tym stylu. Zwykle się po prostu kręci w koszulce z napisem ‘pomoc techniczna’ i sprawia wrażenie profesjonalizmu mimo, że nic się nie robi. No i zastanawiam się… może Naoki chciałby pojechać? Znam go na tyle by wiedzieć że poradziłby sobie. Wejściówka nie jest imienna a wydarzenie całkiem fajne. Tylko wiem, że ode mnie za nic by jej nie przyjął, więc chyba musiałbyś Ty z nim o tym porozmawiać.

- Bo się o Ciebie martwiłem. Wyglądałeś wtedy naprawdę okropnie, więc wolałem mieć Cię na oku. Zresztą przez ostatnie miesiące też się martwiłem, żebyś nie padł z przepracowania. I ładnych rzeczy się dowiaduję po latach. – mruknął cicho na wspomnienie o krótkich spodenkach. Wredny umysł od razu podsunął mu wizję siedemnastoletniego Ryu, który „całymi nocami fantazjował o jego szczupłych udach”, a szeroki uśmiech dziewiętnastoletniego Ryu, siedzącego tuż koło niego, wcale nie pomagał w pozbyciu się wrednych myśli.
Aby chociaż trochę zmienić kierunek biegu swoich myśli, wybrał numer pizzerii i zamówił pizzę. Dwie najzwyklejsze, z pieczarkami i szynką, różniące się jedynie wielkością. Dla Endo wziął dużą, dla siebie samego średnią, którą i tak pewnie będzie jeszcze jadł na zimno na kolację.
- Okej, zamówione. – oświadczył, kiedy tylko kochanek wrócił z łazienki, trzymając w ręce czyste kubki. – Dziękuję, nie musiałeś tego robić.
Parsknął śmiechem, słysząc opowieść o Moriyamie.
- Co za chłopak. Ale to dobrze, że chce się rozwijać. W Ameryce na pewno będzie miał ku temu większe szanse. Jakby nie było, tamtejsza koszykówka stoi tak o trzy poziomy wyżej od tej naszej. I nie chodzi mi tylko o poziom gry.
Słuchał tego całego wywodu, nie bardzo go w ogóle rozumiejąc. Takie wyjazdy, jakieś sleeproomy, gry i cała ta otoczka była dla niego po prostu zbyt abstrakcyjna. Na końcu jednak pokiwał głową.
- Okej, zapytam go. Ale dopiero po testach. Nie chcę teraz zawracać mu głowy, a wszelkie teksty typu „dostaniesz wejściówkę jak zdasz” mogą go tylko jeszcze bardziej wściec. Będziesz musiał mi tylko dokładnie wyjaśnić o co tam chodzi, bo jak ja mu zacznę tłumaczyć „na moje”, to nie wyjdzie z tego nic dobrego. I myślę, że mu się to powinno spodobać. Fajnie, że o nim pomyślałeś. – uśmiechnął się z wdzięcznością, że mimo iż Ryu nie bardzo przepadał za Naoki i vice versa, to jednak chciał coś dla niego zrobić.

-Byle wytrwał i nie próbował poderwać chłopaka siostry… Moriyama jest lojalny ale czasami działa pod wpływem chwili… Szczerze mówiąc brakuje mi tu tego durnia. Ledwie wyjechał a już jakoś dziwnie bez niego. Zbyt spokojnie.-mówił na pozór spokojnie. Przypadkowa osoba stwierdziłaby, że Ryu nie wyraża żadnych uczuć, ale wystarczyło go znać choć trochę by wiedzieć że pod tą pozorną obojętnością skrywa się spora doza tęsknoty i smutku.
Przyglądał się niezrozumieniu na twarzy Arisee i westchnął ciężko.
Naprawdę nie masz pojęcia o czym mówię, prawda? Chyba będę musiał porozmawiać z Naokim.-aż skrzywił się na myśl o młodszym bracie swojego chłopaka. Objął Arisee i przytulił go, opierając brodę na jego ramieniu.
-Liczyłem na to, że uda mi się uniknąć spotkania z Naokim i rozmowy z nim… Sam wiesz, że on średnio mnie toleruje. Ja z resztą też nie uważam spotkań z nim za przyjemne. Nie chcę by ubzdurał sobie że chcę się wkupić w jego łaski czy coś… z drugiej strony jeśli sam mu nie wyjaśnię sprawy obawiam się, że Ty też mu wszystkiego nie przekażesz jak należy… Nie mam Ci za złe tego, że jesteś nie w temacie, oczywiście… Jakoś się z nim spotkam po egzaminach. O to, że je zda nie ma co się martwić. Nao jest z tych co to zawsze jakoś sobie dadzą radę… Arisee, jak myślisz jak on zareaguje na to, ze mieszkamy razem? Wcześniej sugerował, że Cię wykorzystuję i jak tylko skończę szkołę to Cię zostawię. Co kiedy się dowie, że jest wręcz przeciwnie i postanowiliśmy razem zamieszkać? Uspokoi się trochę, czy wścieknie jeszcze bardziej gdy dotrze do niego, że miedzy nami jest coś poważnego?
Martwię się trochę, że nie będzie chciał Cię odwiedzać gdy już będziemy razem mieszkać. Nie chcę byś przeze mnie tracił z nim kontakt…

