Dyskoteka/klub taneczny

Reito podziękował pani od makijażu i oparł się o blat, by spojrzeć w lustro.
Reito jak nie-Reito. Podkreślone kredką i tuszem oczy, włosy zawadiacko zarzucone do tyłu. spodnie-zdecydowanie-za-nisko, bose stopy, brak koszulki - i, o zgrozo - obroża na szyi.
Poprawił jeszcze raz zdecydowanie-za-niskie spodnie i westchnął. Gdyby tylko jego szef zaczął przeglądać grafiki...
Wiedział jak ma się ruszać, czuł muzykę. Nie przeszkadzały mu momentami całkiem wulgarne i wyuzdane ruchy - praca to praca, a szansa, że ktoś rozpozna "Violeta" jako syna szanowanej rodziny Akarai, była zerowa. Ludzie, którzy mogli go rozpoznać, nie chodzili do takich lokali.
Nagle wyobraził sobie swojego nauczyciela śpiewu z jego zrozpaczoną miną, widzącego jednego ze swoich faworytów na scenie w dyskotece.
Zachichotał.
Do garderoby wpadł facet od nagłośnienia. Był starszy od Reito o jakieś cztery lata, ale był całkiem miły.
- Violet, zaczynasz od "S&M" Rihanny. Gotowy?
- Pewnie!

Czymże jest skręcona kostka w obliczu całonocnej zabawy? No właśnie - niczym. Tak więc, kiedy Naoki odebrał telefon od kumpla informującego go, że zbiera ludzi do wyjścia do jakiegoś klubu, nie mógł odmówić. Wystarczy, że CAŁY DZIEŃ przesiedział z nogą w gipsie. Znaczy wcześniejszy dzień, trochę pomalował, potem noc, lekcje - był na wszystkich! - nie mógł iść na trening i zaczął się szwendać po internacie, zagadywać ludzi, wyszedł na spacer, ale ileż można w takim bezruchu życiowym funkcjonować? Wiedział, że i tak by nie usnął, bo czuł w sobie zwyczajnie nadmiar energii. Cóż więc mógł zrobić?
Przejście przy ochroniarzu nie było szczególnie ciężkie, bo i ten nie spodziewa się raczej uciekających uczniów. Jak Arisee się połapie i tak będzie problem, ale... no, nie pierwszy, nie ostatni.
W każdym razie dotarł na miejsce w towarzystwie kilku znajomych. Jak zawsze bał się, że jako najmłodszy i jedyny już chyba niepełnoletni nie zostanie wpuszczony.
Eh, smarkażeria poszła się zabawić. Na szczęście między innymi dowodami i legitymacjami, jeden Naoki został pominięty i po prostu wszedł do środka. Kiedy za to spojrzał, co się dzieje na scenie, stanął jak wryty, a po chwili zaczął się śmiać.
Ten człowiek musi mieć schizofrenię.
Stwierdził w duchu, ale zaraz ruszył dalej, między ludzi, dalej patrząc na postać, która zaraz ma zacząć śpiewać z lekkim niedowierzaniem.

Reito nie widział Naokiego w tłumie. Bardziej zajęty był nagle-zepsutym mikrofonem, który po kilku silniejszych, ale cichutkich bluzgach zaczął magicznie działać.
Piosenka była wulgarna, ale jak kazali mu taką zaśpiewać, to da z siebie wszystko.
Muzyka zaczęła grać, a on wziął głęboki oddech i wypuścił z ust pierwsze monotematyczne słowa piosenki rodem z Hameryki.
Gdyby Reito nie był homoseksualistą, a niestety nim był, to by powiedział, że czuje się jak pedał, wykonując te zmysłowe ruchy, dalekie od męskości, ale w jakiś sposób intrygujące. Większości z nich nauczył go facet od nagłośnienia, który nie wiedzieć czemu był całkiem biegły w sztuce striptizu. Striptiz, ale bez rozbierania - tak to w duchu określił Akarai.
Zresztą, niewiele się to różniło, bo obie te sztuki miały na celu wywołanie ślinotoku u części ludzkiej populacji, która miała przyjemność oglądać.
No, i tak się stało. Reito posłał ostre spojrzenie oblizującemu się mężczyźnie przy barze. Gościu gapił się na niego od momentu, kiedy wyszedł na scenę, i to Reito serdecznie gnębiło.
Niestety, facet uznał to za element występu i poczuł się wyróżniony.
Na szczęście właściciel wydawał się zadowolony lubieżnym występem Violeta, albowiem znacznie wzrosły obroty baru - starsze i młodsze kobiety potrzebowały schłodzić czymś swoje rozpalone śpiewakiem ciała.
Reito śpiewał i śpiewał, skupiał się na zadaniu i zupełnie nie zwracał uwagi na widownię.
Ergo, nie zwracał uwagi na Naokiego Vendella, który stał i się na niego gapił z miną zdziwionego wielbłąda.

