Pokój nr 15 - Vendell Naoki

Zaśmiał się cicho na to stwierdzenie. Jak na Naokiego, to było bardzo delikatne podsumowanie całokształtu związków homoseksualnych. No ale nie sposób mu się dziwić. Sam pewnie by drgawek dostał na myśl, że miałby być obmacywany przez innego faceta. A szkoda, bo wedle Francuza był cholernie przystojnym chłopakiem.
- Całkiem możliwe. Ale to jest ten rodzaj bólu i przyjemności, który się mimo wszystko ceni. Mam nadzieję, że w Twoich związkach będzie znacznie mniej tego pierwszego czynnika. - stwierdził, ponownie zerkając w wyświetlacz telefonu. Wiadomość za wiadomością. W miarę szybko odpisywał. Ból głowy powrócił, jednak tym razem powodowany raczej zmęczeniem, niż obecnością alkoholu we krwi. Chłopak odłożył komórkę na szafeczkę, po czym podniósł się z materaca. Ściągnął koszulkę przez głowę, a potem rozpiął pasek od spodni, no i oczywiście spodnie. Wypadało wciągnąć na siebie jakąś piżamę, czy coś i iść spać.
- Będę Cię musiał wygonić z mojego wyrka, bo zaczyna mnie zmęczenie brać. A lepiej, żebym się wyspał, bo inaczej będę rano nie do życia. - stwierdził, pochylając się i wyciągając z szafy swoje dresowe spodnie i jakąś luźną koszulkę. Jakoś wielce się nie spieszył z przebieraniem. Nie był nagi, a Naokiego nie powinno wprawiać w zakłopotanie widzenie męskiego ciała. Pomijając oczywiście fakt, że Julien najwyraźniej zapomniał o malinkach, które zostawił mu Tom w naprawdę różnych miejscach na ciele. O najświeższej na szyi nawet nie wspominając. Wciągnął na siebie prowizoryczną piżamę.
- A, właśnie... przypomnij mi jutro, żebym Ci o czymś powiedział. - powiedział jeszcze, wpełzając pod kołdrę, gdy tylko blondyn zwolnił jego kochane legowisko. Oczywiście ułożył się na boku, rękę z przyzwyczajenia wsuwając pod poduszkę.

Cóż, w tym stanie raczej nie chciał uświadamiać blondyna, że to z nim ma mieć rozbieraną sesję. Lepiej było odpocząć, dać emocjom zejść i dopiero zabrać się za rozmowę. Tyle dobrego, że Naoki to uszanował.
Julien spał długo. Naprawdę długo, bo zasnąwszy jakoś przed dwudziestą trzecią, obudził się dopiero po trzynastej, do tego z wyjątkowo uporczywym bólem głowy. Pierdolę, nie piję. Podniósł się do siadu i przetarł zaspane oczęta, rozglądając się po pokoju. Uśmiechnął się lekko na widok zaspanego, rozwalonego na drugim łóżku Japończyka, z wyjątkowo błogim wyrazem twarzy. Jasne włosy miał mocno potargane. Nie mogąc się powstrzymać, wyciągnął telefon i zrobił zdjęcie śpiącemu chłopakowi. Może kiedyś będzie go szantażował i mu się to zdjęcie przyda? Kto wie?
Po sprawdzeniu skrzynki odbiorczej znów walnął się na łóżko. Był zbyt leniwy, żeby ruszyć tyłek do kuchni po wodę. Kusiła go jeszcze myśl o umyciu szklanki, która wciąż stała pod łóżkiem i napełnieniu jej kranówką. Obecność działającej umywalki była plusem. Koniec końców doszedł jednak do wniosku, że jego tyłek i głowa są zbyt ociężałe, żeby się podnosić z ciepłego i wygodnego wyrka. Tak więc leżał, myślami błądząc gdzieś daleko, a brązowe tęczówki mając utkwione w twarzy Naokiego. Cholerna szkoda, że lecisz tylko na cycki.