- Tęsknisz za nim, co? – skomentował cicho, widząc niby obojętną, a jednak smutną minę Endo. – Hej, przecież nie wyjechał na koniec świata. Możecie do siebie dzwonić, pisać. No i pewnie niedługo się zobaczycie. W końcu będą wakacje.
Mruknął cichutko, kiedy chłopak się do niego przytulił.
- Słuchaj, jeśli nie chcesz, to naprawdę nie musisz spotykać się z moim bratem. – domyślał się, że „towarzyska pogadanka” z Naokim była ostatnią rzeczą na jaką Ryu miał ochotę. – Rozpiszesz mi po prostu wszystko na kartce, ja się postaram się mu to wytłumaczyć. Ewentualnie w razie problemów powiem mu, żeby do Ciebie napisał. Myślisz, że można to tak zorganizować? – zapytał.
Zamyślił się chwilę, kiedy okazało się, że temat młodszego Vendella ma kontynuację.
- On wie, że mam zamiar z Tobą zamieszkać. – oświadczył w końcu Arisee. – Powiedziałem mu jakiś czas temu. W sumie on sam zaczął temat. Zapytał co teraz, skoro kończysz szkołę i czy dalej mamy zamiar „bawić się w parę”. Nie skomentował jakoś specjalnie mojej decyzji. Ale nie krzyczał i nie wyzywał. To jest dobry znak. Wiesz, nie będę go zmuszał, żeby nas odwiedzał. Ale zawsze przecież będziemy mogli się spotykać na jakimś neutralnym gruncie. W kawiarni, czy u rodziców. Chyba. – uśmiechnął się smutno. Naoki był jednak ciężkim tematem do rozmów. I często to wszystko Arisee przerastało.
I całe szczęście, że w tym momencie zadzwonił telefon, żeby Arisee pofatygował się na dół, bo przyjechała pizza. Wyplątał się więc szybko z objęć Ryu, cmoknął go przelotnie w policzek, w przelocie chwytając portfel z biurka i mrucząc szybko „zaraz wracam”, pognał na dół. Cały kurs zajął mu niecałe pięć minut, po czym wrócił do pokoju z dwoma pudłami pachnącej pizzy.

Prychnął cicho na stwierdzenie Arisee o tym, że Ryu tęskni za Natsu. Oczywiście, że tęsknił. I oczywiście, że się do tego nie przyzna.
Przygryzł wargę wysłuchując w ciszy wywodu na temat Naokiego. Wyraźnie się nad czymś zastanawiał. Już miał odpowiedzieć, kiedy zadzwonił telefon Arisee i mężczyzna wyszedł odebrać pizzę. Ryu znowu położył się na jego łóżku, tym razem na brzuchu, i przyciągnął sobie poduszkę pod głowę.
Kusisz, Arisee. Najchętniej zostawiłbym to Tobie, napisał na kartce co i jak i poprosił, byś to Ty pozałatwiał wszystko z Naokim. Tylko z drugiej strony… Może gdyby Naoki częściej się ze mną widywał, jakoś by mnie w końcu zaakceptował? Ludzie zwykle najbardziej obawiają się tego, czego nie znają. Może gdybym miał trochę więcej kontaktu z Naokim to zaakceptowałby nasz związek i zrozumiał, że naprawdę Cię kocham i traktuję zupełnie poważnie… Z jednej strony nie chcę znów awantur, z drugiej chciałbym chociaż spróbować zmienić nastawienie Twojego brata. Cholera to naprawdę będzie trudne…
Podniósł się kiedy Arisee wrócił z obiadem. Kiedy dotarł do niego zapach ciepłej pizzy, aż zaburczało mu głośno w brzuchu. Z nadmiaru wrażeń nawet nie myślał o tym, że jest głodny.
-Przepraszam… W sumie mało jadłem ale jakoś o tym nie myślałem… Arisee, wiesz chyba jednak poproszę Naokiego o spotkanie po egzaminach i sam z nim porozmawiam. Wyjaśnię co i jak. Odpowiem w razie pytań.
Rozdzwoniła się komórka Ryu. Chłopak wyjął spokojnie telefon z kieszeni, spojrzał na wyświetlacz i zmarszczył czoło.
-Ojciec.-Powiedział. Nie odebrał, telefon wciąż dzwonił.