Naoki stał tym bardziej zdziwiony, że to wszystko mu się podobało. Jakoś nie mógł oderwać wzroku i zwyczajnie gapił się przez chwilę na ruchy nowego znajomego, na jego ciało, słuchając jego głosu.
- Te, Nao, zmieniasz orientację, czy coś?
Odezwał się jeden z jego kolegów zaczepnym tonem i dopiero w tej chwili Vendell się otrząsnął. Spojrzał na niego i uniósł brew.
- Zastanawiałem się tylko, gdzie ty mnie zaciągnąłeś i, czy zaraz gdzieś braciszka nie spotkam. - odpowiedział jakby z lekkim rozbawieniem. Nie wszyscy koledzy Naokiego wiedzieli, co poróżniło go z bratem. Jedynie ci najbliżsi. Może nie mówił o tym byle komu i nie wyciągał tego tematu za często, ale i po prostu go nie ukrywał. Zaraz wzruszył ramionami i poszedł dalej. Wziął sobie piwo, bo poczuł się nagle nieprzyjemnie spięty na myśl, że mogłoby z nim być coś nie tak. Ostatnio coraz częściej miał takie myśli i te cholernie go przerażały. Zajął się rozmową, starając się o tym nie myśleć. Nie był pewien, czy chce łapać Reito i zagadywać w tej chwili.

Piosenka dobiegła końca. W ostatnim takcie Reito zobaczył Naokiego.
I śmiertelnie pobladł, ale wiedział, że nie może stracić rezonu. Dokończył ruch w akompaniamencie cichnącej muzyki i kobiecych pisków.
- Teraz zajmie się wami nasz didżej Hiroki, ale niedługo Violet wróci na scenę w piosence "For your entertainment"! - poinformował widownię szef i Reito wiedział, że łatwo się z tego nie wykaraska.
Miał kilka minut przerwy. Po raz ostatni zerknąć na tekst, przypomnieć melodię, zwilżyć gardło wodą...
Absolutnie nie ma czasu zobaczyć się z Naokim. Chciał wierzyć, że chłopak nie puści farby. To by było dla Akaraia za dużo - padnięcie jego konspiracji oznaczałoby natychmiastową deportacją Reito do Anglii. Albo Rosji. Najpewniej Rosji...
Wiedział, że wuj nie pochwaliłby jego nocnych eskapad.
Reito zachowywał się teraz jak dzieciak, i nie czuł się co do tego pewnie. Kochał śpiew, kochał ten zastrzyk adrenaliny, kiedy nocami wykradał się z domu, by śpiewać w klubie.
Akarai westchnął, poprawił włosy, przyjrzał się swojemu odbiciu w lustrze i wyszedł na scenę.
- Panie i panowie, Violet!
Więcej muzyki. Więcej wulgarności. Więcej Violeta w Reito.

Grupka się rozeszła. Weszli w szóstkę, ale to jakaś para poszła tańczyć, to ktoś sam szukał towarzystwa na parkiecie i jakoś tak wyszło. Naoki pił spokojnie swoje piwo i patrzył na parkiet, na którym zaraz znowu pojawił się Reito. Choć ubrany, jak nie-Reito. I zdecydowanie zachowujący się, jak bardzo-nie-Reito.
Patrzył, jak ten znowu wykonuje dość wulgarne ruchy i śpiewa. Fakt faktem, śpiewać umiał. Ruszać się z resztą też. Choć nie podobał mu się ten fakt. Nie podobało mu się, że się gapi, że jakoś nie może odwrócić wzroku, że widok sprawia mu przyjemność. Że coraz częściej myśli w ten sposób.
Ej, Nao, zmieniasz orientację, czy coś?
Usłyszał w głowie i pokręcił głową. Za często wieczorami przypominał sobie te we Francji. Drugą dłoń trzymającą jego, obejmujące go ramię, czy budzenie się w towarzystwie drugiej osoby. Osoby, która nie była kobietą. Czuł, jak wzbiera w nim irytacja i zdenerwowanie i nawet nie zauważył, kiedy całe jego piwo w magiczny sposób zniknęło. Miał ochotę na coś mocniejszego, ale czuł, że jak dzisiaj zacznie to nie skończy i nad ranem będzie go trzeba odnosić, więc po prostu wszedł w tańczący tłum, szukając towarzystwa dla siebie.