Uśmiechnął się niemrawo na to pytanie. Tak, ważący pół tony łeb, suchość w gardle i bolący krzyż zdecydowanie były oznaką wyjątkowo dobrego dnia. A późna pora również. Leserowanie pierwszego dnia szkoły po powrocie raczej nie będzie zbyt mile widziane. No ale trudno.
- Żyję, ale pewnie nie na długo, bo nie mamy tu ani jedzenia, ani picia. I teraz możemy się spierać, kto jest większym leniem, gdyż nie chciało mi się nawet wstać do umywalki. - stwierdził sennie, niemrawym ruchem głowy wskazując na jedyny element armatury, który mieli w swoim pokoju. - Alkohol zaraz po przebudzeniu będzie złym pomysłem. Szczególnie, że po całej nocy trzymania butelki w cieple zrobił się tam spirytus. - wymamrotał jeszcze, przekręcając się na brzuch i wtulając twarz w poduszkę. Było mu ciepło i mięciutko. Jeśli uczucie pragnienia nie będzie w stanie pokonać chwilowego lenistwa blondyna, pewnie znowu uśnie i przepierdoli cały dzień w średnio wygodnym, skrzypiącym wyrku. Chociaż... to wcale nie był taki zły pomysł. Przynajmniej na chwilę obecną.
- Nie wiesz czy nasz kochany profesor Vendell długo ma dzisiaj zajęcia w szkole? - zapytał, podnosząc głowę na tyle, żeby wydać mu było oczy znad pościeli. Na więcej nie miał siły. No ale Naoki chyba nie miał nic przeciwko. W końcu doskonale wiedział, w jakim był wczoraj stanie. - Nie wiem, czy muszę wypełznąć z wyra i tam zapierdalać czy mogę raczej poczekać, aż kopsnie tyłek do akademika. Chociaż wolałbym drugą opcję... - tu ziewnął przeciągle, ponownie dociskając lico do poduchy. To zawsze był jakiś przejaw kultury z jego strony.

- To co mówisz jest sensowne i przyjemne dla ucha. - odparł, robiąc przy tym fachową minę. Skoro już brzmiał, jak najebany profesor z czterdziestoletnim stażem, to mógł tak jeszcze wyglądać. Tylko zmarszczek i łysiny brakowało...
Podczas nieobecności współlokatora prawie przysypiał. Ostatkiem sił sprawdził wiadomości w komórce, po czym z braku lepszego zajęcia, którego by w swoim stanie nie zjebał, zaczął grać w Angry Birds. Nie było to jednak najlepszym pomysłem, bo brak perfekcyjnego wycelowania ptaszkiem działał mu na nerwy. Wreszcie odłożył telefon i wrócił do pasjonującego nicnierobienia. A wtedy przyszło jego wybawienie.
- Gdybyś nie był hetero, w tym momencie bym Ci się oświadczył. - odparł z lekkim rozbawieniem, podnosząc się do siadu na materacu, gdy blondyn ostatecznie wrócił do pomieszczenia. Z wdzięcznością przyjął kubek pełen gorącego naparu. Jedynie wizja poparzonego gardła i utraty głosu powstrzymała go od wypicia go jednym haustem. Upił kilka niewielkich łyków, po czym zabrał się za kanapki. Dopiero w tym momencie uświadomił sobie, jak cholernie był głodny.
- Rany, nie tknę alkoholu przez najbliższe pół roku chyba. Jak prysznic i prochy nie pomogą, to chyba strzelę sobie w łeb. - burknął między jednym kęsem a drugim. Miał nadzieję, że po strumieniu chłodnej wody poczuje się lepiej, a przynajmniej na tyle dobrze, by prowadzić w miarę sensowne i przyzwoite rozmowy. Bo na chwilę obecną ciężko szło mu łączenie bardziej skomplikowanych wątków.
- Wczoraj...? A, taaaaak, pamiętam! - podrapał się z zakłopotaniem po policzku. - Bo widzisz, jakiś czas temu poszukiwałem modela do bardziej odważnych zdjęć. Do aktów. No i jakiś czas temu ktoś odpowiedział na ogłoszenie. Dziwny zbieg okoliczności sprawił, że to byłeś Ty. Nic nie powiedziałem, bo uznałem, że byłby to fajny żart... No ale po tym, jak wczoraj poświęciłeś się i wysłuchałeś mojego marudzenia uznałem, że lepiej Ci jednak powiedzieć. No. To tyle. - uśmiechnął się nieco niepewnie. Cóż, chciał znowu spotkać się z prawą pięścią Naokiego. Jednak trzeba było docenić jego starania! Zaoszczędził stresu swojemu dobremu koledze!