Zaśmiał się cicho, słysząc głośne burczenie w brzuchu chłopaka, jednak zaraz zakrył usta ręką, żeby nie parsknąć śmiechem jeszcze głośniej.
- Oj tam. Wiesz, to było nawet urocze. – mruknął, szczerząc się od ucha do ucha. – A teraz wcinaj, bo naprawdę musisz być głodny. Głodzili Was tam, czy jak?
Podsunął większe pudełko bliżej Endo, usiadł na łóżku i rozpakował swoje.
- Jeśli koniecznie chcesz się z nim spotkać. Wiem, że to będzie trudne, dlatego nie zmuszam Cię do niczego. Nie musisz tego robić. Naprawdę. – oświadczył, odrywając kawałek pizzy i smarując go sosem.
Nie chciał kolejnego spięcia na linii Ryu-Naoki. Wystarczyło w sumie niewiele, ledwie iskra, żeby z tej niechęci wywołać pożar nienawiści o katastrofalnych skutkach. Którego Arisee na pewno nie potrafiłby ugasić. Opowiedzenie się po którejkolwiek ze stron jeszcze bardziej by wszystko podsyciło. A ostatnim, co chciał zobaczyć, to tłukących się bez umiaru ukochanego kochanka i rodzonego młodszego brata.
Na telefon początkowo nie zareagował. Ryu miał swoje sprawy, pracę, korepetycje i znajomych. Zadzwonić mógł do niego praktycznie każdy i Arisee nie wnikał i nie interesował się tym. Do czasu, kiedy to chłopak ze skrzywieniem wypowiedział jedno słowo: „ojciec”.
Okej, to było niespodziewane. Właściwie Endo Najstarszy był chyba ostatnią osobą, która mogłaby w tej chwili dzwonić.
- Aha… - to było jedyne co zdołał wydusić. – Nie, żeby coś, ale to… dziwne. Bardzo. I tak się zastanawiam, czy jednak nie powinieneś odebrać. – zasugerował, patrząc na zmarszczoną twarz kochanka. Odłożył pizzę do pudełka, przysunął się bliżej chłopaka i objął go ramionami, by chociaż trochę podnieść go na duchu. – Nie denerwuj się. Jestem tutaj.