Reito zaśpiewał jeszcze "Can't be Tamed" - nad czym szczerze ubolewał, albowiem piosenki nie znosił - i w akompaniamencie "kyaaa" w końcu zszedł ze sceny. Szef zapowiedział, że Violet tego wieczoru jeszcze wróci. Akarai miał przerwę. Szybko odszukał wzrokiem Naokiego - ten wszedł w tłum i Violet zaklął siarczyście.
Co zwykle mu się nie zdarzało...
Reito wymienił parę pośpiesznych zdań z chłopakiem od techniki i sięgnął po koszulę. Zapiął ją krzywo i wypadł z pokoju socjalnego w tłum. Dzięki Bogu ciżba była zbyt gęsta i zbyt zajęta, by przejmować się przeciskającym się łokciami chłopakiem.
No, w końcu Violet bez gołej klaty i w butach to nie Violet.
- Naoki! - krzyknął w stronę kolegi, ale ten nie zareagował. Krzyknął jeszcze raz i udało mu się dostać w pobliże Vendella.
-Naoki... cześć. - palnął nagle, zupełnie zapominając po co tu przyszedł - Wiesz...eeee...
Akarai zarumienił się. Po prostu. Nie wiedział co ma powiedzieć. Naoki nie znał jego rodziny, ale wystarczyło, że on jeden go rozpoznał jako Reito Akaraia i cała konspiracja mogła się sypnąć, a tego chłopak by nie zniósł.

Naoki zaczął się bawić. Tańczył - o ile można tak to określić przy pomocy kuli i z gipsem... w każdym razie próbował i nieźle się przy tym bawił! - z jedną z dziewczyn, jakie z nimi przyszły do momentu w którym usłyszał, że ktoś wypowiada jego imię. Odwrócił się w stronę Akaraia i uniósł lekko brew. Nagła - powrotna - nieśmiałość chłopaka trochę go rozbawiła i jakoś nie potrafił tego ukryć.
- Siema... Violet.
Odpowiedział, przypominając sobie, jak nazywał go prowadzący. Przyjrzał się źle zapiętej koszulce i tym bardziej rozbawił go fakt, że chłopak chyba bardzo się spieszył, żeby z nim pogadać.
- Masz rozdwojenie jaźni, człowieku, czy jak? - spytał po chwili. - Znaczy nieźle śpiewasz i w ogóle. Ale to jakby totalnie nie ty. W ogóle... klub? Sam ci to sugerowałem i spoko, ale jeszcze niedawno byłeś przerażony taką opcją.
Nie kpił z niego, podobało mu się, że chłopak jakoś się realizuje i w ogóle, ale był poprostu zaskoczony. Cofnął się trochę pod ścianę, żeby mogli spokojnie porozmawiać i, żeby się oprzeć, bo i w takim tłumie "stojąc" o jednej nodze ciężko utrzymać równowagę.

Reito spłonął ognistym rumieńcem.
- W-Wystarczy "Reito"... - wymamrotał niewyraźnie.
Spojrzał na Naokiego i jego kulę, i momentalnie wszytko wyparowało mu z głowy.
- Co ci się stało? - spytał z troską. Potem jednak zauważył, że Naoki patrzył na jego krzywo zapięte odzienie, więc je pośpiesznie poprawił. Ręce mu się trochę trzęsły, więc zanim w końcu mu się udało wyłuskać guziki z dziurek, robił trzy podejścia.
- Ja....yyy... no nie mam rozdwojenia jaźni...ja tylko... - zapętlił się, ale potem wziął głęboki oddech i się opanował - Mi...podoba się śpiewanie tutaj...
Nie wiedział co ma dalej powiedzieć. Patrzył za to, jak Naoki się cofa, by się oprzeć, i dyskretnie obserwował, czy się nie wywróci, żeby móc go w porę złapać.
- Mama i wuj nie wiedzą, że tu jestem. - wyznał - Czuję się okropnie, oszukując ich, ale chyba...polubiłem to za bardzo...
To była prawda, za którą Reito był gotów się znienawidzić. Kiedy wuj był w domu, było lepiej, ale zostawianie mamy samej... Akarai gardził sobą za to, ale nie umiał tego przerwać. Jeśliby mamie coś się stało...
Nie, wolał o tym nie myśleć. To by było...