- Zdziwiłbyś się. Wielu profesjonalnych fotografów bierze męskich modeli do zdjęć rozbieranych. Faceci są bardziej otwarci i mniej skrępowani przed obiektywem. - mruknął, po czym zapchał sobie usta kolejną kanapką. Dopiero teraz odczuwał skutki zjedzenia wczoraj jedynie późnego śniadania w towarzystwie Toma. Dodatkowo picie na pusty żołądek sprawiało, że ów narząd ewidentnie zasysał się do środka. No i głowa przez to bardziej ciążyła.
- A Ty jako hobbysta nigdy nie rysowałeś aktów? Zresztą, ja traktuję fotografię poważnie. Kiedyś otworzę własne studio. Nie będę się uganiał za gwiazdami, jak mój ojciec. - burknął pod nosem, gdy przełknął ostatni kęs. Zaraz potem upił kilka łyków herbaty z kubka. - Mniejsza z tym. Jeśli nie chcesz pozować, to Cię nie zmuszam i będę szukać dalej. - stwierdził, wzruszając ramionami z pozorną obojętnością. Szczerze mówiąc, chciałby zrobić mu tych kilka zdjęć. Nawet mimo ciuchów widział, że jest naprawdę ładnie zbudowany. Ogółem Naoki był przystojnym chłopakiem. Jednak ostatnie wydarzenia sugerowały, iż lepiej nie naciskać. W końcu wystarczająco miłym jest, że blondyn wysłuchał jego depresyjnej paplaniny i podzielił się śniadaniem. Julien podświadomie czuł, że nie powinien go prosić o takie głupoty.
- Masz jakieś konkretne plany na dziś? - zapytał, chcąc zmienić temat na bardziej neutralny. Zdążył już zauważyć, że Naoki robi się cholernie niespokojny, gdy ich rozmowy schodzą na "dziwne" tematy. Chociaż większość nastolatków bez krępacji rozmawia o seksie, nawet homoseksualnym. No ale, wiadome - "większość" to nie "wszyscy".

Przez to wszystko o mało co nie zakrztusił się herbatką. Nie spodziewał się pozytywnej odpowiedzi. Nie po tym, co się wydarzyło. Kłamstwem byłoby jednak powiedzenie, iż taka reakcja Juliena nie ucieszyła. Miło było wiedzieć, że dla sztuki i dobrego kolegi Vendell potrafi schować swoje uprzedzenie do pedałów.
- Ja pewnie jeszcze poleżę w wyrku, żeby chociaż trochę łeb przestał mnie napierdalać, potem zdejmę z siebie cosplay żula i pewnie odwiedzę Twojego brata. - odparł, kładąc się na łóżku na brzuchu i zakrywając sobie głowę poduszką. Zdecydowanie żałował swoich impulsywnych decyzji. Doskonale zdawał sobie sprawę, że jeśli znów zacznie się zachowywać tak, jak tuż po rozstaniu z Tomem, nie będzie nikogo, kto postawiłby go do pionu. Joseph był daleko, a Naoki nie znał go na tyle, by wiedzieć jak go ogarnąć. No i wątpliwe, by chciał doradzać komuś, kto był w związku homoseksualnym. Życie to ciota i chuj...
- Nie dostaliśmy na święta żadnych zestawów zadań od naszego ciała pedagogicznego, prawda? - zapytał nagle, wyciągając głowę spod poduchy. Potargane i naelektryzowane kudły sterczały we wszystkie strony. - We Francji czasami dostawaliśmy dodatkowe prace na ferie, bo "rozleniwimy się od nadmiaru wolnego, a pewnie nikt inny pracy nie zadał". - ostatnią część zdania powiedział piskliwym, lecz dość nosowym tonem, jakby parodiując jakąś wyjątkowo nieprzyjemną, zasuszoną profesorkę.

- Dzisiaj chyba dam Ci spokój, bo jeszcze będziesz rzygał moją obecnością. Zresztą, trochę samotności mi nie zaszkodzi. - zaśmiał się cicho, odprowadzając chłopaka wzrokiem, starając się jednocześnie nie gapić na jego tyłek, chociaż poziom, na jakim się znajdował, pozwalał głównie na to. Ale przecież nie był jakimś zboczeńcem, żeby gapić się na pupcię każdego samca, nawet jeśli była bardzo zgrabna!
Leżał tak jeszcze przez chwilę, dojadając ostatnią kanapkę i opróżniając kubek z reszty herbaty, myślami błądząc swobodnie. Nawet biorąc pod uwagę ostatnie zdarzenia, ciężko będzie mu podchodzić do Toma z dystansem. Najchętniej wstałby z wyrka i poleciałby do niego tak, jak teraz stał. Ale co by to dało? Nawet jeśli się przeprosili, pewnie zdążyliby się znowu pokłócić. Za dużo przykrych słów padło, za świeże były rany, żeby teraz się z nim kontaktował. Musiał sobie wszystko poukładać, przemyśleć. Zresztą, ciągle szumiały mu w głowie słowa ciemnowłosego.
- "Trzymaj się ode mnie z daleka, nie jestem typkiem, którego możesz odwiedzać, gdy cię dupa zaswędzi." - burknął pod nosem, uśmiechając się ponuro. Niby Tom był psychologiem, a potrafił powiedzieć takie rzeczy, przez które bardziej pierdolnięty i emocjonalny gnojek odebrałby sobie życie. Jesteś cholernie niesprawiedliwy, mój książę. Czemu to musi być takie ciężkie?
Dźwignął się z wyrka i przeciągnął z cichym pomrukiem. Wyjął z szafy czyste ubrania i przerzucił je sobie przez ramię. Zaraz potem zebrał brudne naczynia z pomieszczenia i tak obładowany opuścił pokój, zamierzając najpierw zaliczyć kuchnię w celu pozbycia się zbędnego balastu, a dopiero później zahaczyć o łazienkę. Taka kolejność wydawała się bardziej rozsądna. W końcu kto normalny szedłby z talerzem i kubkami pod prysznic?