Patrzał z dezorientacją na telefon. W końcu chwycił dłoń Arisee, splótł palce z palcami Arisee i odebrał telefon.
-Halo?-zapytał siląc się na obojętny ton głosu. Spodziewał się kolejnej awantury, obcięcia funduszy jakie dostawał na mieszkanie, informacji o pogrzebie którejś z ciotek, czegokolwiek, ale nie spokojnego pytania ‘co słychać?’. Brwi Ryu aż podjechały w górę czoła w geście głębokiego zdziwienia i odrobiny pogardy.
-Och wszystko w porządku, tatusiu. Siedzę właśnie na łóżku MOJEGO CHŁOPAKA i trochę nam przeszkodziłeś, ale czego się nie wybacza rodzinie, prawda?-zaczął przesłodzonym, teatralnym tonem.
-Czego chciałeś?!-warknął w słuchawkę.
Nie mam pojęcia czego ode mnie chce ten dupek ale na pewno tego nie dostanie
Pogładził delikatnie kciukiem wierzch dłoni Arisee. Wyglądało to dziwne biorąc pod uwagę sposób w jaki rozmawiał właśnie z ojcem. Z jednej strony był delikatny i czuły wobec partnera, z drugiej nieprzyjemny wobec ojca.
-Dobrze zrozumiałeś. Z tego co pamiętam w umowie nie było nic o tym, że nie wolno mi brać udziału w konkursach i olimpiadach. W czym problem? Zawsze lubiłeś się chwalić moimi i Nany ocenami, więc powinieneś być zadowolony.
Po usłyszeniu kolejnej, nieco dłuższej wypowiedzi Ryu wybuchnął śmiechem. Arisee nie mógł słyszeć co mówił jego rozmówca, ale na pewno dało się wychwycić, że mówi podniesionym głosem.
-W dupie mam, tatusiu co teraz powiesz. Może przyznaj się im, że wychowałeś syna pedała a później wstyd Ci było i wysłałeś go na drugi koniec Japonii? To by ich na pewno usatysfakcjonowało…NIE. Za kogo Ty mnie masz?! W życiu nie sprzedałbym się za kasę! Sam w końcu mnie nauczyłeś co to znaczy godność Endo. Nie ma mowy bym brał udział w kolejnej waszej nadętej szopce! NIE! TO JA CI COŚ POWIEM. Jestem pełnoletni i gówno mi możesz teraz zrobić. Albo płacisz normalnie, albo pozwę Cię o alimenty. Przetrwam jakoś te 3 miesiące do rozprawy, a później będziesz musiał wyrównać te trzy miesiące których nie płaciłeś, a ja zabiorę za to SWOJEGO CHŁOPAKA do SWOJEGO RODZINNEGO MIASTA. Na pewno chętnie je zobaczy.
Puścił dłoń Arisee tylko dlatego, żeby chwycić skrawek kołdry i zacisnąć za nim pięść. Aż pobielały mu kłykcie ze złości.
-Sam mnie tak wychowałeś. Nie ma mowy bym wziął udział w tym kretyńskim bankiecie. Radź sobie sam. Do dziesiątego oczekuję wpłaty na konto, inaczej spotkamy się w sądzie. Wycieczkę do rodzinnego miasta przemyślę jak zobaczę wyciąg z konta.
Przygryzł wargę przez chwilę słuchając co druga strona ma do powiedzenia.
-Nie obchodzi mnie to. Zabroń Nanie przyjeżdżać do mnie, a ja zacznę odwiedzać ją. Nie możesz mi zabronić wracać do miasta. -powiedział już spokojniej.
-Ucałuj mamusię-dodał tym samym słodkim tonem co na początku i rozłączył się, a później ze złością rzucił telefonem w poduszkę.
-Co za idiota! Wybacz Arisee, ale spokojniej nie dałbym rady…
Puścił kołdrę i znowu złapał partnera za rękę. Starał się wyglądać normalnie i spokojnie, ale chociaż uśmiechnął się niepewnie, wciąż drżały mu dłonie

No to ładny bigos. – pomyślał, słysząc ewidentnie dwuznaczną rewelację, którą to Ryu uraczył swojego ojca. I doskonale zdał sobie sprawę, że starszy Endo raczej dobrze na tę informację nie zareagował, bo po chwili dało się słyszeć podniesiony głos po drugiej stronie słuchawki. W efekcie czego chłopak też niemal krzyczał i Arisee naprawdę się przestraszył, że zaraz ktoś ich nakryje.
Właściwie cała ta rozmowa sprawiała, że nie czuł się komfortowo. Wiedział doskonale, że rodzice wypali się Ryu i „zesłali” go do tej szkoły. Że on nie pozostawał im dłużny i nawet nie starał się, żeby coś zmienić, kontakt utrzymując jedynie z Naną. Wiedział też, że państwo Endo bardziej troszczyli się o własne tyłki niż o dzieci. Jednak, to wszystko czego był właśnie świadkiem, przerastało jego najśmielsze oczekiwania. I było straszne.
Przytulił się tylko mocniej do kochanka, by jakoś go wesprzeć, a może przede wszystkim, nieco uspokoić. W końcu odetchnął z niemałą ulgą, kiedy ta „rozmowa” dobiegła końca.
- Rozumiem. – wydusił tylko. – Znaczy, nie bardzo rozumiem, ale to nieważne. Już po wszystkim. – gdy partner na powrót chwycił jego rękę, Arisee splótł ich palce razem i trzymał tak przez dobrą chwilę, dopóki nie upewnił się, że Ryu się nieco uspokoił.
- Zrobiłbym Ci jeszcze jedną kawę, ale to będzie za dużo na dzisiaj. Więc dostaniesz herbatę. Słodką, cytrusową. I zjedź coś, dobrze? – poprosił cicho.
Nie chciał prosić kochanka o streszczenie rozmowy telefonicznej, bo to tylko by wszystko pogorszyło. Zresztą, sens mniej więcej wyłapał i wcale mu się to nie podobało.