Roześmiał się, widząc zmieszanie chłopaka. Sam nadal był dośc spięty, poczucie niepewności sprzed chwili jakoś nie chciało wyparować, ale i tak zwyczajnie bawił go widok chłopaka, który jeszcze przed chwilą poruszał się i śpiewał w wyzywający sposób, a teraz jąka się i ma problem z wypowiedzeniem pełnego zdania.
- Drobny wypadek przy grze. Skręciłem kostkę.
Wzruszył ramionami, jakby to było coś całkowicie nieistotnego, choć faktycznie kule bardzo utrudniały życie i dawały mu codziennie porządną dawkę irytacji.
- Fajnie, że ci się podoba. A dorośli nie muszą wszystkiego wiedzieć, co? Grunt, że się realizujesz. To twoje życie i masz prawo robić coś dla siebie, skoro tylko by się martwili, czy denerwowali, nie ma sensu ich o tym informować.
Powiedział mu spokojnie, widząc, że chyba Akarai nie czuje się za dobrze z tą sytuacją. A jednak... no, Naoki wiedział conieco o robieniu "niedozwolonych" rzeczy. Może nie popełniał jakichś niesamowitych zbrodni, ale po prostu wiedział, że o niektórych rzeczach lepiej rodziców nie informować. Czasem lepiej liczyć, że nigdy się nie dowiedzą. Tak po prostu, dla własnego dobra. Reito widocznie dobrze się czuł, śpiewając tu, więc niechże to robi.

- A..ha. - mruknął, dalej podejrzliwie patrząc na vendellową nogę. W końcu odwrócił od niej wzrok i przeniósł go na twarz Naokiego.
Teraz w sumie zauważył, że chłopak jest całkiem...całkiem całkiem. Ma ładną twarz, delikatną, ale nie zniewieściałą, i proporcjonalną budowę ciała. I, te...oczy ma ładne.
Reito potrząsnął głową. O czym on do cholery myślał? O OCZACH Naokiego? Bez żartów...
Dopiero głos samego zainteresowanego wyrwał go z zamyślenia, od którego płonął rumieńcem.
- Boję się o mamę. - wyznał, odwracając wzrok - Jeśli przez mój kaprys coś jej się stanie...
Umilkł. Był strasznym egoistą.
- W ogóle... - zmienił temat, patrząc na chłopaka karcąco - Co cię podkusiło, żeby przychodzić do klubu o kulach? Zwariowałeś?
Nagle dotarło do niego co powiedział, i sam się roześmiał.
- Przepraszam, nie moja sprawa. - uśmiechnął się, dalej z rumieńcem na twarzy - Jeśli nie przeszkadza ci noga, to dobrze. Powinienem oduczyć się wtrącania w nie swoje sprawy...
Wymamrotał jeszcze coś niezrozumiałego, i umilkł, przyłapując się na tym, że znów zabłądził wzrokiem tam, gdzie nie trzeba.