[z/t]

Wszedł do pokoju, rozejrzał się po nim z ciężkim westchnieniem, po czym zabrał się za lokalizowanie wszelkich przedmiotów martwych, które należały do niego i które należało zabrać ze sobą. Wśród nich znalazły się jakieś rzucone luzem ciuchy, zeszyty, przedmioty głównie tego typu. Rzeczy pochodzenia wątpliwego postanowił zostawić je na miejscu. Najwyżej młodszy Vendell je wyrzuci. Dla niego w sumie żadna strata, bo gdyby to były jakieś istotne i potrzebne mu przedmioty, byłby w stanie zidentyfikować ich przynależność. A tak to hulaj dusza, piekła nie ma. Aczkolwiek swoje książki wolałby zabrać z powrotem, nawet jeśli Naoki ich nie skończył. W ogóle to wątpił, by chciało mu się do nich wrócić. Zbierał więc wszelkie należące do niego pierdółki i wrzucał je luzem do otwartej, wyciągniętej spod łóżka torby z resztą jego dobytku. W duchu dziękował sobie, że tego wszystkiego nie rozpakował po powrocie z zajęć...
- No żesz kur... - burknął cicho, gdy bardziej energicznym ruchem przez przypadek strącił niewielki stosik kartek, którymi okazały się być szkice blondyna. Wyklinał mentalnie swoją ciamajdowatość i zaczął zbierać rysunki z podłogi, modląc się w duchu, żeby żaden nie ucierpiał. Dlatego też z przezorności zaczął je przeglądać. Jakiś budynek, zwierzątko, nawet mignął mu rysunek Emilki, na który uśmiechnął się mimowolnie.
- Ma talent. - mruknął cicho, jednak mina mu nieco zrzedła, gdy zobaczył kolejny rysunek, który przedstawiał... jego samego. I to w klasie, śpiącego na jakimś zeszycie. Rzadko zdarzało mu się usnąć w trakcie zajęć. Naoki musiał wykorzystać okazję. Tak czy siak, chłopak poczuł się nieco dziwnie, widząc swoją osobę na płaszczyźnie kartki. Zaczął szybciej wertować kartki. Mignęły mu jeszcze ze dwa czy trzy szkice z jego własną twarzą/barkiem/dupą/czymkolwiek jeszcze. Nawet nie zarejestrował faktu, że na jego policzkach pojawił się lekki rumieniec. To było dziwne. Cholernie dziwne. Niby Naoki mógł rysować wszystko, ale nie widział na jego rysunkach wyszczególnionych innych uczniów. Co więcej, nie znalazł wśród nich dziewcząt. Odłożył rysunki na blat, nawet nie przejmując się tym, że nie leżą w odpowiednim miejscu, ani poprawnej kolejności. Sam usiadł na brzegu łóżka i westchnął ciężko. Pochylił głowę do przodu, dłonie splatając na karku.
Czemu...? Do cholery, czemu?! Siedział tak dłuższą chwilę, próbując posegregować sobie to wszystko w głowie. Zachowanie Naokiego, które zmieniało się dynamicznie, swoje zachowanie, wydarzenia jakie miały miejsce ostatnio. To wszystko było zdecydowanie zbyt zagmatwane dla nastolatka po zawodzie miłosnym, z negatywnym nastawieniem do związków i dość niskim mniemaniem o sobie samym. Czemu, kurwa, wszystko jest aż tak skomplikowane?
Podniósł się w końcu z materaca. Pozapinał torby, po czym ostatni raz rozejrzał się po swoim dotychczasowym lokum. Oczywistym było, że będzie mu brakować mieszkania z wrednym heterykiem. Chociaż znacznie bardziej będzie mu brakować samego heteryka.
Opuścił pokój, po czym zamknął za sobą drzwi na klucz, który to potem grzecznie, zgodnie z obietnicą odniósł do portierni. Opuścił internat nie spotkawszy się ze swoim byłym współlokatorem.

[z/t]