-Nie, Arisee. Nie chcę herbaty. Zostań ze mną po prostu przez chwilę-mruknął przyciągając go do siebie i przytulając go mocno. Puścił go dopiero po jakichś dwóch minutach.
-Nie wiem co teraz zrobi. Jeżeli przestanie wysyłać mi kasę na mieszkanie to możliwe, że w sierpniu będę musiał poszukać sobie pracy i napisać pozew o alimenty. Może być ciężko przez miesiąc czy dwa, ale jakoś to będzie… jedz, Arisee, bo zimna pizza jest niedobra.-dodał po chwili i sam sięgnął po kawałek swojej pizzy. Uśmiechnął się do partnera, chociaż było widać, że jest w nienajlepszym nastroju.
-O czym rozmawialiśmy? Ach, pytałeś czy nas głodzili… nie, jedzenia było aż za dużo, ale byłem za bardzo zaabsorbowany matematyką, żeby myśleć o jedzeniu… ale podczas jednego wyjścia miałem okazję zjeść naprawdę dobre dango. W takiej zupełnie niepozornej budce na ulicy. Serio. O ile lubię kuchnię japońską, to nie przepadam za kluskami pod właściwie każdą postacią. Zjem ale jakoś kluski nie robią na mnie wrażenia… ale tamte były pyszne. Pojedziemy kiedyś do Kyoto i zabiorę Cię tam.-mówił między kęsami pizzy.
-Arisee masz wolną niedzielę też? Gdyby w sobotę udało nam się podpisać od razu umowę najmu, moglibyśmy w niedzielę posprzątać trochę nowe mieszkanie, spędzić tam trochę czasu, zrobić listę zakupów i może już część rzeczy przewieźć…

Przytulił mocno Ryu do siebie, pozwalając mu zostać w takiej pozycji jak długo potrzebował. Nie mówił nic, głaszcząc go tylko uspokajająco po plecach. Odezwał się dopiero, kiedy chłopak go puścił.
- Damy sobie radę. I mam wrażenie, że Twój ojciec przecenia siłę pieniądza, skoro otwarcie szantażuje Cię odcięciem funduszy, gdy tylko robisz coś nie po jego myśli. Nie martw się, będzie dobrze. – ucałował go w policzek zanim całkiem się odsunął i nie zajął się swoją pizzą.
Ryu niepotrzebnie aż tak mocno się martwi. Jasne, wynajęcie mieszkania i ogarnięcie go będzie trochę kosztować, ale mamy moją pensję i sporo oszczędności. Mam tylko nadzieję, że nie będzie chciał znowu wszystkiego znowu robić sam.
- Takie małe budki z jedzeniem są świetne. Znaczy, oczywiście, są też takie, które serwują jedzenie wątpliwej jakości, jednak większość to super sprawa. Prowadzone przez ludzi, którzy naprawdę znają się na tym co robią, szczególnie w miejscach odwiedzanych przez turystów. Koniecznie musimy zatem pójść na to dango. I tak, niedzielę też mam wolną, no, przynajmniej do wieczora. Dobry pomysł. Lepiej porozkładać przeprowadzkę na raty, niż potem robić wszystko na wariata.

Pizza zniknęła w szybkim tempie, co zdecydowanie pokazało, że obydwaj byli naprawdę głodni. Później porozmawiali jeszcze o błahostkach, typu nienauczeni pierwszoklasiści, przez których Arisee ma huk roboty ze sprawdzianami poprawkowymi, lub czy w tym roku lato będzie tak gorące i parne jak w zeszłym. Do feralnego telefonu już nie wracali.
Nim się obejrzeli, zrobiło się późno i Ryu musiał wracać do siebie. Widać było, że oboje są z tego faktu średnio zadowoleni, jednak pozostało już tak niewiele, a koniec roku jarzył się niemal jak światełko w tunelu – każdego dnia coraz to większe i jaśniejsze.
Arisee ucałował kochanka na pożegnanie, jeszcze raz pogratulował mu wygranej w olimpiadzie i poprosił, żeby się nie martwił, za to porządnie wyspał. Sprawdził też, czy nikt nie kręci się po korytarzu, po czym mówiąc tylko krótkie „Kocham Cię”, pożegnał się z nim i wrócił do swoich nauczycielskich obowiązków.

Wraz z końcem roku szkolnego Arisee Vendell oficjalnie zrezygnował z funkcji opiekuna internatu, po czym wyprowadził się ze swojego maleńkiego pokoiku, by zamieszkać z ukochanym.