- To nadal twoje życie.
Wzruszył ramionami, za to na słowa dotyczące swojej nogi, zaśmiał się pod nosem. Takie wtrącanie póki co mu nie przeszkadzało. Jutro pewnie od Arisee nasłucha się prawdziwego "Czyś ty oszalał?!". Jak nie od Arisee to od mamy, bo i młodszy Vendell coś nie sądził, żeby braciszek chciał go kryć. W sumie to dziwiło go, że jeszcze nie dobijał się na jego telefon. A może wyjątkowo nie zrobił dziś obchodu? Albo jego pokój pominął, uznając, że przecież z nogą w gipsie nigdzie by nie polazł? Jeśli tak, chwała mu za to.
- Zwariować bym musiał, żeby siedzieć na tyłku. Serio, wytrzymać się nie da. Cały dzień tam zmarnowałem, dramat. Jak ktoś się odezwał, nie mogłem odmówić przecież. Poza tym póki co jestem całkiem stabilny. - dodał wesoło. Jak wchodził w tłum to zwykle zaraz z kimś tańczył, albo mocno się podpierał. Przez chwilę nawet koleżanka robiła mu za partnera, żeby było stabilniej, w każdym razie mieli przy tym trochę śmiechu.
Może i zdrowa noga była już mocno wymęczona, ale Naoki nie zdawał się tym nadmiernie przejmować. O, teraz odpoczywał sobie pod ścianą.
- Oduczyć to ty się powinieneś przepraszania. - dodał po chwili, wyciągając dłoń - ta jednak skończyła w jego włosach, które przeczesał. Co chciał zrobić? Dotknąć jego policzka? Sam nie był pewien, jednak ta niejasna chęć sprawiła, że odwrócił wzrok z mieszaniną speszenia, wstydu i rozdrażnienia. Liczył, że Reito nie wychwycił sekundy wahania, choć to prawie nierealne, żeby to dostrzegł. Jednocześnie czuł, że zdecydowanie nie powinien więcej pić (choć wcale nie wypił dużo) i miał cholerną ochotę na cokolwiek.

Reito się czerwienił. Na piękny buraczkowy kolor. Jego policzki paliły żywym ogniem.
Kiedy Naoki wyciągnął rękę, ten wstrzymał oddech.
Nie, to niemożliwe, żeby Vendell chciał go dotknąć.
Akarai wziął dwa głębokie oddechy.
- Nie wiem jak tobie, ale mi jest strasznie gorąco. Muszę się napić. - powiedział Reito. I to była prawda, chociaż nie do końca. Akarai po prostu nie chciał, żeby Naoki widział jego zarumienione policzki - dlaczego zarumienione? Przez Vendella? Absurd...
Przecież Vendell nawet nie jest homoseksualistą. Reito postanowił, że musi jak najszybciej pozbyć się tego złośliwego uczucia gdzieś pomiędzy klatką piersiową a gardłem.
- Doczłapiesz do baru? - spytał na pozór obojętnie, ale specjalnie zajął taką pozycję, by w razie czego złapać chłopaka - Napijesz się soku? Albo coli?

Skinął głową. Sam był za i ucieszyło go, kiedy chłopak zaproponował zwykłą colę, lub sok. W sumie to logiczne - ma jeszcze wrócić na scenę. Naoki zerknął na zegarek, żeby sprawdzić, ile już tu jest i obstawić, o której najpewniej jego towarzystwo zacznie się zbierać.
- Doczłapię, doczłapię. Człowieku, tańczyłem z tym choleratwem. - powiedział mu lekko rozbawiony, starając się nie myśleć o wcześniejszej sytuacji. Na miejscu chętnie siadł na wolnym stołku barowym, czując, jak bardzo wdzięczna jest mu za to zdrowa noga.
- Coli. - odpowiedział, jednocześnie składając zamówienie i uśmiechając się nieznacznie do ładnej barmanki, bardziej chyba z nawyku, niż potrzeby. Zdecydowanie. Naoki dostrzegł u siebie kilka wyuczonych zachowań, które jednak były chwilami pocieszające - bo w jakiś sposób mogłyby stanowić dowód jego normalności, prawda? Coś w ten deseń...
- Nie dadzą mi żyć, jak już wyczaili, że siedzę tu sobie z gwiazdą wieczoru. - stwierdził z rozbawieniem, zerkając w tłum, w którym wychwycił rozbawione spojrzenie kolegi. No cóż. Oni mogą określać to inaczej. Tak, czy inaczej Reito odmówić się nie da, że śpiewać potrafi.Ma też ciało, którym może się chwalić i, które może pociągać... kobiety rzecz jasna.
Vendell starał się zrobić cokolwiek, żeby to dziwne napięcie wreszcie zniknęło. Kiedy dostał colę, napił się, zerkając na swojego rozmówcę i myśląc, w jaki jak najbardziej neutralny, nie będący pogodą temat odejść.

Reito upił łyk pomarańczowego soku z ulgą wypisaną na twarzy.
- Tańczyłeś czy nie, lepiej, żebyś się nie wyglebał.
Napój był zimny i chłodził jego rozpalone ciało. Barmanka posłała mu znaczące spojrzenie. Chłopak odwzajemnił je.
- Gwiazdą wieczoru? - zachichotał Reito - Moooże. Ja po prostu śpiewam... I trochę się ruszam.
Zburaczył. Znowu. Temat, na Boga, jakiś temat... Taki, który nie wywoła na twarzy Reito kolejnego ceglastego rumieńca...
Niestety, taki temat był poza zasięgiem umysłu Violeta, który, na miłość boską, znów zabłądził wzrokiem tam, gdzie zdecydowanie nie powinien. Chłonął usta Naokiego, lekko nabrzmiałe, jego wesołe oczy i rozczochrane włosy. Vendell był cholernie przystojny, dlaczego Reito dopiero teraz to zauważył?
Kolejny łyk soku. Zimny płyn nieco go otrzeźwił.
- Co w szkole? - wymamrotał Akarai, łapiąc się pierwszego z brzegu tematu.
Bo studiowanie twarzy Naokiego było trzy razy ciekawsze niż jakaś tam szkoła.

Uśmiechnął się nieznacznie, słysząc na jaki temat wszedł Akarai. Widocznie on też miał dziś problemy ze skupieniem i znalezieniem normalnego tematu do rozmowy. Napił się jeszcze coli, odwracając się trochę bardziej przodem do niego i udając, że nie dostrzegł, że ten jeszcze przed chwilą gapił się na niego. Czuł, że ta cała sytuacja jest zdecydowanie nienormalna i denerwowało go to. Czuł, że jutro będzie cholernie poirytowany i, że te wspomnienia - choć przecież nic się nie dzieje! - napełnią go cholernym wstydem.
- W porządku. Nawet mam całkiem niezłą frekwencję póki co. I podciągnę sobie ocenę z zachowaania... jest jakieś wydarzenie na rzecz domu dziecka. Fajna sprawa. - wzruszył ramionami, nie wdając się w większe szczegóły. Jakoś wolał, żeby brzmiało, jakby zapisał się dla oceny. Jasne, że to fajna sprawa, jemu na pewno się przyda przy sporej liczbie nieobecności. Jednocześnie... no cóż, Vendell jest człowiekiem aktywnym i nigdy nie potrafił usiedzieć w miejscu. Fajnie mieć coś do roboty. I jakoś tak... no, okej. Fajnie móc pomyśleć, że może jakiś dzieciak będzie miał weselsze święta. To chyba nic złego mieć jakieśtam serducho?
- A. No i zbliżają mi się urodziny. Jeśli wyjdzie to zrobię coś w internacie. Znaczy urodziny mam w styczniu, ale imprezę robię za niedługo, bo potem się wszyscy rozjeżdżają i słabo wychodzi. Dam ci jeszcze konkretnie znać, masz wpaść.
Uśmiechnął się.
- W mikołajki.

Reito w końcu odwrócił wzrok i dopił sok. Słysząc o urodzinach, zakrztusił się.
- Eee...Dobrze. - odparł tępo, dochodząc do siebie. Nigdy nie był na niczyich urodzinach, pomijając imprezy bogatych dzieciaków znajomych wuja i matki, na których gościł z grzeczności, na przyjęciach urodzinowych tak zwanej elity.
Niestety, urodziny kolegi były dla niego czymś zupełnie nowym i Reito czuł się zagubiony.
Jałowe rozmyślania przerwała urocza barmanka, która zgarnęła jego szklankę i klepnęła go w ramię.
- Violet, zaraz wchodzisz. - wyjaśniła i uśmiechnęła się do Naokiego - Daruj mu, ale musi już spadać. Rozwrzeszczane nastolatki czekają na swojego guru.
Reito kiwnął głową, uprzejmie nie komentując części o guru i dziewczynach, i zeskoczył ze stołka.
- Lecę już. Do zobaczenia. - wygiął usta w ciepłym uśmiechu - Nie forsuj nogi.
Barmanka popędziła go ostatni raz i Akarai zniknął w tłumie, w myślach nucąc kolejny daleki od przyzwoitości utwór.


- I co ja mu kupię? - zakończył Violet swoją cierpiętniczą tyradę. Na szczęście chłopak od techniki nie wyglądał na znudzonego.
- Coś wymyślisz. - odparł ten uspokajającym tonem - Masz łeb. Ogarnąłeś już włoski?
Reito pokiwał głową.
- Nieźle mi idzie.
- Violet.
- Tak?
- Odwiozę cię do domu.

[zt]